Μια ψυχολόγος μας μιλάει για τη συναισθηματική κακοποίηση

\"Ο γονεϊκός ρόλος δεν είναι υποχρεωτικός και δεν είναι για όλους\".

Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας, παρά την εξέλιξη της επιστήμης, τα μέσα και τις γνώσεις που κατέχουμε, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι – μέσα σε αυτούς και αρκετοί γονείς – οι οποίοι κακοποιούν σωματικά και συναισθηματικά τα παιδιά.

Η κα. Κωνσταντίνα Φατούρου, λογοθεραπεύτρια-λογοπαθολόγος, σύμβουλος ψυχικής υγείας, γράφει για τη συναισθηματική κακοποίηση όσα θα ήθελε -ίσως- να πει σε εκείνους που ασκούν αυτού του είδους την ψυχολογική βία στα παιδιά τους.

Το κείμενό της δημοσιεύθηκε στο infokids.com.cy και γίνεται αρκετά σκληρό σε μερικά σημεία, αλλά είναι κάποιες φορές που ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται…

Διαβάστε το κείμενό της πιο κάτω:

"Με φοβίζεις. Με φοβίζεις πολύ.

Σε ακούω να λες ανενδοίαστα "Ο Γιώργος! Έχει ανάγκη ο Γιώργος;!" και κλονίζομαι.

Σε ακούω να τoν φορτώνεις ενοχές "Εμένα! Ποιος θα φροντίσει εμένα;" και σοκάρομαι. 

Σε διακόπτω "Λυπάμαι. Δεν είναι δουλειά του ανήλικου τέκνου να φροντίσει τον ενήλικα γονέα του. Αυτή είναι μία αντιστροφή ρόλων -επιμένω- και χρειάζεται άμεσα να τη συζητήσουμε. Κατ’ ιδίαν…".

Μιλώ, μα δε μ’ ακούς. Ούτε λέξη.

Σε άκουσα προ ημερών να βρίζεις και να κακοποιείς το παιδί σου. Δεν είχε φορέσει το μπλουζάκι του ακόμη και όπου να ‘ναι ερχόταν το λεωφορείο για το καλοκαιρινό σχολείο.

Ξέρω, ήθελες να φύγει απ’ το σπίτι. Δεν το άντεχες…

Εκείνο το πρωινό -δεν το χωράει το μυαλό μου- σε άκουσα να ουρλιάζεις εκκωφαντικά. Το χτύπησες κι έπειτα τού είπες να σκάσει, το μαλακισμένο. Το παρέδωσες στο σχολικό λεωφορείο και θυμωμένη γύρισες στο σπίτι.

Το είδα να τρέμει από φόβο και να παλεύει να πνίξει τα δάκρυά του. Σε είδα. Έδειχνες απόκοσμη. Δε σου είπα καλημέρα. Δεν κατάλαβες την αηδία στο βλέμμα μου.

Ένα άλλο απόγευμα είπες ότι πληρώνεις. Απάντησα: "Είναι για το παιδί σας. Πώς πιστεύατε ότι θα μεγαλώσει;"

Δε με άκουσες. Έλεγες ακόμη ότι… πληρώνεις.

Συναντώ παιδιά. Άλλοτε με κοκκινίλες. Ρωτώ πότε και πώς τις απέκτησαν. Τα καθησυχάζω: "Νιώσε ασφαλής εδώ!".

Τα καθησυχάζω εγώ, από εσένα…

Συναντώ παιδιά. Άλλοτε δίχως κοκκινίλες. Δέχονται τις προσβολές με συστολή και δεν αντιδρούν -ούτε κιχ- σαν να είναι γνώριμες, καθόλα οικείες. Δε ζητούν βοήθεια ποιος να τη δώσει. Δε μάχονται δίπλα μόνο αντίπαλοι και σύμμαχος κανείς. Ρωτούν επίμονα πότε θα με ξαναδούν.

Πότε θα δουν… εμένα.
Πότε θα φύγουν από… εσένα.

Ο γονεϊκός ρόλος δεν είναι υποχρεωτικός και δεν είναι για όλους.

Με φοβίζεις. Μα πιο πολύ με αηδιάζεις".