Πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας όταν νιώθουν απόρριψη

Μια μητέρα μοιράζεται μαζί μας την πώς αντιμετώπισε την συγκεκριμένη κατάσταση με τον γιο της.

Πώς θα αντιδρούσατε αν το παιδί σας ερχόταν στο σπίτι κλαίγοντας και σας εκμυστηρευόταν ότι οι φίλοι του δεν θέλουν να παίζουν πια μαζί του; Πιθανότατα θα προσπαθούσατε να το παρηγορήσετε λέγοντας ότι εκείνοι χάνουν, θα βρεθούν άλλοι φίλοι ή ακόμα και ότι αυτά τα ζητήματα δεν είναι άξια για κλάματα.

Μία μαμά, η οποία έζησε πολύ πρόσφατα μια παρόμοια κατάσταση με το γιο της, περιγράφει στο infokids.gr πώς αντιμετώπισε αυτή την κατάσταση, ξεπερνώντας τις αυθόρμητες αντιδράσεις της που την ήθελαν να τον παίρνει αγκαλιά και να τονίσει ότι δεν κλαίμε για κανένα…

"Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια όταν ο γιος μου ήρθε από το πάρκο που είχε πάει με τους φίλους του για παιχνίδι και μέσα από τα αναφιλητά του μου αποκάλυψε ότι πλέον δεν τον ήθελαν για παρέα. Το παιδί μου πονούσε και μαζί του και εγώ. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι έπρεπε να τον πάρω αγκαλιά και να τον παρηγορήσω, να εξαφανίσω τον πόνο που ένιωθε, αλλά δεν το έκανα. Αντίθετα, στάθηκα ψύχραιμη απέναντί του, γιατί δουλειά μου ως γονέας δεν είναι να διορθώσω τα συναισθήματά του, αλλά να διευκολύνω τη διαδικασία επεξεργασίας τους.

Βλέπετε, τον μεγαλώνω για να ζήσει κάποια στιγμή μόνος του μακριά από εμένα. Θα έρθει στιγμή που δεν θα είμαι δίπλα του. Δεν θα είμαι εκεί για να τον νανουρίσω, να τον αγκαλιάσω, να τον χαϊδέψω. Θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να κάνει τα πράγματα μόνος του. Κάθισα δίπλα του στην καρέκλα, πήρα μια βαθιά ανάσα, έκανα την καρδιά μου πέτρα και του είπα: "Ήθελες να παίξεις μαζί τους, το καταλαβαίνω. Πονάει πολύ." Έμεινα απλώς εκεί και τον άφησα να βιώσει την απόρριψη.  Κάθε κύτταρό μου ήθελε να διορθώσει όσα ένιωθε, αλλά κρατήθηκα. "Είναι εντάξει", ξεστόμισα, του χάιδεψα τα μαλλιά και τον αγκάλιασα.

Μετά από λίγο ηρέμησε και ανάσανε βαθιά. "Είμαι καλά. Θα παίξω με κάποιον άλλο", μου είπε ψύχραιμα. Ένιωσα μια μικρή έκπληξη και μια περηφάνια. Όσο δύσκολο και αν ήταν ο στόχος μου φαινόταν να πετυχαίνει. Μια μέρα θα είναι μόνος του και θα τα πάει καλά, αν συνεχίσει έτσι. Αν πήγαινα να μιλήσω στους φίλους του, αν προσπαθούσα να τον προστατεύσω δεν θα τα κατάφερνα. Αν τον κανάκευα δεν θα έβρισκε την λύση και αυτό θα συνέχιζε επ’ άπειρον, ακόμα και όταν δεν θα ήμουν κοντά του. Πάντα θα έψαχνε σε κάποιον άλλον βοήθεια.

Εγώ θα είμαι πάντα δίπλα του για να τον ακούσω. Με χρειάζεται για να μπορέσει να λύσει τα προβλήματά του, όχι για να του τα λύσω εγώ. Όταν αγαπάς το παιδί σου θέλεις το καλύτερο για εκείνο, ακόμα κι αν κάτι είναι δύσκολο για σένα να το χειριστείς.

Προσωπικά, ακολουθώ τρία βήματα σε παρόμοιες περιπτώσεις και μέχρι στιγμής λειτουργούν πολύ σωστά:

• Λέω όσα βλέπω χωρίς να κρίνω, να συμβουλεύω ή να διορθώνω κάτι.
• Τονίζω τα θετικά και δεν εθελοτυφλώ στα αρνητικά.
• Δείχνω εμπιστοσύνη.

Το καλύτερο πράγμα που μπορεί ένας γονιός να κάνει για τα παιδιά του είναι να είναι δίπλα τους στις πιο δύσκολες στιγμές, να ξέρει ότι μπορούν να λύσουν τα προβλήματα και είναι δυνατοί συναισθηματικά για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις μόνοι τους".