Υπάρχει ο ένας και μοναδικός σύντροφος;

Ποιος μπορεί με σιγουριά να μας πει πως εκεί έξω υπάρχει η \"αδελφή ψυχή\" για τον καθένα μας;

Γυρίζουμε πίσω το χρόνο και πάμε στο 1930. Ένας ανθρωπολόγος ερευνά τις συμπεριφορές, τα ήθη και έθιμα πρωτόγονων φυλών από τη Ροδεσία, και κάποιο βράδυ με φεγγάρι, αποφάσισε να πει και αυτός μία ιστορία στους κατοίκους εκεί που τόσα βράδια έλεγαν τις δικές τους εμπειρίες γύρω από τη φωτιά, για άγρια ζώα και κακά πνεύματα.

Η δικιά του ιστορία, μιλούσε για έναν πρίγκιπα ο οποίος αψήφησε άγρια ζώα, μυστήρια δάση, τρομερούς δράκους και επικίνδυνα ποτάμια, για να κερδίσει την αγαπημένη του. Τότε, ένας από τους πιο ηλικιωμένους άντρες της φυλής, γύρισε και ρώτησε τον ανθρωπολόγο: "και γιατί δεν παίρνει άλλη γυναίκα;".

Οι περισσότεροι άντρες, θα πείτε πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν πολύ σοφός, ενώ οι γυναίκες θα θεωρήσετε την ερώτησή του ιεροσυλία! Έχω, λοιπόν, να δώσω τη δικιά μου απάντηση στον αρχηγό της φυλής: αγαπητέ μου, ο λόγος που το πριγκιπόπουλο πέρασε τα πάνδεινα, είναι το χτυποκάρδι που δυστυχώς εμείς οι γυναίκες μόλις το νιώσουμε… τυφλωνόμαστε τρομάρα μας, βλέποντας παντού κόκκινες καρδούλες, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει ανταπόκριση.

Μπορεί οποιοσδήποτε άνθρωπος να μπει στη θέση εκείνου που θεωρείς εσύ μοναδικό και ιδανικό για σένα; Φυσικά και όχι... όμως εγώ θέτω το ερώτημα που ταλανίζει πολλές ψυχούλες: Υπάρχει ο ένας και μοναδικός; Υπάρχει ο ιδανικός σύντροφος; Εδώ σας θέλω!

Το χτυποκάρδι είναι αυτό που θα μας δείξει το σωστό δρόμο. Τώρα βέβαια θέτω και το ερώτημα: και αν το χτυποκάρδι σταματήσει στα μισά της διαδρομής εγώ τι κάνω; Φτου κι από την αρχή καινούργια χτυποκάρδια, καινούργιες αγωνίες και δεν φταίμε εμείς οι γυναίκες που ελπίζουμε στο άλλο μισό...

Με το χέρι στην καρδιά, κατηγορώ χιλιάδες συγγραφείς που μας παρουσιάζουν μέσα από τις σελίδες τους, τους τέλειους εραστές, οι οποίοι μπορεί και να υπάρχουν μόνο μέσα στη σφαίρα του ονείρου. Κατηγορώ επίσης, κύριε δικαστά, το Χόλυγουντ που εδώ και χρόνια μας πλασάρει ρομαντικές κωμωδίες με "happy end". Τώρα θα μου πείτε γιατί τα πιστεύουμε; Πολύ απλά γιατί είμαστε γυναίκες και μας αρέσουν τα παραμύθια!

Καιρός να μας δείξουν τα εμπόδια και τις συγκρούσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μέχρι να φτάσουμε στο δρόμο της αρμονικής συνύπαρξης. Α ναι... και να μην ξεχνιόμαστε… υπάρχει πάντα η περίπτωση να μην τον βρούμε ποτέ αυτόν τον δρόμο, γιατί ποιος μπορεί με σιγουριά να μας πει πως εκεί έξω υπάρχει η "αδελφή ψυχή" για τον καθένα μας;