Κορωνοϊός ή κάτι άλλο;

Γιατί όλη μας η ζωή αποτελείτε από διλήμματα;

Κόλλα κενή, άδεια. Γύρισα κοίταξα το ρολόι… είχε περάσει ήδη μισή ώρα. Πότε θα γεμίσει με γράμματα; Διερωτήθηκα. Ήταν η μόνη νύχτα που δεν ήξερα αν έπρεπε να γράψω κείμενο για το blog μου ή όχι. Ιδέες πολλές, προβληματισμοί χίλιοι δύο, αλλά θα ενδιέφεραν; Αν ο τίτλος δεν είχε τη λέξη "κορωνοϊός" ποιος θα έμπαινε στη διαδικασία να το διαβάσει; Ήμουν σε δίλημμα, έτσι πίστευα.

Σηκώθηκα. Έβαλα ένα ποτήρι κρασί και βγήκα στη βεράντα. Γύρισα δεξιά… κάτω από το φως της ηλεκτρικής, το είδα να μου κλείνει το μάτι. Γύρισα αριστερά και πάλι ήταν εκεί: πίσω από το αυτοκίνητο γνωστής μάρκας, που τόσο θα ήθελα να είχα δικό μου. Το δίλημμα με χλεύαζε και μου φώναξε δυνατά: Να γράψεις ή αν μη γράψεις κείμενο; Και μετά έβγαλε αυτό το σατανικό γέλιο που βγάζει στα μεταγλωττισμένα παιδικά η κακιά μητριά της Χιονάτης, όταν νομίζει ότι την έχει εξοντώσει.

Όπου γυρίσεις, βλέπεις διλήμματα. Όπου σταθείς, αντιμετωπίζεις διλήμματα, έστω και για το πιο μικρό θέμα της καθημερινότητας, έχεις ένα δίλημμα που ζητάει απεγνωσμένα τη λύση του. Να φάω τα μακαρόνια μου με κιμά ή με σάλτσα ντομάτας; Να αγοράσω το μπλε ή το βεραμάν σακάκι; Να πάω για ποτό ή να μείνω σπίτι; Να μιλήσω στον διευθυντή μου ή να κλείσω ερμητικά το στόμα μου; Να κερατώσω τον/την σύντροφό μου ή να μείνω πιστός/ή;

Είναι δυνατόν να μην γνωρίζουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε ή απλά δημιουργούμε μία εναλλακτική λύση από αυτή που επιζητούμε, για να θολώσουμε τα μάτια των άλλων ή καλύτερα για να θολώσουμε τα δικά μας; Είναι δυνατόν να μην ξέρεις αν θέλεις να φας τα μακαρόνια σου με κιμά ή με σάλτσα ντομάτας; Η αλήθεια είναι πως ξέρεις ότι τα θες με κιμά, αλλά διάβασες στο περιοδικό ότι διπλασιάζεις τις θερμίδες προσθέτοντας κιμά. Η αλήθεια είναι πως ξέρεις αν θες να μείνεις σπίτι ή να πας για ποτό. Αν ήθελες να πας για ποτό, θα πετούσες την κουβέρτα από πάνω σου, θα σηκωνόσουν από τον καναπέ όπου έχεις ριζώσει την τελευταία εβδομάδα και θα ετοιμαζόσουν για τη βραδινή σου έξοδο. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αν έφτασες στο σημείο να εντάσσεις την πιθανότητα απιστίας στις επιλογές σου, τότε είσαι ένα βήμα πριν την πράξη.

Οπότε η αλήθεια είναι Μαρία, πως ξέρεις ότι θες να γράψεις το κείμενο και ξέρεις και τι θέμα, απλά φοβάσαι να μη γίνει ένα από τα εκατομμύρια των θεμάτων που αφορούν τον κορωνοϊό. Επίσης, ξέρεις ότι θέλεις να τα βάλεις με όλους αυτούς που έχουν διλήμματα κατά πόσο πρέπει ή όχι να περιοριστούν στο σπίτι.

Μιλούσα με ένα φίλο στο τηλέφωνο πριν τέσσερεις ημέρες και μου έλεγε πως έδιωξαν συνάδελφο από τη δουλειά γιατί μόλις είχε επιστρέψει από Αγγλία και το βράδυ τη βρήκε έξω να πίνει το ποτό της. Όταν τη ρώτησε γιατί δεν αυτοπεριορίστηκε για 14 ημέρες; Ούτως ή άλλως γι’ αυτό την έδιωξαν από τη δουλειά, η ίδια είπε πως ήταν σε δίλημμα αν έπρεπε να βγει ή όχι, αλλά άνθρωπος ήταν και αυτή… να μην πιει ένα ποτό ρε αδελφέ;

Διλήμματα και φθηνές δικαιολογίες όπως "Μα να κλείσουμε μέσα τα παιδιά; Θα κάνει κακό στην ψυχολογία τους". "Μα μόνο στο καφενείο πάω. Τι θα κάνω σπίτι συνταξιούχος άνθρωπος;". Ας μην σνομπάρουμε την υπερβολή στα μέτρα που πάρθηκαν. Και εγώ έχω παιδιά και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να τα κλείσεις μέσα, όμως το τίμημα είναι πολύ μεγάλο για να ρισκάρουμε. ΥΠΟΜΟΝΗ! Μένουμε σπίτι!