Ζωή σε καλωσορίζω!

Αλλά αυτή τη φορά, θα είμαι πιο σωστή απέναντί σου!

Νεκρική σιγή. Απόλυτη ησυχία. Τέτοια ώρα άκουγα τα αυτοκίνητα να περνάνε, παιδιά να τρέχουν με τα ποδήλατά τους, τους γείτονες να τσακώνονται… ακόμα και αυτό το πεθύμησα.

Τη θεωρούσαμε δεδομένη. Την αγνοούσαμε όταν μας έστελνε σημάδια. Την κακομεταχειριζόμασταν με καταχρήσεις. Την ισοπεδώναμε με το άγχος. Η υγεία ήταν δεδομένη. Τώρα που δεν είναι; Όχι μόνο για μας αλλά και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Τι ειρωνεία! Σε ένα παλιότερό μου άρθρο είχα αναφερθεί σε όλους αυτούς που πριν προλάβουν να ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, φοράνε τη μάσκα του ψεύτη και του υποκριτή και τώρα αυτή η μάσκα, έχει αντικατασταθεί από αληθινή και δυστυχώς τη χρειαζόμαστε σχεδόν όλοι.

Όμως το πιο δύσκολο είναι η έλλειψη ελευθερίας. Ελευθερίας να φιλήσεις, να μιλήσεις, να συναντηθείς. Ποιος το περίμενε ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. ΠΡΕΠΕΙ να μείνουμε στο σπίτι μας και για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει, όμως κάτι πρέπει να μάθουμε και από αυτό.

Να μάθουμε να εκτιμούμε τη γιαγιά και τον παππού. Που τώρα που δεν έχουμε τη βοήθειά τους, καταλαβαίνουμε πόσο διευκολύνουν την καθημερινότητά μας. Όμως, τώρα ήρθε η δικιά μας σειρά να τους προφυλάξουμε. Να τους δείξουμε πως είμαστε εμείς δίπλα τους, όπως ήταν αυτοί όλα αυτά τα χρόνια.

Να μάθουμε να εκτιμούμε την αγκαλιά και τα φιλιά. Όχι αυτά που γίνονται από υποχρέωση, αλλά αυτά που σου δίνουν λόγο ύπαρξης. Να μάθουμε να εκτιμούμε τον πρωινό καφέ, τον ουρανό, τη φύση, τα πουλιά… όλα όσα δεν βλέπουμε τρέχοντας να προλάβουμε την καθημερινότητα. Ξαφνικά, τα ρολόγια σταμάτησαν και εκεί που οι δείχτες γυρνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τώρα γυρνάν νωχελικά.

Ήταν απογοητευτικό όταν άκουσα έναν ψυχολόγο στην Ελλάδα, να αναφέρει ότι το μεγαλύτερο σοκ το έπαθαν τα παιδιά, γιατί εκεί που έβλεπαν τους γονείς τους δύο ώρες την ημέρα, τώρα έπρεπε να περάσουν μαζί τους τουλάχιστον ένα δωδεκάωρο και δεν ήξεραν πώς να το διαχειριστούν ή τι να πουν μαζί τους.

Μιλούσα με μία φίλη μου, η οποία είναι σχεδόν σαράντα, και μου είπε πως έφτιαξε για πρώτη φορά στη ζωή της φακές. Δεν είχε χρειαστεί ποτέ ξανά να φτιάξει. Πάντα ερχόταν έτοιμο το ταπεράκι. Μία φίλη μου ζύμωσε ψωμί. Εγώ φύτεψα ντοματιές και κρεμμυδάκια. Επιστροφή στη φύση και στα απλά, όμως τόσο σημαντικά.

Χαμογελάτε και μην ξεχνάτε: Θα περάσει και αυτό. Θα ξανασυναντηθούμε, θα ξαναφιληθούμε, θα πάμε σινεμά, θέατρο αλλά θα ξέρουμε πλέον να εκτιμάμε και τα απλά.

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να έρθει" Pablo Neruda. #diplasou #μενουμεσπιτι

Υ.Σ Πόσα ευχαριστώ πρέπει να πούμε όλοι, στους αφανείς ήρωες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κατά της μάχης του Κορωνοϊού; Όσα και να πούμε, δεν θα είναι ποτέ αρκετά.