Η αμυγδαλιά στη βαρυχειμωνιά ανθίζει!

Μία διαφορετική Μεγάλη Δευτέρα…

Μεγάλη Δευτέρα και η λαχτάρα για την Ανάσταση, θα είχε φτάσει στην τελική της ευθεία. Τα δώρα και οι λαμπάδες για τα βαφτιστήρια, θα κοσμούσαν το σαλόνι. Ναι, σίγουρα θα τα είχα αγοράσει. Δεν ήμουν και εξακολουθώ να μην είμαι της τελευταίας στιγμής. Το θεωρώ επιεικώς βλακώδες να τρέχεις με το ρολόι στο χέρι και τους δείκτες να χασκογελούν επιδεικτικά, για να κανονίσεις δουλειές και εκκρεμότητες που ξέρεις πως κάθε χρόνο έχεις.

Μετά, θα έφτιαχνα τη λίστα με τα πράγματα που θα έπρεπε να πακετάρω για την Πασχαλιάτικη εξόρμηση μας στο υπέροχο και μαγευτικό Άρσος. Καθαρά οικογενειακή υπόθεση η συγκεκριμένη εξόρμηση και την περιμένουμε όλοι με ιδιαίτερη λαχτάρα, παρόλο που δεν είναι ο δικός μου τόπος καταγωγής. Θαλπωρή του χωριού, ποιος την αλλάζει; Λαμπάδες, Άγιο Φως, τσούγκρισμα αυγών, φιλά, ευχές, λαμπρατζιά, μαγειρίτσα, αυγολέμονη μα προπαντός ΑΓΑΠΗ!!!

Φαντάζομαι ότι εκτός από μένα, σε αγαπημένα χωριά, φορτωμένα με παιδικές αναμνήσεις, θα προγραμματίζατε και εσείς να επισκεφτείτε, όμως ξέρετε τι λένε: "Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο κορωνοϊός γελά" (το άλλαξα λίγο, γιατί ταιριάζει περισσότερο με την περίσταση).

Μπορεί να χαθήκαμε, όμως σε λίγο καιρό, η λέξη "χαθήκαμε" θα αντικατασταθεί από τη λέξη "βρεθήκαμε" και είναι πολύ σημαντικό, σε αυτή μας τη συνάντηση, να μη λείπει κανένας. Ούτε γονιός, ούτε παιδί, ούτε γιαγιά, ούτε παππούς για να μπορέσουμε όλοι μαζί, χωρίς καμία απουσία, να απολαύσουμε στο μέλλον, αμέτρητα γιορτινά τραπέζια. Μένουμε σπίτι… ακόμα λίγο. Γιατί έτσι πρέπει, για να είμαστε εμείς καλά, αλλά και τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Και μην ξεχνάτε, η αμυγδαλιά ανθίζει μέσα στη βαρυχειμωνιά. Μπορεί να χάσαμε, λαμπάδες, Άγιο Φως, τσούγκρισμα αυγών, φιλά, ευχές, λαμπρατζιά, μαγειρίτσα, αυγολέμονη αλλά την ΑΓΑΠΗ, δεν μπορεί κανένας να μας την "κλέψει"!!!. Υπάρχει πάντα εκεί και τις δύσκολες στιγμές, ζεσταίνει την καρδιά μας και μας δίνει κουράγιο για να χαμογελάσουμε και να αναδυθούμε από τον πάτο και πάλι στην επιφάνεια.

Υ.Σ Γιαγιά και παππού… μου δώσατε τις καλύτερες παιδικές αναμνήσεις που θα μπορούσα ποτέ να ζητήσω, σε ένα μικρό χωριουδάκι, δύο ώρες έξω από την Θεσσαλονίκη, ονόματι Αγγίστα. Εκεί περνούσα το Πάσχα μου όταν ήμουν παιδί. Από εκεί ψηλά που είστε, πιασμένοι χέρι χέρι… σαν στέλνω μία τεράστια αγκαλιά και κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, θυμάμαι πόσο τυχερό παιδάκι ήμουν, έχοντας εσάς για γιαγιά και παππού!.