Εκείνη η κάποια Τετάρτη...

... που όλοι έχουμε να θυμόμαστε.  

Είμαι στο σπίτι σε κατάσταση καραντίνας, lockdown, social distancing, εγκλεισμού, working from home (πολλές λέξεις για την ίδια συνθήκη, ε;) εδώ και 42 ημέρες, από τις 12 Μαρτίου. Πάνω κάτω όλοι, ξέρουμε πλέον τι θα πει αυτό για τις ζωές μας. Είναι κάτι πρωτόγνωρο και αν γραφτεί ποτέ στην ιστορία, που μάλλον κάπου θα υπάρξει σε 60 -70 χρόνια από σήμερα  σε κάποια παράγραφο κάποιας σελίδας της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, θα είμαστε και εμείς μέρος της. 

Ωστόσο, εγώ δεν θέλω να σας μιλήσω σήμερα για καμία ημέρα από αυτές τις 42. 

Θέλω να σας γράψω για την ημέρα μηδέν. Την 11η Μαρτίου. 

Θέλω να σας μιλήσω για εκείνην την Τετάρτη. Μία ημέρα βροχερή (όντως έβρεχε, δεν το γράφω για χάριν εντυπωσιασμού και λυρισμού) που ήταν η ημέρα που- ποιος να μου το λεγε – η ζωή μου, όπως την ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή, θα έμπαινε σε παύση. 

Είχα φύγει λίγο νωρίτερα από τη δουλειά γιατί θα γινόταν απολύμανση σε όλους τους χώρους, είχα μαζέψει ότι υπήρχε στο γραφείο μου, μαζί και τον υπολογιστή καθώς εκείνες τις ημέρες είχαν ανακοινωθεί αν θυμάμαι καλά τα πρώτα 2-3 κρούσματα κορωνοϊού κι έτσι προληπτικά είπαμε να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε από το σπίτι μέχρι νεωτέρας. 

Με όλα τα συμπράγκαλα μου, λοιπόν, στο αυτοκίνητο, πήρα τις φίλες μου τηλέφωνο, οι οποίες ήταν ήδη για καφέ στο γνωστό μας στέκι και πέρασα για λίγο. 

Θυμάμαι πως βάζαμε, μεν, αντισηπτικό αλλά δίπλα μας καθόταν κόσμος αρκετός και αυτό ήταν ok. Δεν υπήρχε ο φόβος ότι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και ότι ο δίπλα μας είναι πιθανό κρούσμα κορωνοϊού και όλες αυτές τις εφιαλτικές σκέψεις που έχω σήμερα, πηγαίνοντας στο σουπερμάρκετ για 20 λεπτά. 

Υπήρχε αυτή η ανεμελιά, η άγνοια του κινδύνου. 

Να σας πω την αλήθεια, αυτό μου έχει λείψει περισσότερο. Εννοείται ότι μου λείπουν πολύ οι δικοί μου άνθρωποι. Ωστόσο, με τους φίλους μου αν και δεν υπάρχει η φυσική παρουσία ελέω συνθηκών, μιλάμε πιο πολύ από πριν, που ίσως δεν είχαμε τον χρόνο προ κορωνοϊού λόγω του ότι ο καθένας ήταν απορροφημένος στη ρουτίνα του. 

Και δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα τους δω όλους πολύ σύντομα. 

Αυτό που θέλω πιο πολύ είναι όταν τους δω και τους αγκαλιάσω να έχει επιστρέψει αυτό το αίσθημα της άγνοιας κινδύνου. Όταν κάτσουμε για καφέ στο στέκι μας να νιώσω το ίδιο ανέμελη όπως την 11η Μαρτίου και αν με ακουμπήσει κάποιος περνώντας για να πάει στην τουαλέτα, εντάξει, δεν έγινε και τίποτα. 

Είμαι σίγουρη πως όλοι έχετε να θυμάστε αυτή την κάποια Τετάρτη σας.