Ζητείται αισιοδοξία!!!

Λίγες δόσεις μόνο μου αρκούν.

Χτύπησα το κουδούνι της γειτόνισσας, φορώντας φυσικά τη μάσκα και τα γάντια μου. "Η τελευταία μου προσπάθεια" σκέφτηκα, "έχω ψάξει όλη τη γειτονιά". Μου άνοιξε την πόρτα μία μικροκαμωμένη κοπέλα, η οποία είχε σχηματισμένη την περιέργεια στο επιτηδευμένο χαμόγελό της.

"Παρακαλώ τι θα θέλατε;" μου είπε λίγο βαριεστημένα. "Θα ήθελα να σας ρωτήσω μήπως την βρήκατε" της είπα. "Α την ψάχνετε και εσείς;" μου απάντησε. "Ούτε εγώ τη βρήκα. Σήκωσα σεντόνια, μετακίνησα τα τραπεζάκια, έψαξα πίσω από τον καναπέ, άνοιξα το ψυγείο, όμως δυστυχώς δεν ήταν πουθενά" συνέχισε να μου λέει απελπισμένη. Γύρισα, έριξα μία πεταχτή ματιά στη γειτόνισσα, η οποία ήταν φανερά απογοητευμένη, και βγήκα έξω.

Άρχισα να περπατάω στο δρόμο. "Δε γίνεται, κάπου πρέπει να κρύβεται" είπα μεγαλοφώνως. Πέρασα μπροστά από ερειπωμένα μαγαζιά, άδειες βιτρίνες, κλειστές πόρτες… περπάτησα στη λεωφόρο Μακαρίου και είδα ερειπωμένες καφετέριες, λιγοστό προσωπικό, κλειστά φώτα, μετρημένα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν στους δρόμους.

Ώσπου ξαφνικά, άκουσα κάτι παιδικές φωνούλες ν’ ακούγονται από μακριά. Προσπάθησα να τις ακολουθήσω και ξάφνου βρέθηκα σε ένα χωράφι και εκεί αντίκρυσα ξέγνοιαστα παιδικά χαμόγελα, ν’ απολαμβάνουν το παιχνίδι. Επιτέλους, την είχα βρει. Ήταν πάνω στην πέτρα που κυλούσε από μία αυτοσχέδια τσουλήθρα, έπαιζε κυνηγητό, έτρεχε με τα παιδιά. Η αισιοδοξία κρυβόταν και πάντα θα κρύβεται, στην παιδική αθωότητα.

Βρίσκεται στα καθημερινά και απλά. Σε μία γλυκιά κουβέντα, σ’ ένα "σ΄αγαπώ", σ’ ένα φιλί, σε μία παιδική αγκαλιά, που απλά σου δίνεται χωρίς να θέλει ανταλλάγματα. Ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε δειλά δειλά το καβούκι μας, πάντα όμως με υπευθυνότητα και σεβασμό, πρώτα προς τον εαυτό μας και μετά προς τους άλλους.

Ο κόσμος είναι γεμάτος με όμορφα συναισθήματα, ωραίες ψυχές. Αφήστε το "εγώ" για λίγο στο περιθώριο. Μπορεί το παρόν να μην είναι στα κέφια του και, για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε το μέλλον, όμως πρέπει να το ταρακουνήσουμε με αρκετές δόσεις αισιοδοξίας για να "χαμογελάσει". Και μην ξεχνάτε: Η φύση πήρε μία βαθιά ανάσα ζωής μετά το δικό μας lockdown. Ας τη σεβαστούμε λίγο περισσότερο αυτή τη φορά, καθώς θα μπαίνουμε στην κανονικότητά μας.