Επισκέφθηκα μετά από τρεις μήνες το νεογέννητο της κολλητής μου!

Επιτέλους κατάφερα να δω το μωράκι μετά την καραντίνα

"Τώρα μπορείτε να δέχεστε επισκέψεις στο σπίτι", ήταν τα τελευταία λόγια του παιδίατρου. Και κάπου εκεί χαμογέλασαν τα μουστάκια μου. Μετά από τρεις μήνες, ίσως και κάτι παραπάνω, μπορούσα επιτέλους να επισκεφθώ την κολλητή μου, η οποία είχε γεννήσει κατά την περίοδο της καραντίνας. Τα συναισθήματα ανάμεικτα καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα αντίκριζα την Έβελυν αλλά δεν θα μπορούσα να την αγκαλιάσω. Οι οδηγίες του γιατρού ήταν να πηγαίνουμε λίγα άτομα κάθε φορά για επίσκεψη στο σπίτι και δεν μας επέτρεπε να ακουμπήσουμε τη μικρή. Μου θύμισε λίγο το "από μακριά και αγαπημένοι"!

Χτυπάω το κουδούνι, λοιπόν, και περιμένω με αγωνία να ανοίξει η πόρτα. Δυστυχώς έπρεπε να κρατήσω για ακόμα λίγο τη χαρά μου καθώς η μικρή κοιμόταν. Ιερή στιγμή μου λέει η φίλη μου και γελάσαμε. Αμέσως κατάλαβα τι πάει να πει να έχεις νεογέννητο στο σπίτι.  

Φτιάξαμε καφέ και καθίσαμε να τα πούμε οι δυο μας. Είχε τόσο καιρό να βρεθούμε και είχαμε τόσα πολλά να μοιραστούμε. Από το πώς άλλαξε η καθημερινότητα μας μέχρι και για τις ανησυχίες που λίγο πολύ όλοι έχουμε αποκτήσει μετά από αυτή την περίεργη αλλαγή που περάσαμε.  

Και ξαφνικά ακούω κλάμα μωρού, τρέχουμε στο δωμάτιο και δύο ματάκια ορθάνοικτα περιμένουν υπομονετικά την αγκαλιά της μανούλας. Ήθελα τόσο πολύ να την αγκαλιάσω, να τη χαϊδέψω και να τη φιλήσω. Κρατήθηκα όμως!

Ήταν ένα όμορφο και ουσιαστικό απόγευμα που το απόλαυσα όσο τίποτα άλλο. Περιμένω με αγωνία την πρώτη μας εξόρμηση και φυσικά την πρώτη αγκαλιά.

Υ.Γ.#μένουμεασφαλείς

Love,
K. xx