Επιστροφή στο γραφείο μετά από τρεις μήνες!

Ήταν λες και θα πήγαινα πρώτη μέρα στο σχολείο.

Παρασκευή και ώρα 15:00.  Γνώριμος ο αριθμός που με καλούσε αλλά χωρίς να ξέρω τον λόγο του συγκεκριμένου τηλεφωνήματος. Προς στιγμή κάτι είχα υποψιαστεί παρόλα αυτά περίμενα να ακούσω αυτά που είχαν να μου ανακοινώσουν. "Τη Δευτέρα επιστρέφεις στο γραφείο"... μία μικρή παύση επικράτησε μέχρι να επεξεργαστώ αυτό που μόλις είχα ακούσει! Ε ναι, λοιπόν, είναι καιρός να μπω στην παλιά μου καθημερινότητα.

Από την ώρα που έμαθα ότι επιστρέφω στο γραφείο τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μία ήθελα πολύ να επιστρέψω και από την άλλη είχα βρει τους ρυθμούς μου σε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Όπως σας είχα αναφέρει και σε προηγούμενη μου ιστορία, όλο αυτό το διάστημα, συνολικά τρεις μήνες (δεν είναι και λίγοι), είχα μετακομίσει στο πατρικό μου, στο χωριό. Εκεί τα πράγματα ήταν καλύτερα καθώς έμενα σε σπίτι και όχι σε διαμέρισμα, παρέα με τους γονείς μου, τον Πέτρο και τη Μπουμπού. Όσο και να πεις δεν ήμασταν δύο άνθρωποι κλεισμένοι μέσα σε ένα μικρούλι διαμέρισμα.

Όταν ήρθε η ώρα λοιπόν να επιστρέψω στη δουλειά και κατ’ επέκταση στη Λευκωσία, ήρθαν τα πάνω κάτω. Καταρχήν αγχώθηκα για όλα αυτά τα πράγματα που έπρεπε να κουβαλήσω πίσω στο διαμέρισμα, είναι λες και μετακόμιζα.  Το δεύτερο πράγμα που με άγχωσε είναι το άγνωστο. Δεν ήξερα τι θα συναντήσω στη δουλειά, σαν να πήγαινα για πρώτη μέρα στο σχολείο. Κυριολεκτικά!  Ένιωσα ότι ήθελα το χρόνο μου για να μπω ξανά στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής. Στο σπίτι δούλευα παρέα με τη Μπουμπού, η οποία μου κρατούσε συντροφιά από το πρωί μέχρι το βράδυ, άβαφη, με πρόχειρα ρούχα και αχτένιστα μαλλιά. Και τώρα τι; Θα πρέπει να αλλάξω πάλι τις συνήθειες μου;  Συνειδητοποίησα ότι ακόμα και αν έμοιαζε με όνειρο όλο αυτό, στην πραγματικότητα δούλευα φουλ, ίσως και περισσότερο από πριν, επειδή στην τελική το να είσαι στον χώρο σου σε κάνει πιο παραγωγικό. Δεν ξέρω αν με νιώθεις ή αν βίωσες και εσύ το ίδιο πράγμα με την επιστροφή σου στο γραφείο αλλά όλα αυτά μου φαινόντουσαν βουνό.

Φυσικά αυτή η παράνοια και το ανεξήγητο άγχος δεν κράτησε για πολύ. Επανήλθα στην πραγματικότητα και είπα ότι καιρός είναι να επιστρέψω στο γραφείο μου και σιγά σιγά να μπαίνουν όλα σε μία τάξη.

Έτσι λοιπόν, φτάνει η Δευτέρα και τα μάτια μου ορθάνοιχτα πριν καν κτυπήσει το πρώτο ξυπνητήρι. Πρωτοφανές αυτό για εμένα... είμαι υπναρού! Μη σου πω ότι την προηγούμενη ημέρα είχα υπερένταση και δεν μπορούσα να κοιμηθώ εύκολα. Τελικά όλα αυτά ήταν μια ιδέα, με το που πάτησα το πόδι μου στο συγκρότημα και είδα τα πρώτα γνώριμα πρόσωπα κατευθείαν είχαν διαγραφεί διά μαγείας όλα τα πιο πάνω μου σου έγραψα. Είναι λες και δεν είχα φύγει ποτέ από το γραφείο και όλα πια ήταν όπως και πριν. Ουφ, ένα μεγάλο βάρος είχε φύγει από μέσα μου! Κάθισα στο γραφείο μου και απλά η μέρα κύλησε πιο ωραία από όσο φανταζόμουν.

Υ.Γ.Να είσαι ευγνώμων για όλα αυτά που σου παρέχει η ζωή, για τα απλά, καθημερινά και ίσως "ασήμαντα" πράγματα που ίσως για κάποιους άλλους να είναι σημαντικά. #μένουμεασφαλείς.

Love,
K. xx