Φτάνει πια στην κακοποίηση παιδιών

Φτάνει πια στα θύματα παιδιά.

Όταν ήμουν μικρή, πριν πολλά χρόνια δηλαδή, η καθημερινότητά μου περιλάμβανε κρυφτό, κυνηγητό, κούνιες, τσουλήθρες, ποδήλατο και αμέτρητες ώρες παιχνιδιού στη γειτονιά που έμενα στην Αθήνα, χωρίς την επίβλεψη κάποιου ενήλικου.

Αυτές οι ξέγνοιαστες ώρες παιχνιδιού, διαμόρφωσαν ως ένα σημείο και την προσωπικότητά μου. Αυτές οι ώρες χαράς, γέλιου ακόμα και αντιπαράθεσης με τα άλλα παιδιά, ήταν οι παιδικές μου αναμνήσεις που με ιδιαίτερη νοσταλγία τις αναπολώ αρκετά συχνά.

Το ερώτημά μου είναι τι θα νοσταλγούν τα δικά μας παιδιά όταν φτάσουν στην ηλικία μας; Πόσες τέτοιες ξέγνοιαστες στιγμές θα έχουν να αναπολούν; Δεν μπορείς να χάσεις τα παιδιά από τα μάτια σου πλέον, ούτε λίγα δευτερόλεπτα.

Κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι μας παροτρύνουν να μιλήσουμε στα παιδιά μας για τους "κανόνες του εσωρούχου" για πιθανή αποφυγή σεξουαλικής παρενόχλησης. Ένα στα πέντε παιδιά στην Κύπρο, βάση στατιστικών, θα κακοποιηθεί σεξουαλικά και τις περισσότερες φορές από κάποιο άτομο που του είναι οικείο.

Διαταραγμένες προσωπικότητες, στήνουν καρτέρι έξω από τα δημοτικά με απώτερο στόχο να ικανοποιήσουν τις αρρωστημένες ορέξεις τους, τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα μία αθώα ψυχούλα.  

Μπαίνεις μέσα σε ένα χώρο και αμέσως δίνεις τις οδηγίες: "δίπλα στη μαμά", "δεν μιλάμε σε αγνώστους", "αν χαθούμε θα πάτε να βρείτε μία μαμά με παιδάκια και θα τις πείτε το κινητό μου".

Εγώ θυμάμαι όταν έπαιζα με τις φίλες μου, από τη δικιά μου γειτονιά, βρισκόμουν στην άλλη και δεν ανησυχούσε κανένας. Άνοιγε την πόρτα η μητέρα μου και η μόνη οδηγία που έδινε ήταν να επιστρέψουμε στο σπίτι όταν νυχτώσει για βραδινό.

Κουράστηκα να ανησυχώ, κουράστηκα να διπλοτσακάρω πόρτες, παράθυρα, κουράστηκα να βλέπω "child alert" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να σκέφτομαι εκείνη τη μάνα που δεν ξέρει τι περνάει το παιδί της κι ακόμα περισσότερο, κουράστηκα να βλέπω ματωμένες ψυχούλες που δυστυχώς οι πληγές μπορεί να μη γιατρευτούν πότε.

Αν είχα τη δύναμη για ένα θαύμα, αν είχα τη δύναμη μιας ευχής, με όλο μου το είναι θα παρακαλούσα, θα ευχόμουν, θα θυσίαζα πολλά, για να μην ξαναδούμε κακοποιημένα παιδιά, για να μην ξανασυμβεί αυτό το έγκλημα.  

Το ξέρω, λίγο βαρύ το θέμα μου για Δευτέρα, αλλά κάπου εκεί, μέσα στη χαλαρότητα, πρέπει να λέγονται και αυτά. Αν έχετε την υποψία ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο στην διπλανή πόρτα, ενημερώστε και δεν πειράζει, ας έχετε λάθος, δεν πειράζει ας σας χαρακτηρίσουν καχύποπτο αν όμως έχετε δίκαιο, θα έχετε συμβάλει στο να σωθεί μια αθώα ψυχή