Επιστροφή στο γυμναστήριο μετά από ένα χρόνο! [εικόνες]

I’m back at it!  

Μια κατραπακιά μας έριξε η ζωή, πριν από ένα χρόνο με την άφιξη της πανδημίας, και κάπου εκεί όλα πάγωσαν. Ένα από τα πράγματα που πάγωσε για πολλούς από εμάς ήταν και το γυμναστήριο. Τώρα θα μου πεις "σιγά και τι έγινε;".  Εγώ θα σου πω ότι η γυμναστική για μένα είναι τρόπος ζωής. Με βοηθάει να χαλαρώσω από την πίεση της δουλειάς και είναι ο χρόνος που αφιερώνω στην Κλέλια. 

Έτσι λοιπόν, ένα χρόνο μετά, αποφασίζω να επιστρέψω στις προπονήσεις, τώρα που μας το επιτρέπουν και τα περιοριστικά μέτρα. Παίρνω το κινητό στα χέρια και πληκτρολογώ Νικόλας Χριστίδης, το όνομα του προσωπικού μου γυμναστή. Εννοείται πως δεν μου αρνήθηκε και αμέσως την επόμενη ημέρα κάναμε το πρώτο μας μάθημα.

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Δεν είχα ανάσα για την επόμενη άσκηση, είναι λες και δεν έχω γυμναστεί ποτέ στη ζωή μου. Τα πόδια μου έτρεμαν από την αδυναμία και ένιωθα ότι δεν άντεχα το βάρος του κορμιού μου. Και κάπου εκεί κατάλαβα πως νιώθουν οι επαγγελματίες αθλητές που όταν τραυματίζονται κάνουν υπερπροσπάθεια να επανέλθουν στην αρχική τους φυσική κατάσταση. Βέβαια υπερπροσπάθεια έκανα και εγώ την επόμενη ημέρα που δεν μπορούσα να περπατήσω αλλά ούτε και να σηκώσω τα χέρια μου πάνω!

Εν κατακλείδι, χαίρομαι που μπορώ να γυμναστώ ξανά και σιγά σιγά θα βρω τον παλιό καλό μου εαυτό. Όπως λέει και η γιαγιά μου "φασούλι φασούλι γεμίζει το σακούλι", άρα με μικρά και σταθερά βήματα θα επανέλθω στην αρχική φυσική κατάσταση που είχα. 

Love,

K. 

xx