Αιμίλιος Χαραλαμπίδης: Μας μίλησε για το θεατρικό αναλόγιο που ανεβάζει

Με θέμα τον ανεκπλήρωτο έρωτα του Ιωάννη Καποδίστρια με τη Ρωξάνδρα Στούρτζα.

Ο Αιμίλιος Χαραλαμπίδης, σκηνοθέτης του θεατρικού αναλογίου “Τα βουνά και οι θάλασσες που μας χωρίζουν”, μίλησε στο ilovestyle.com για τη νέα του θεατρική δουλειά που κάνει πρεμιέρα στις 15 Οκτωβρίου στο Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου.

Το θεατρικό έργο φέρνει στο φως τη συγκλονιστική αλληλογραφία των δυο πρωταγωνιστών, μια αλληλογραφία που αποκαλύπτει τις οδυνηρές πραγματικότητες μιας σχέσης, ενός έρωτα, που οι περιπλοκές της αυλής του Τσάρου και οι απαιτήσεις της σταδιοδρομίας του Καποδίστρια είχαν ως αποτέλεσμα να μείνει ένας έρωτας ανεκπλήρωτος.

Στο σκηνοθετημένο αναλόγιο πρωταγωνιστούν η Αστέρω Κυπριανού και ο Χάρης Αττώνης. 

Μιλήστε μας λίγο για το τι πραγματεύεται το θεατρικό αναλόγιο που ανεβάζετε…

Το θεατρικό αναλόγιο που ανεβάζουμε αγγίζει το ζήτημα του έρωτα, ως μια πηγή φωτός και ζωής, που ξεπερνά τον χρόνο και τον χώρο, που παραμένει χαραγμένος στην ιστορία, λόγω της έντασής του, της διάρκειάς του, αλλά και λόγω των πρωταγωνιστών του, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις της εποχής. Αυτές οι σημαντικές προσωπικότητες, ο Ιωάννης Καποδίστριας και η Ρωξάνδρα Στούρτζα, καθόρισαν με τις επιλογές τους, το πολιτικό γίγνεσθαι του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Το έργο προέκυψε μέσα από την έρευνα της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κυρίας Ελένης Ε. Κούκου "Ιωάννης Καποδίστριας - Ρωξάνδρα Στούρτζα - Μια ανεκπλήρωτη αγάπη".
 
Πως αποφασίσατε να αναδείξετε τη συγκεκριμένη ερωτική ιστορία, μιλώντας μας ως συνδημιουργός του εν λόγω θεατρικού αναλογίου;

Η προσπάθεια δημιουργίας αυτού του έργου, δεν αποσκοπούσε απλώς στην ανάδειξη ενός έρωτα, ούτε στην αποτύπωση των πολιτικών γεγονότων μιας συγκεκριμένης εποχής. Η σύζευξη όμως των δύο συντεταγμένων καταφέρνει να φωτίσει άγνωστες πτυχές της ιστορίας, αλλά και της προσωπικότητας αυτών των δύο σπουδαίων ανθρώπων. Με χρονικά άλματα και δραματουργικές επιλογές που εξυπηρετούν την αφήγηση μιας ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος, παρακολουθούμε την πορεία των πολιτικών γεγονότων μέσα από την παράλληλη διαδρομή ενός έρωτα. Αυτό το ιδιαίτερο πρίσμα, αυτή η ιδιότυπη συνθήκη αποκτά εμβέλεια και δημιουργεί μια επιμέρους οπτική. 

Στο άκουσμα του ονόματος του Ιωάννη Καποδίστρια, οι περισσότεροι από εμάς, το έχουμε συνδέσει με την πολιτική. Πόσο εύκολο ήταν να προσεγγίσετε την πιο προσωπική του πτυχή και δη την ερωτική ζωή;

Η ανθρώπινη πλευρά του Ιωάννη Καποδίστρια αναδεικνύεται μέσα από την ανταλλαγή επιστολών με την Ρωξάνδρα Στούρτζα, το μέγεθος όμως του ανδρός, δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε να πάρει απομυθοποιημένες διαστάσεις. Παραμένει μοναχικός επάνω στο βάθρο, που του έλαχε να στήσει όλο του το πνευματικό ανάστημα, εκεί στο σημείο, που η μοίρα θέλησε να τον κατατάξει. Η ενασχόληση με την ρομαντική του σχέση ξεδιπλώνει την λεπτότητα του χαρακτήρα του, την επιμονή του όμως στην διατήρηση αυτής της επαφής και στην μη μετάβασή της σε ένα άλλο επίπεδο, την αφοσίωσή του εντέλει στον ιερό σκοπό, τον οποίο κρίνει ότι οφείλει να υπηρετήσει μόνος, με όλες του τις δυνάμεις, μέχρι τέλους.

Το θεατρικό αναλόγιο που θα παρουσιάσετε αφορά σε έναν έρωτα κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Υπάρχουν, θεωρείτε, κοινά στοιχεία με τον έρωτα στις μέρες μας ή έχουν εκλείψει με το πέρασμα των χρόνων; 

Ο έρωτας είναι πάντοτε ο ίδιος, είναι πάντοτε φοβερός, ιδίως όταν είναι ανεκπλήρωτος. Αυτό που αλλάζει στην περίπτωσή μας, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτός εκφράζεται, η ωραιότητα του ρομαντικού λόγου μέσα στον οποίο αυτός ανθίζει, αλλά και η σταθερότητα με την οποία αυτοί οι δύο άνθρωποι τον διατηρούν στην ζωή μέσα από τις επιστολές τους. Με σύστημα και σφοδρότητα, ο χείμαρρος των επιστολών προσπαθεί να καταλάβει τον χώρο της απουσίας της ολοκλήρωσής του.

Τέλος, θα ήθελα να μου πείτε τι ξεχωριστό έχει ένα θεατρικό αναλόγιο, που διαφέρει πολύ από μία θεατρική παράσταση, όσον αφορά σε αυτό που λαμβάνει ο θεατής;

Το σκηνοθετημένο αναλόγιο αγωνίζεται με τα λίγα μέσα που διαθέτει να πετύχει ότι και μια οποιαδήποτε άλλη παράσταση. Αυτό αποτελεί μια πρόκληση για εμάς. Το γεγονός ότι οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν το κείμενο κατά την διάρκεια της παράστασης, θα πρέπει να γίνει ένας αμελητέος παράγοντας που δεν θα ενοχλήσει την ροή του έργου και την κάθοδό του στον χώρο του αποδέκτη αυτού του είδους της επικοινωνίας. Το αναλόγιό μας αποσκοπεί στο να καταρρίψει αυτή την διάκριση και να μεταφέρει την ιστορία μας όσο πιο κοντά στις συνειδήσεις και στις καρδιές των θεατών.