Τα μυστικά της ινδικής κουζίνας στην οδό Στασικράτους

Όλα όσα θέλεις να γνωρίζεις. 

Αν είχα 10 σεντ για κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό μου και δεν αναγνώριζα τον ήχο του, τώρα θα ήμουν πλούσια. Πολύ πλούσια. Αν είχα έστω και 5 σεντ για κάθε φορά που ξεχνούσα να βγάλω το φαΐ από τον φούρνο, θα ήμουν τουλάχιστον εκατομμυριούχος. Αν υποθέσουμε πως έπαιρνα ακόμα και 2 σεντ για κάθε φορά που δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου, τώρα μπορεί και να ήμουν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο. Γιατί, όμως, στα λέω όλα αυτά, αγαπητέ αναγνώστη; Τι σόι εισαγωγή είναι αυτή;

Μη βιάζεσαι. Όλα τα ερωτήματά σου σύντομα θα απαντηθούν. Συνέχισε να διαβάζεις και θα μάθεις πολλά – για πιάτα εξωτικά, για σπάνια μπαχαρικά και για περίπλοκα γλυκά με βρώσιμο ασήμι. Θα μάθεις ότι κάπου στη Λευκωσία υπάρχει ένας χώρος που κάθε Σάββατο πρωί φιλοξενεί θεσπέσιες μυρωδιές, εκλεπτυσμένες γεύσεις και ανθρώπους γεμάτους έμπνευση.

Ίσως θα έπρεπε να είχα ξεκινήσει αυτή την ιστορία εξηγώντας τη σχέση μου με τη μαγειρική. Ίσως θα έπρεπε να σας δώσω περισσότερες λεπτομέρειες: ποια είμαι, τι κάνω, γιατί οι φίλοι μου τρομάζουν κάθε φορά που τους λέω “απόψε μαγειρεύω εγώ”, αλλά όχι – προτιμώ να αφήσω τα συγκεκριμένα ερωτήματα να αιωρούνται.

Εκείνο το Σάββατο, διασχίζοντας το κατώφλι της Ακαδημίας Φαγητού της Lidl με τη Μαρία και τον Σωτήρη δίπλα μου, καθώς ακολουθούσα τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ, ένιωθα έτοιμη για κάθε μαγειρική πρόκληση. Το μόνο που ήξερα για το τι θα ακολουθούσε είναι πως, βουτώντας στα άδυτα της ινδικής κουζίνας, θα ετοιμάζαμε μια σειρά από πιάτα με βάση τα μπαχαρικά, το ρύζι και το κοτόπουλο – και ό,τι και αν αναλάμβανα να εκτελέσω εγώ, ήμουν αποφασισμένη να το καταφέρω.

Το πρώτο πράγμα που μου είπε η Μαρία κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των συνταγών ήταν “Ξύπνα και πρόσεχε!”, ενώ ο Σωτήρης είχε μια εντελώς διαφορετική ανησυχία: “Ρε σεις, τι είναι όλα αυτά, πόσα θα πληρώσουμε;” Τότε, ένα χαμόγελο διαγράφηκε κάτω από τις μάσκες μας και, διασκεδάζοντας με την έκπληξη του πρωτάρη, με ένα στόμα μια φωνή η Μαρία και εγώ δώσαμε την απάντηση: “Τίποτα, εννοείται! Όλα προσφορά της Lidl! Τώρα, παρακολούθησε και σημείωνε, γιατί εσύ θα ζυμώσεις το νααν!”

Κι έτσι, η ομάδα αποφάσισε πως ο Σωτήρης θα ζυμώσει τα ψωμάκια νααν, η Μαρία θα παρασκευάσει το επιδόρπιο (Milk Burfi με ασήμι, παρακαλώ) και εγώ θα φτιάξω το κοτόπουλο τίκα μασάλα. Και, είπαμε, εγώ ήμουν αποφασισμένη να τα καταφέρω.

Διάβασα, λοιπόν, προσεκτικά τις οδηγίες του Σεφ. Συγκέντρωσα με επιμέλεια όλα τα απαιτούμενα υλικά και τα απαραίτητα σκεύη. Άπλωσα τη λαδόκολλα στο ταψί και έβαλα μέσα κομμάτι-κομμάτι το κοτόπουλο. Κατευθύνθηκα με απόλυτη συγκέντρωση στον φούρνο της ομάδας. Κοίταξα τον Γιώργο, τον βοηθό του Σεφ. Με κοίταξε. Μου είπε, “Καλά το πας, συνέχισε. Σε 15 λεπτά θυμήσου να το ελέγξεις.” Ρύθμισα τον χρονοδιακόπτη του κινητού μου και επέστρεψα στην κουζίνα μου.

Καθώς βρισκόμουν πάνω από το τηγάνι όπου σιγόβραζε η σάλτσα, και η γλυκιά μυρωδιά της ντομάτας, του τζίντζερ και του γιαουρτιού γαργαλούσε τα ρουθούνια μου, θυμήθηκα πως χρειάζομαι τις καυτερές πιπεριές από το ψυγείο. Αφήνοντας με τύψεις τη σάλτσα μου χωρίς επίβλεψη, έτρεξα προς τις πιπεριές, ενώ ένας στριγκός ήχος σφύριζε στ αυτιά μου! “Μα τι είναι αυτό το timer, θα το κλείσει κανείς;!”, αναφώνησα, ενώ ο Σεφ Πετεβίνος και δυο-τρεις ακόμα μαθήτριες κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου, όλοι εκφράζοντας την ίδια απορία: 

- Ρε, παιδιά, τι είναι αυτό που χτυπάει;

Μα δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Η σάλτσα μου ήταν μόνη της στο τηγάνι! Αρπάζοντας δυο πιπεριές, έτρεξα στην εστία, όμως ο Σεφ και όλοι οι υπόλοιποι συνέχιζαν να με ακολουθούν! Ξαφνικά, ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου και άκουσα μια φωνή να μου λέει “Συγγνώμη, αλλά εσύ χτυπάς! Μήπως έχεις ξεχάσει τίποτα στον φούρνο;” Κρύος ιδρώτας με έλουσε και αποφεύγοντας τα σκασμένα στα γέλια μέλη της ομάδας μου, πήγα προς το κοτόπουλό μου. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακολούθησε, όταν είδα τον βοηθό να κρατάει το ταψί μου. 

- Όλα καλά, μην αγχώνεσαι, το σώσαμε!

Και, όντως, ευτυχώς, το είχαμε σώσει. Το επόμενο task ήταν αρκετά εύκολο. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να διαλέξω πιάτο για να σερβίρω το αρωματικό ρύζι με κάρδαμο και το κοτόπουλο, και να καταφέρω να “στήσω” όμορφα τη γαρνιτούρα! Και δεν είναι πως μου αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά αυτό τουλάχιστον το κατάφερα! Έτσι, όλα τελικά στέφθηκαν με επιτυχία. Το γλυκό της Μαρίας ήταν πεντανόστιμο (και εντυπωσίασε τους πάντες με το γαρνίρισμα με φύλλο ασημιού), τα ψωμάκια του Σωτήρη βγήκαν αφράτα και ολοστρόγγυλα και το δικό μου κοτόπουλο, χάρη στη βοήθεια του Βοηθού, σερβιρίστηκε ακριβώς όσο έπρεπε ψημένο, με τη σάλτσα τίκα μασάλα να το αγκαλιάζει και να του χαρίζει υπέροχη γεύση!

Δεν χρειάστηκαν πολλά για να μεταφερθούμε έστω και νοερά για μερικές ώρες στη μακρινή Ινδία. Απλά επισκεφθήκαμε την ιστοσελίδα της Lidl Food Academy και δηλώσαμε συμμετοχή στο σεμινάριο που θέλαμε να παρακολουθήσουμε. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα τύχης, αφού οι συμμετέχοντες στα μαθήματα του Σαββάτου επιλέγονται εβδομαδιαία μετά από κλήρωση. Διάλεξε, αγαπητέ αναγνώστη, το σεμινάριο που θα ήθελες να παρακολουθήσεις κι εσύ, και ετοιμάσου να λάμψεις! Μόνο, θυμήσου, καλό είναι να ξέρεις πότε είναι ο δικός σου χρονοδιακόπτης που χτυπάει!