Έρρικα Πρεζεράκου: Φορτισμένη μιλά για τον ακρωτηριασμό της και τον θάνατο της ανιψιάς της από καρκίνο

\"Νιώθω πιο δυνατή από ποτέ. Κατάλαβα ότι είμαι η ψυχή μου..\"

Τα τελευταία δύο χρόνια η μοίρα επεφύλαξε δυνατά χτυπήματα για την Έρρικα Πρεζεράκου. Αρχικά μετά από ατύχημα τον Αύγουστο του 2020 όταν χτυπήθηκε βρισκόταν σε φουσκωτό σκάφος ανοιχτά της Κύθνου μαζί με τον σύντροφό της και κάτω από αδιευκρίνιστες αιτίες έπεσε στη θάλασσα με συνέπεια να τραυματιστεί στην προπέλα του σκάφους και να ακρωτηριαστεί ένα δάχτυλο της. Λίγους μήνες αργότερα έχασε την ανιψιά της Αναστασία μετά από σύντομη μάχη με σπάνια μορφή παιδικού καρκίνου!

Μιλώντας στην εκπομπή "Όλα για τη ζωή μας" με τον Μιχάλη Κεφαλογιάννη και αναφέρθηκε στη ζωή της μετά από τα δυο ισχυρά χτυπήματα που δέχθηκε. "Όλα όσα έχω κάνει εμπεριέχουν κυρίως πίστη. Όταν ξεκίνησα στα 25 να κάνω πρωταθλητισμό, όλοι έλεγαν ότι δεν ξεκινάει κανείς σε αυτή την ηλικία. Αλλά είχα τόση πίστη σε αυτό που ήθελα να κάνω, και αυτό με οδήγησε όπου με οδήγησε. Για την ανιψιά μου, την Αναστασία, νομίζω ότι δε θα είχε γίνει ποτέ όλος ο αγώνας που έγινε, αν δεν είχαμε πίστη ότι μπορεί να τα καταφέρουμε. Επίσης αν δεν είχα πίστη μέσα, δεν ξέρω καν αν θα ήμουν ζωντανή αυτή στιγμή. Πιστεύω πολύ στο Θεό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρακολουθώ και όλες τις έρευνες της επιστήμης. Αλλά νομίζω ότι ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου έχει να κάνει με την πίστη μου στο Θεό. Πέρασα πολύ δύσκολα στην παιδική και την εφηβική μου ηλικία και είχα πολλούς λόγους για να μην πιστεύω. Αλλά όταν καταλάβεις ότι αυτό είναι μια εξελικτική διαδρομή, όλα ξεκουράζονται μέσα σου».

Πρόσθεσε πως δεν έχασε καθόλου την πίστη της παρά τα όσα της συνέβησαν: "Η πίστη με βάζει στη διαδικασία κάθε φορά που έρχεται μια πρόκληση να πάρω μια απόφαση πώς θέλω να σταθώ απέναντί της. Θα μπορούσα να μη βρίσκομαι εδώ, για το ατύχημα στο χέρι μου. Θα μπορούσα να είμαι χρόνια σε πένθος για ό,τι συνέβη με την ανιψιά μου. Έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα για αυτή την πρόκληση; Από εκεί και πέρα, προφανώς ήταν κάτι πέρα από εμένα, δεν μπαίνω στη διαδικασία να βυθιστώ σε αυτό, αλλά να μάθω από αυτό. Όλοι μας φέρουμε το Θεό μέσα μας, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Αυτό αισθάνομαι... Με την ανιψιά μου είχα επισκεφθεί όλες τις μονές και τα μοναστήρια. Αλλά είχα πάντα πίστη. Δεν αισθάνθηκα απογοήτευση όταν δεν έγινε το θαύμα. Αισθάνθηκα ότι ό,τι ήταν δυνατόν να γίνει, είχε γίνει. Όταν υπάρχει κάτι ανώτερο, δεν μπορείς να παρέμβεις. Όσα μου συνέβησαν με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόση δύναμη ψυχική έχουν οι άνθρωποι. Νιώθω πιο δυνατή από ποτέ. Κατάλαβα ότι είμαι η ψυχή μου και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον και ιδιαίτερο"