5 πράγματα που θα ήταν ωραίο να θυμόμαστε από τη βρεφική μας ηλικία

Έρευνες υποστηρίζουν ότι η μνήμη μας λειτουργεί από τα 3 χρόνια και μετά. Δεν είναι κρίμα να μη θυμόμαστε αυτές τις υπέροχες πρωτόγνωρες στιγμές μας ως μωρά;  

Όλοι μας έχουμε φωτογραφίες, βίντεο, τα πρώτα μας βιβλία ζωγραφικής, καθώς και διάφορες… ιστορίες από τους γονείς και τους παππούδες, που μας διηγούνται με όλα τα καμώματά μας από την πρώτη μας επαφή με τη ζωή. Όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι ικανό να ανταγωνιστεί την πραγματική ανάμνηση, την ικανότητα του να γυρίζεις το χρόνο πίσω και να αναβιώνεις όλα εκείνα που ένιωσες τη δεδομένη στιγμή.  Και παρόλο που τα πρώτα χρόνια μετά τον ερχομό ενός παιδιού στον κόσμο είναι τόσο τρυφερά και έντονα συναισθηματικά, δυστυχώς μόνο οι γονείς είναι εκείνοι που τα θυμούνται. Δεν θα ήταν υπέροχο αν η μνήμη μας μας επέτρεπε να «ξαναζωντανεύουμε» υπέροχες αναμνήσεις μας ως μωρά;

1. Όταν αποκοιμιόμασταν στην αγκαλιά της μαμάς…

Όσο μεγαλώνουμε και «ωριμάζουμε», γινόμαστε όλο και πιο νευρικοί και αγχωτικοί. Πολλές φορές, μάλιστα, χάνουμε τον ύπνο μας, επειδή σκεφτόμαστε ασταμάτητα, ακόμα και στο κρεβάτι: υποχρεώσεις, δουλειά, οικονομικά, ψώνια, παιδιά, γονείς. Φανταστείτε πόσο μεγάλη ικανοποίηση και γαλήνη θα νιώθαμε αν μπορούσαμε να γείρουμε για λίγο στην αγκαλιά κάποιου και να αποκοιμηθούμε γλυκά! Κι επειδή αυτό δεν γίνεται (δυστυχώς!), αναλογιστείτε πόσο υπέροχο θα ήταν να μπορούσαμε να αναβιώσουμε τη μοναδική αυτή ανάμνηση…    

2. Όταν περπατήσαμε για πρώτη φορά…

Στην ενήλική ζωή μας τα πάντα -ή σχεδόν τα πάντα- θεωρούνται δεδομένα, κι αυτό κάνει τα πράγματα κάπως βαρετά. Η εξέλιξη πλέον αφορά ελεγχόμενες αλλαγές, με συγκεκριμένα όρια και αναμενόμενες διαφορές. Με τι να συγκριθεί η απίστευτη συγκίνηση του να στέκεσαι στα δικά σου πόδια για πρώτη φορά, και να κινείσαι, να περπατάς, να τρέχεις και να… πέφτεις! Ποιο κατόρθωμα να σταθεί «δίπλα» στα πρώτα σου βήματα, όταν μέχρι πρότινος στηριζόσουν μόνο στα τέσσερα και ίσα-ίσα που κατάφερνες να σταθείς για πολύ λίγο όρθιος, πάντα υποβασταζόμενος… Κανένα, και δυστυχώς η ανάμνηση δεν υπάρχει στο μυαλό μας! 

3. Όταν η αίσθηση του κινδύνου ήταν ανύπαρκτη…

Από τότε που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αναπτύσσονται μέσα μας ορισμένες άμυνες προκειμένου να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Στην ηλικία που πλέον επικοινωνούμε κανονικά και ολοκληρωμένα, αρχίζουμε να βιώνουμε και το αίσθημα του φόβου για οτιδήποτε καινούργιο. Ποιος από εμάς θυμάται, άραγε, πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν ήξερε τι είναι ο φόβος. Όταν είσαι μωρό, τα πάντα γύρω σου είναι προς εξερεύνηση, είναι σαν ένα παιχνίδι ανακάλυψης, όπου καθετί είναι «καλό». Αυτή η παντελής έλλειψη επαφής με την έννοια του κινδύνου είναι αξιοθαύμαστη! Μόνο με πολύ μεγάλη φαντασία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θα επρόκειτο για ένα απίστευτο συναίσθημα…   

4. Όταν απολαμβάναμε το μητρικό γάλα…

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι θυμούνται «πράγματα» από το θηλασμό τους - άλλωστε, οι ειδικοί τονίζουν ότι υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν μνήμες από την ηλικία των μόλις 12 μηνών. Αυτή η μοναδική επαφή της μητέρας με το μωρό της, που κάνει το δεσμό μεταξύ τους ακόμα πιο ξεχωριστό, αυτή η αστείρευτη ανταλλαγή συναισθημάτων αγάπης, στοργής, τρυφερότητας και φροντίδας αποτελεί ίσως την πιο «δυνατή» στιγμή στη ζωή μας. Αυτή η ασφάλεια και η σιγουριά της αγκαλιάς που σου εξασφαλίζει την πιο βασική σου ανάγκη, αυτή της επιβίωσης, είναι το πιο αρχέγονο συναίσθημα και ταυτόχρονα το πιο ουσιαστικό. Ακόμα κι αν κάποιος προσπαθήσει να φανταστεί πώς μπορεί να νιώθει ένα μωρό, μάλλον δεν θα καταφέρει ποτέ να «αγγίξει» τη μοναδικότητα αυτής της ιεροτελεστίας…  

5. Όταν βιώναμε απόλυτα και ολοκληρωτικά τη στιγμή…

Από τότε που ξεκινάμε το σχολείο, ακολουθεί μια περίοδος συνεχούς μάχης ανάμεσα στο παρόν και το μέλλον μας. Αυτό που μας πείθουν ότι πρέπει να μας απασχολεί είναι να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις που θα μας εξασφαλίσουν ένα ικανοποιητικό μέλλον, προκειμένου να ζήσουμε με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Όμως, αυτός ο διαρκής αγώνας συχνά μας εγκλωβίζει, με αποτέλεσμα να θυσιάζουμε τελικά το παρόν μας και να το «χάνουμε». Πόσο ξέγνοιαστα και χαρούμενα ήταν τότε που ήμασταν 100% αφοσιωμένοι στην κάθε στιγμή, όποια κι αν ήταν αυτή, ό,τι κι αν κάναμε, όσο ασήμαντο κι αν φάνταζε στα μάτια των μεγάλων. Τότε που δεν υπήρχε το παραμικρό αγχωτικό πράγμα στο υπέροχο μυαλουδάκι μας! Ρίξτε μια ματιά στο μωράκι σας. Δεν είναι αξιοζήλευτο αυτό το βλέμμα της απέραντης ευτυχίας; Μακάρι να μπορούσαμε να το διατηρήσουμε σε όλη μας τη ζωή ή έστω να θυμόμασταν πώς είναι…