Το κόκκινο του Dior, ένας πραγματικός θρύλος

Αυτό το σαγηνευτικό και δυναμικό χαρακτηριστικό χρώμα, βρισκόταν πάντοτε στις προτεραιότητες του μεγάλου μόδιστρου, που ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος στην ακτινοβολία των μυριάδων τόνων του, από το βαθύ κόκκινο μέχρι το ολοζώντανο κόκκινο της παπαρούνας, που τονίζουν με πάθος τις καμπύλες κάθε ποθητής γυναίκας.

Μέχρι το 1947, στο New Look αυτή η γοητευτική γκάμα με το “Ακτινοβόλο Κόκκινο” και το “Σατανικό Κόκκινο” κατείχε σημαντική θέση. Οι γυναίκες την αγκάλιασαν αμέσως και την έκαναν αναπόσπαστο κομμάτι της γκαρνταρόμπας τους.

Το “Κόκκινο του Dior” ήταν πια γεγονός. Η υποβλητική δύναμη αυτής της πραγματικής χρωματικής οντότητας έγινε κάλεσμα για φανερό ερωτισμό.

Από το νεαρό κορίτσι με το έντονο ζαχαροαμυγδαλωτό ροζ, μέχρι την ολοκληρωμένη γυναίκα στο απίστευτα καυτό κόκκινο, ένας ολόκληρος κόσμος έντονης ερωτικής επιθυμίας είχε δημιουργηθεί και ο Christian Dior τόλμησε να τον ενσαρκώσει με πάθος.

Αυτό το στοιχείο της σαγήνης που δεν αφήνει τίποτε στη θέση του, υπήρχε έντονο στα έργα του Gruau, που αρεσκόταν στη συχνή απεικόνιση γελαστών, μακρόστενων φιγούρων ντυμένων στα κόκκινα. Έτσι, το κόκκινο έγινε το σύμβολο της αγάπης, με την έμφαση που του έδωσε το περίφημο φόρεμα του Ισπαχάν, το οποίο και έδωσε το στίγμα της μεγαλειώδους γυναίκας στα κόκκινα, αντικείμενο πόθου όλων των αντρών.

Ακόμα, αυτή η ιδέα της γυναίκας στα κόκκινα περιτριγυρισμένης από μερικούς υπνωτισμένους άντρες, εμφανίστηκε επανειλημμένα στα σχέδια του Gruau, αφού προέβαλλε συνεχώς τη θηληκότητα του “καταστροφικού” κόκκινου που κατακτούσε τα πάντα στο πέρασμά του.