Η δική μας ονειροπαγίδα

Τα όνειρα δεν κοστίζουν τίποτα, αντιθέτως,μας βοηθάνε να βάζουμε στόχους, μας δίνουν νόημα στη ζωή, κίνητρα κτλ., ακόμη και εν καιρώ Μνημονίου και Τρόικας! Είναι ωραίο να κάνουμε όνειρα. Ποιός δεν έχει κάνει όνειρα κατά καιρούς; Πότε όμως τα όνειρα γίνονται αυτοκαταστροφικές παγίδες; Τι γράφει η συμβουλευτική ψυχολόγος Χριστίνα Σορόκκου.  

Ναι ... τα όνειρα μας παγιδεύουν όταν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι πραγματοποιήσιμα και εμείς κολλάμε! Επιμένουμε σε αυτό που πιστέψαμε ή και απλά δημιουργήσαμε εμείς, μόνοι μας με το μυαλό μας. Πολλοί από εμάς καταφέρνουμε να δούμε το αγνό, υπέροχο κομμάτι του/της συντρόφου μας κάπου πολύ βαθιά μέσα του. Ένα κομμάτι που και αν υπάρχει είτε δεν το αναγνωρίζει ο ίδιος είτε απλά δεν είναι διαθέσιμος να μας το προσφέρει.Εγωιστικά, από αγάπη, εμείς δεν το δεχόμαστε. Αρχίζουμε τα γιατί…μια ερώτηση που μόνο επιπρόσθετα γιατί μας δίνει και όχι απαντήσεις.  Στη διάρκεια της ζωής μας είναι πιθανόν να έχουμε βρεθεί ή/και να βρεθούμε σε πολλές καταστάσεις και σχέσεις που φθείρουν την ψυχική και σωματική μας υγεία. Μια απ’ αυτές είναι και οι σχέσεις εξ αποστάσεως!

Στη διάρκεια της ζωής μας είναι δυνατόν να έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις και σχέσεις στις οποίες εμείς έχουμε επενδύσει πάρα πολλά (συμπεριλαμβανομένου και το όνειρο της νυφούλας/γαμπρού), οι οποίες όμως δρούσαν/δρουναρνητικά προς εμάς και στη ζωή μας. Ενώ εμείς αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα«γιατί άλλο ο μ… και άλλο ο ηλίθιος»…¨κολλάμε¨ ! Επιμένουμε π.χ., να έχουμε, να παραμένουμε ή/και να διεκδικούμε μια σχέση που το άλλο άτομο δεν είναι πρόθυμο να την ζήσει ή/και να την προσφέρει στην μορφή που εμείς θα θέλαμε! Αν είμαστε πρόθυμοι να το αποδεχτούμε, καλώς. Αν όχι, τότε μας γίνεται έμμονη ιδέα ... ¨θα μπορούσα να του προσφέρω τα πάντα¨, θα, αν, και πάλι θα  ...  και το μυαλό πάει λέγοντας ... οι ψευδαισθήσεις ορίοντε και συνεχίζουμε να παραμυθιαζόμαστε. Αποτέλεσμα;

Κάποιοι από εμάς πάμε κατευθείαν στο τρελλάδικο ... Και κάποιοι άλλοι από εμάς παίρνουμε μορφή Μέδουσας, ζητάμε εκδίκηση ...  Κάποιες φορές μπαίνουμε στην διαδικασία να προσπαθήσουμε να πείσουμε τον εαυτό μας να σταματήσει να θέλει αυτό που θέλει, μόνο και μόνο επειδή μας το λένε οι άλλοι ¨Ξέχνα τον/την¨, με λίγα λόγια, πάθε εδώ και τώρα αμνησία, γιατί σου το λέω εγώ! Οι φίλοι και οι συγγενείς που μας βλέπουν να σπαράζουμε στο κλάμα και στη δυστυχία, έχουν την τάση να θέλουν με shocktherapy να μας συνεφέρουν! Αλλά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας εκνευρίσουν και να μας πεισμώσουν για όλα όσα εμείς πιστεύαμε ότι υπήρχαν.    Τώρα και αν θα επιμένουμε ότι έπρεπε να δουλέψει η σχέση μας, να υλοποιηθούν τα όνειρά μας και φταίει το σύμπαν για την αναποδιά.  

Η ειρωνία είναι πως, προσπαθόντας να ξεχάσουμε, το μυαλό προσπαθεί να θυμάτε αυτό που πρέπει να ξεχάσει! Έτσι ο λεγάμενος/η, σαν μια παγιδευμένη σκέψη μέσα σε μπαούλοξεπετιέται ξανά και ξανά στο μυαλό. Αποτέλεσμα, ένα δίκοπο μαχαίρι, που από την μια μας κάνει να υποφέρουμε και από τη άλλη μας κάνει να νοιώθουμε ανήμποροι, κατώτεροι και ανεπαρκείς γιατι το μυαλό ακόμα θυμάτε αυτό που προσπαθεί να ξεχάσει!Τεχνικές σαν και αυτές ποϋποθέτουν ότι οι άνθρωποι έχουν κουμπιά που αν, και όταν τα πατάνε μπορούν να ρυθμίζουν τις συναισθηματικές τους λειτουργείες.

Αλλά άνθρωποι ήμαστε και όχι μηχανές. Μόνο όταν ανακαλύψουμε αυτά τα σχοινιά που μας κρατάνε παγιδευμένους και χρησιμοποποιήσουμε  τις δικές μας εσωτερικές δυνάμεις μπορούμε να λύσουμε τον κόμπο της σκλαβιάς! Σαν αρχή, ας κάνουμε μια αναδρωμή στην ιστορία μας ... ο καθένας στην δικιά του... και ας ψάξουμε να βρούμε έστω μια φορά που πετύχαμε κάτιπου χρειαζόταν πολλή δύναμη χωρίς την θέληση μας, δηλαδή να μην θέλαμε να το πετύχουμε... Ε; Πάντως αν βρήκατε στοιχείο σαν και αυτό τι να σας πω; Είστε σπάνιο είδος! Γιατίγια τους κοινούς θνητούς σαν και εμάς, κουμανταδόρος της δύναμης και της επιτυχίας, είναι η θέληση μας! Χωρίς την συγκατάθεση της θέλησης μας σαν υποστηρικτής της αξιοπρέπειας μας, δεν μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να σταματήσει να θέλει κάτι που θέλει!

Παράλληλα, ας μην ξεχνάμε ότι παγιδευόμαστε πάμπολλες φορές στο φόβο μας να προχωρήσουμε μπας και θυμηθεί το κελεπούρι ότι αξίζαμε! Ένα κελεπούρι που αν ήταν πραγματικό κελεπούρι δεν θα έφευγε και δεν θα ήμασταν παγιδευμένοι στο όνειρο. Ένα όνειρο για το πώς θα ήταν, αν ήταν…

Η ευτυχία βασίζεται σε πραγματικά κελεπούρια που μας αξίζουν και μοιράζονται θεληματικά τα όνειρα μας. Αυτό μας αξίζει και όχι τα δάκρυα για τα χαμένα όνειρα. Στα όνειρα μας δεν είμαστε πρωταγωνιστές; Τι να κάνουμε ένα σύντροφο που δεν θέλει να πρωταγωνιστούμε;

Οπότε, προσοχή στις ονειροπαγίδες!

Χριστίνα Φ. Σορόκου
Εγγεγραμμένη Συμβ. Ψυχολογός& Ανθρωποκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια
Φωτίου 3, Ρίβερ Κωρτ. 3ος όροφ, Αρ. 16, 1095/Λευκωσία
Τηλ: 22458750, Κιν: 99532393, Φαξ. 22672718
http://www.facebook.com/CenterOfPsychotherapyAndPsychometrics
Email: cofpsychotherapynpsychometrics@gmail.com
Κέντρο Ψυχοθεραπείας & Ψυχομετρικής