Μαρία Κορινθίου: «Χτυπιόμουν στον καναπέ, έκλαιγα κι φώναζα αφήστε με να βγω έξω»

Για ποιο λόγο βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση;

Η Μαρία Κορινθίου είδε τη ζωή της να αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη όταν ξαφνικά, έμαθε ότι ήταν έγκυος. Ήταν μόλις λίγους μήνες ζευγάρι με τον σύντροφό της Γιάννη Αϊβάζη και η αναπάντεχη εγκυμοσύνη της, ένιωσε να βάζει «φρένο» στα όνειρά της. Πώς θα μεγάλωνε ένα παιδί συγχρόνως με την καριέρα που ήθελε να κάνει σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση; Αν τη ρωτήσεις τώρα, όλες εκείνες οι σκέψεις της φαίνονται τουλάχιστον αστείες μπροστά στο μεγαλείο της μητρότητας και των στιγμών που περνάει με την κόρη της Ισμήνη που σήμερα είναι σχεδόν πέντε χρονών. «Είναι το παρεάκι μου», λέει για εκείνη μιλώντας αποκλειστικά στο mothersblog.gr. Η όμορφη ηθοποιός γυρνάει τον χρόνο πίσω και μιλά για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε μετά τη γέννα με την επιλόχειο κατάθλιψη, για τον Γιάννη Αϊβάζη ως μπαμπά αλλά και για την καθημερινότητά τους ως οικογένεια που η ίδια δεν αλλάζει με τίποτα.

Πώς αισθάνεστε όταν σκέφτεστε τη μέρα που γεννήσατε;
Πριν γεννήσω είχα πολύ άγχος αλλά δεν το εξέφραζα και αφότου γέννησα είχα πάρα πολλά νεύρα. Ήταν σαν να με έπιασε κατευθείαν η επιλόχειος κατάθλιψη.

Η Ισμήνη ήρθε απρόσμενα στη ζωή σας. Ήσασταν πολύ λίγο καιρό ζευγάρι με τον Γιάννη Αϊβάζη όταν μάθατε ότι είστε έγκυος. Ήσασταν έτοιμη να γίνετε μητέρα;

Όχι, δεν ήμουν γι' αυτό και ήθελα να το σκεφτώ. Ήταν πολύ απρόσμενο. Αντιθέτως, ο Γιάννης ενθουσιάστηκε πάρα πολύ ενώ εγώ ήμουν σε κατάσταση υστερίας. Έκλαιγα από το πρωί μέχρι το βράδυ, έλεγα στον Γιάννη "Δεν υπάρχει περίπτωση". Ήμουν σε κακή κατάσταση για δύο εβδομάδες μέχρι που αποφάσισα τι θα έκανα με την εγκυμοσύνη μου.

Πιστεύετε ότι μία γυναίκα γεννιέται μητέρα ή γίνεται;

Πιστεύω ότι μια γυναίκα γίνεται μητέρα. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν μητέρες που έχουν νιώσει αμέσως αυτό το δέσιμο και αυτή την αγάπη. Εγώ μεγάλωσα και ωρίμασα μαζί με το παιδί μου. Έγινα μάνα μέσα από το παιδί μου. Δεν ήμουν έτοιμη από πριν, δεν ήξερα πώς να είμαι μαμά. Με το που γέννησα όλα ήταν άγνωστα. Ήμουν σε κακή κατάσταση γιατί προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει στη ζωή μου. Κρατούσα το παιδί και δεν καταλάβαινα ότι είναι δικό μου. Το μητρικό ένστικτο θεωρώ ότι είναι αυτό που βοηθάει μία νέα μαμά. Η μάνα ξέρει πώς να μιλήσει και να συμπεριφερθεί στο παιδί χωρίς να ξέρει επί της ουσίας. Δεν το συνειδητοποιείς στην αρχή αλλά με το πέρασμα του χρόνου το καταλαβαίνεις.

Έχετε δηλώσει πως η επιλόχειος κατάθλιψη που βιώσατε, παραλίγο να σας κάνει να καταφύγετε στα φάρμακα ή στον ψυχολόγο! Περιγράψτε μας μία στιγμή που θυμάστε ως την πιο τραγική που περάσατε εκείνο το διάστημα...

Γενικά υπήρξαν δύο τρεις τραγικές στιγμές. Είχα πολλά έντονα ξεσπάσματα, σχεδόν καθημερινά. Ένα πάρα πολύ έντονο που θυμάμαι ήταν ότι ήμουν στον καναπέ μαζί με τη μητέρα μου και τον Γιάννη, οι οποίοι προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν ότι πρέπει να ηρεμήσω και ότι περνάω επιλόχειο κατάθλιψη. Ήθελαν να το συνειδητοποιήσω. Χτυπιόμουν στον καναπέ, έπαθα υστερία, έκλαιγα και τους φώναζα "αφήστε με να βγω έξω". Ήταν ένα πάρα πολύ έντονο και μεγάλο ξέσπασμα.

Πώς το ξεπεράσατε;

Σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ διάφορα πράγματα. Η οικογένειά μου με βοήθησε με το να μου λέει ότι είναι δίπλα μου και ότι θα με βοηθούσε. Μου άνοιξαν τα μάτια. Παρ' όλα αυτά, μία μικρή σπιθούλα υπάρχει ακόμα και σιγοβράζει μέσα μου. Μου έχουν πει ότι γενικά δεν φεύγει τελείως. θα υπάρξουν στιγμές στη ζωή μου που θα είναι σαν να ξαναέρχεται. Στην καθημερινότητά μου δεν μου έχει φύγει τελείως. Από τότε που γέννησα και έχασα και τη γιαγιά μου, έχω αναπτύξει μία φοβία. Λένε ότι την έχουν όλες οι μάνες. Κόπηκε μαχαίρι ο αυθορμητισμός και η ανεμελιά μου λόγω του μητρικού φίλτρου. Πλέον έχω όχι μόνο φοβίες που δεν είχα, αλλά και σκέψεις που δεν τις συλλογιζόμουν. Έχω για παράδειγμα μεγάλο φόβο με την απώλεια και καθημερινά τρέμω μην χάσω έναν δικό μου άνθρωπο. Εκεί που μπορεί να είμαι καλά, ξαφνικά μπορεί να σκοτεινιάσω γιατί έκανα μία άσχημη σκέψη.

Για κάποιες μαμάδες ο θηλασμός είναι καταναγκαστική εργασία, για άλλες η πιο υπέροχη διαδικασία που τις φέρνει πιο κοντά στα νεογέννητά τους. Για εσάς τι από τα δύο ήταν;

Λόγω επιλόχειου για μένα δεν ήταν μία ευχάριστη διαδικασία και μάλιστα ο γιατρός μου έλεγε «Μαρία ηρέμησε, θα σου κοπεί το γάλα» και τελικά θήλασα τρεις εβδομάδες. Ξύπνησα ένα πρωινό και δεν είχα γάλα. Μου κόπηκε από την επιλόχειο. Μου το είπε ο γιατρός».

Πώς είναι η καθημερινότητά σας με την Ισμήνη;

Είμαι 24 ωρες το 24ωρο μαζί της. Την ετοιμάζω το πρωί για το σχολείο. Μαγειρεύω, την περιμένω να έρθει, γυρνάει, παίζουμε, πάμε καμία βόλτα και γενικά μου αρέσει αυτό για να αλλάζει παραστάσεις και να βλέπει καινούργια πράγματα. Τις προάλλες την πήγα στη λίμνη του Μαραθώνα για να δει πώς έρχεται το νερό στο σπίτι. Την πηγαίνω σε διάφορα τέτοια μέρη. Είναι το παρεάκι μου. «Είσαι η καλύτερή μου φίλη» της λέω.

Ποια είναι η πιο γλυκιά στιγμή σας ως οικογένεια κατά τη διάρκεια της ημέρας;

Το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο που τρέχουμε στο κρεβάτι για να παλέψουμε.

Ποια στιγμή θυμάστε ως την πιο ευτυχισμένη με το παιδί σας;

Είναι όλες οι στιγμές μαζί της. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι την Ισμήνη όταν πρωτοείπε το «μαμά» ή όταν πρωτοπερπάτησε. Τώρα, ας πούμε, μου αρέσει που μετράει μέχρι το 100. Όλα αυτά μου δίνουνε χαρά. Κάποιος που δεν είναι γονιός θα τα θεωρεί ανούσια αλλά μέσα από αυτά τα μικρά πραγματάκια βλέπεις την εξέλιξη του παιδιού και αυτό είναι το σημαντικό.

Και η πιο δύσκολη; Εκείνη που σας έκανε να κλάψετε από στενοχώρια ή άγχος;

Γενικά σε αρρώστιες, αντιθέτως με τον Γιάννη, είμαι ψύχραιμη. Δεν έχει υπάρξει μία πολύ δύσκολη στιγμή. Μόνο κάποια στιγμή, θα ήταν οκτώ μηνών, που περπατούσε σαν παπάκι και σηκώθηκε και έπεσε με το κεφάλι στο τραπέζι και πήγαμε και κάναμε ράμματα στο κεφάλι της. Κάποιες στιγμές, επειδή δεν έχω γυναίκα να με βοηθάει, τις θεωρώ δύσκολες όταν πρέπει να φύγω από το σπίτι και να αφήσω πίσω την Ισμήνη. Δεν είμαι ξέγνοιαστη και έχω συνεχώς την έγνοια της. Αυτό για μένα είναι δύσκολο.

Τον Γιάννη Αϊβάζη πώς θα τον χαρακτηρίζατε ως μπαμπά;

Ο Γιάννης είναι πατέρας που της κάνει όλα τα χατίρια, που τους κυνηγάω και τους δύο, είναι μπαμπάς που παίζει πολύ με το παιδί του, είναι εκεί πάντα για εκείνη και είναι στοργικός και τρυφερός. Είναι παιδί ο Γιάννης με το παιδί του.

Η Ισμήνη σε ποιον από τους γονείς της δείχνει να έχει μεγαλύτερη αδυναμία;

Η Ισμήνη έχει και στους δύο πάρα πολλή αδυναμία. Όταν δεν είναι ο Γιάννης εδώ λέει «πού είναι ο μπαμπάς» και το ίδιο κάνει και με εμένα. Με τη μαμά ξέρει ότι θα κάτσει να ζωγραφίσει ή θα παίξει με τις κούκλες και με τον μπαμπά θα κάνει πράγματα που δεν θα κάνει με τη μαμά. Είναι κολλημένη και με τους δύο.

Σας έχει ζητήσει να αποκτήσει ένα αδελφάκι;

Ναι, θέλει πολύ έντονα και με απαίτηση μεγάλου ανθρώπου. Τις προάλλες τη μάλωσα. Έπρεπε να πάμε κάπου και της είπα στο αυτοκίνητο "βάλε τη ζώνη σου", όμως εκείνη δεν ήθελε. Για να καταλάβω πόσο πολύ είχε θυμώσει μου είπε "και εσύ που δεν μου κάνεις παιδί"... Δεν είναι ανάγκη μου ένα ακόμα παιδί. Είμαι στο "πρέπει" για την Ισμήνη, για το καλό της, για να μην είναι μόνη της, για την διαπαιδαγώγησή της.

Ποιες συμβουλές που σας έχει δώσει η μητέρα σας τηρείτε για τη δική σας κόρη;

Ο,τι είμαστε, ό,τι φέρουμε, είναι η μαμά και η οικογένειά μας ή η γιαγιά μας. Πιάνω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που έκαναν η μαμά και η γιαγιά μου. Αυτά που δίνω στο παιδί είναι ουσιαστικά αυτά που πήρα από εκείνες. Είναι ο τρόπος που μεγάλωσα από εκείνες.

Ποια συμβουλή σας θέλετε να κρατάει πάντα στο μυαλό της η Ισμήνη για να αντιμετωπίσει μεγαλώνοντας τον κόσμο;

Ήθος, σεβασμό και ευγένεια. Δεν μπορώ τους αγενείς ανθρώπους. Μου γυρνάει το μάτι. Μου αρέσει όταν ο άλλος είναι ευγενικός και θέλω και η Ισμήνη να είναι τέτοιος άνθρωπος.

Πώς τη φαντάζεστε σε είκοσι χρόνια από τώρα;

Ανεξάρτητη, δυναμική, να μην έχει ανάγκη κανέναν, να ξέρει να στηρίζεται στα πόδια της όταν πέφτει για κάποιον λόγο. Να είναι δυνατή και μάχιμη. Και τότε κανείς δεν χάνεται...