Μια απρόσμενη ιστορία θηλασμού!

Μια εξαιρετικά συγκινητική ιστορία

Ήταν Σάββατο και εφημέρευα ως σύμβουλος θηλασμού στον νοσοκομείο. Είχα μόλις τελειώσει το μάθημα θηλασμού και καθόμουν στο γραφείο των νοσοκόμων. Μια συνάδελφός μου μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον γιατρό για μία ασθενή, όταν ο σύζυγος μίας άλλης ασθενούς εμφανίστηκε και ζήτησε βοήθεια για να ταΐσουν το παιδί τους με μπιμπερό. Εκείνη χαμογέλασε και τους έκανε νόημα να περιμένουν ένα λεπτό, επειδή μιλούσε στο τηλέφωνο. Καθώς δεν είχα δουλειά εκείνη τη στιγμή, προσφέρθηκα να βοηθήσω. Η συνάδελφός μου, καθώς κατευθυνόμουν προς το δωμάτιο, μου φώναξε: «Δίνουν μόνο φόρμουλα».

Το είχα υποθέσει καθώς είχαν ζητήσει βοήθεια με το μπιμπερό και σ’ αυτό το πρώιμο στάδιο μετά τον τοκετό, οι θηλάζουσες μητέρες συνήθως δεν χρησιμοποιούν μπιμπερό. Για μια στιγμή αναρωτήθηκα τι θα σκεφτόντουσαν αυτοί οι γονείς όταν θα έμπαινα στο δωμάτιό τους με την επίσημη στολή της συμβούλου θηλασμού. Πήγαινα για να τους βοηθήσω με την φόρμουλα και το μπιμπερό, το αντίθετο δηλαδή απ’ αυτό που δήλωνε η στολή μου. Αναρωτιόμουν αν αυτό θα τους έδινε ένα μπερδεμένο μήνυμα. Αλλά σταμάτησα να αναρωτιέμαι τη στιγμή που άνοιξα την πόρτα του δωματίου τους, μη γνωρίζοντας τίποτα γι’ αυτή την οικογένεια.Η γυναίκα ήταν στο κρεβάτι και διάφορα υγρά έτρεχαν από μπουκάλια μέσα στο σώμα της. Είχε μόλις κάνει καισαρική τομή και προσπαθούσε να ταΐσει το παιδί της. Καθόταν και προσπαθούσε να κρατήσει στην αγκαλιά της το μωρό, ενώ αυτό έψαχνε με το στόμα του τη θηλή του μπιμπερό. Και οι δύο προσπαθούσαν να βρουν τη σωστή θέση.Το μισούσα αυτό που πήγαινα να κάνω, αλλά αφού η μαμά μόλις είχε βγει από το χειρουργείο και δυσκολευόταν τόσο πολύ με το κράτημα, προσπάθησα να βοηθήσω τον άντρα της να δώσει αυτό το γεύμα στο μωρό της. Ο άντρας ακολούθησε πιστά τις οδηγίες που του έδωσα.

Εξήγησα εν συντομία ότι για κάποια μωρά είναι πιο εύκολο να πιουν το γάλα τους φασκιωμένα ελαφρώς, έτσι ώστε τα χέρια τους να μην κουνιούνται συνέχεια και ότι αυτό κάνει το τάισμα πιο εύκολο σ΄ αυτό το στάδιο της ζωής του μωρού. Παρακολουθούσα τη μαμά καθώς εκείνη χαμογελούσε αμυδρά, παρακολουθώντας με τη σειρά της το σύζυγό της να ταΐζει το μωρό. Καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού της και βάζοντας το χέρι μου πάνω στα πόδια της μέσα από την κουβέρτα τη ρώτησα, «Είσαι καλά;». Συνεχίζοντας να παρακολουθεί το μπαμπά και το μωρό, είπε «Απλώς στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να το ταΐσω εγώ».

Της υπενθύμισα ότι αυτό είναι κάτι προσωρινό και ότι πριν τελειώσει η μέρα θα ήταν πολύ πιο ενεργητική. Το πρόσωπό της κοκκίνισε και τα μάτια της δάκρυσαν καθώς παρακολουθούσε τον άντρα της να ταΐζει το μωρό τους.«Υπάρχει κάποιος λόγος που επέλεξες να μην θηλάσεις;», ρώτησα. Δεν την γνώριζα και ήμουν στ’ αλήθεια περίεργη, δεν είχα κάτι στο μυαλό μου. Απάντησε «Έχω κάνει διπλή μαστεκτομή». Και μετά άρχισε να κλαίει…. Δεν συνηθίζω να χάνω τα λόγια μου, αυτή ήταν η πρώτη φορά. Έμεινα ακίνητη να ακούω και μετά βρήκα κάποια λόγια.

Συμφώνησα ότι είχε έναν πολύ καλό λόγο για να στεναχωριέται. Την άκουσα για λίγο ακόμη καθώς μιλούσε και έκλαιγε και στο τέλος κατάφερα να της προτείνω κάτι: «Ξέρεις, έχω μια φίλη που υιοθέτησε ένα μωρό. Έκανε κάτι που το αποκαλεί «brottle». Το βλέμμα της γύρισε επάνω μου με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, αλλά ορθάνοιχτα.«Τι σημαίνει αυτό;», ρώτησε. Της εξήγησα ότι ήταν η εκδοχή της φίλης μου για το θηλασμό. Θα έβγαζε την μπλούζα της, θα έμενε γυμνή, θα έγδυνε το μωρό της και θα το έπαιρνε αγκαλιά δέρμα με δέρμα. Μετά θα έδινε το μπιμπερό στο μωρό.

«Τι σημαίνει δέρμα με δέρμα;», ρώτησε. Της εξήγησα ότι μετά τον τοκετό, το να είναι το μωρό γυμνό πάνω στο γυμνό στήθος της μητέρας του είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο. Τα μάτια της σκοτείνιασαν. Δεν έκλαιγε. Η έκφρασή της είχε αλλάξει.«Μήπως θα ήθελες να το δοκιμάσεις;», τη ρώτησα μαλακά. Ακολούθησαν κι άλλα δάκρυα, που συνοδεύονταν από ένα χαμηλόφωνο «ναι».Κοίταξα το μωρό που είχε ήδη πιεί το μισό μπουκάλι και είπα «ΟΚ, ας το κάνουμε». Πήρα το μωρό και το ξέντυσα. Η μαμά έκλαιγε σιγανά. Σήκωσα το μωρό και της είπα «Θα είσαι εντάξει αν βγάλεις την ρόμπα και βάλω το μωρό πάνω στο στήθος σου;». Μου ένευσε «ναι».Έβγαλε αργά την χειρουργική ρόμπα και αποκάλυψε δύο τέλεια αποκαταστημένα στήθη, με απαλή ροζ θηλαία άλω. Το μωρό ήταν ανήσυχο στα χέρια μου, αλλά ήξερα τι επρόκειτο να συμβεί. Όταν το τοποθέτησα στο στήθος της μητέρας του, ησύχασε αμέσως. Το πρόσωπό του ηρέμησε. Τα χέρια του ηρέμησαν. Ήταν στο σπίτι του.

Μετά από λίγο άρχισε να ψάχνει. Της είπα «Σε ψάχνει. Ψάχνει τη θηλή σου επειδή τον κρατάς αγκαλιά». Η μητέρα συνέχισε να κλαίει και να γελάει ταυτόχρονα. Ο άντρας της, δακρυσμένος, ήσυχος, κάθισε στο πλευρό της και άγγιξε τρυφερά τον ώμο της. Και τότε της είπα «Ξέρεις, κάποιες γυναίκες που έχουν δυσκολίες με το θηλασμό, είτε επειδή δεν παράγουν αρκετό γάλα, είτε επειδή έχουν πρόβλημα με τις θηλές τους, χρησιμοποιούν κάτι που λέγεται “σύστημα συμπληρωματικής σίτισης” (SNS). Μήπως είναι κάτι που θα ήθελες να δοκιμάσεις;». Και εκείνη αμέσως απάντησε «Ω, ναι».Πήγα αμέσως να βρω ένα SNS: ένα σωληνάκι που η μία άκρη του είναι συνδεδεμένη με ένα μπουκάλι που περιέχει φόρμουλα ή μητρικό γάλα και η άλλη άκρη του καταλήγει στη θηλή της μητέρας. Όταν το μωρό θηλάζει στο στήθος, πίνει το γάλα μέσω του σωλήνα κι έτσι η μητέρα και το μωρό έχουν την εμπειρία του θηλασμού.

Βρήκα SNS. Και βρήκα και μια ψευτοθηλή, η οποία μοιάζει με ένα μικρό σομπρέρο το οποίο εφαρμόζει πάνω στη θηλή της μητέρας και εξυπηρετεί στο να κάνει το πιάσιμο του μωρού στη θηλή καλύτερο. Επέστρεψα στο δωμάτιο και της έδειξα τι είχα βρει και πώς χρησιμοποιούνται. Ήμουν τελείως αδέξια. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία με το SNS, αλλά ήμουν αποφασισμένη.Ετοιμαστήκαμε και βάλαμε το μωρό στη σωστή θέση. Στην πρώτη μας προσπάθεια το μωρό έπιασε την ψευτοθηλή αλλά δεν έκανε καμία θηλαστική κίνηση.Η μητέρα δεν νοιάστηκε καθόλου, έκλαιγε από χαρά που είχε το μωρό στην αγκαλιά της με τέτοιο τρόπο που της φαινόταν απίθανο να συμβεί εξαιτίας του χειρουργικού της ιστορικού.Της είπα «Δεν είναι έτοιμος ακόμα, αλλά μην τον αφήνεις. Μείνε μαζί του δέρμα με δέρμα και θα επιστρέψω σε λίγο για να ξαναπροσπαθήσουμε». Μου χαμογέλασε.

Περίπου μία ώρα μετά επέστρεψα στο δωμάτιό τους. Η μαμά και το μωρό ήταν ακριβώς όπως τους είχα αφήσει: δέρμα με δέρμα και απολύτως ικανοποιημένοι. Η μητέρα άρχισε και πάλι να κλαίει μόλις μπήκα μέσα. Της χαμογέλασα και ξεκίνησα τη διαδικασία. Τοποθέτησα την ψευτοθηλή και το SNS και το μωρό ήταν στη σωστή στάση για θηλασμό. Μείναμε ακίνητες. Περιμέναμε τα σημάδια του μωρού. Και τελικά, έγινε. Με τα μάτια του ανοιχτά, έριξε λίγο πίσω το κεφάλι του και άνοιξε διάπλατα το στόμα του. Με το ένα χέρι μου στον αυχένα του και το χέρι της μαμάς πάνω από το δικό μου, το οδηγήσαμε πάνω στο στήθος. Σταμάτησε. Και μετά είδαμε το σαγόνι του να κινείται. Παρακολουθούσα το SNS. Μετά από λίγο το γάλα άρχισε να τρέχει. Το έδειξα στους γονείς και της ψιθύρισα «Θηλάζει. Θηλάζεις το μωρό σου!».

Κάποιοι από το προσωπικό της κλινικής ήρθαν να δουν αυτό το σπάνιο γεγονός. Όλοι έκλαιγαν. Η μητέρα, η οποία πριν τον τοκετό είχε ζητήσει να μην της μιλήσει κανένας για θηλασμό, η οποία μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν έτοιμη να απαντήσει σε όποιον τολμούσε να την κρίνει, η οποία νόμιζε ότι της ήταν απαγορευμένος ο θηλασμός….. Αυτή η γυναίκα θήλαζε. Το μωρό κατάπινε και η μαμά έκλαιγε, χαμογελούσε και με ευχαριστούσε αδιάκοπα. Το γεγονός ήταν ότι τα είχα κάνει θάλασσα. Υπήρχε φόρμουλα παντού, πάνω στη μαμά, στο μωρό, σε μένα, αλλά δεν με ένοιαζε. Πριν την αποχαιρετήσω της είπα ότι θα την επισκεπτόμουν ξανά. Κι αυτό την έκανε να κλάψει ξανά. Φαντάζομαι ότι ούτε της πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα χρειαζόταν σύμβουλο θηλασμού. Την αγκάλιασα και της είπα «Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις ξανά, να ξέρεις ότι μπορείς και ότι το έκανες. Το μωρό σου είναι εδώ, στη φωλιά του, πάνω στο στήθος σου, είτε θηλάζεις, είτε όχι, βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει».

Έφυγα με πολλά ερωτηματικά. Είναι αυτό ένα μάθημα για όλους αυτούς που βάζουν περιορισμούς (πολλές φορές βάσιμους) σε θέματα υγείας, αντί να ρωτήσουν πρώτα κάποια πράγματα; Και ποια είναι η πιθανή σχέση ανάμεσα σε έναν σύμβουλο θηλασμού και σε μια γυναίκα που επιλέγει να μην θηλάσει; Μήπως αυτή η σχέση θα πρέπει να είναι πιο ευγενική, ώστε οι γυναίκες να μην φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν; Μήπως είναι αυτό ένα μάθημα για τις νοσοκόμες, τις μαίες, τους γιατρούς ώστε να μπορέσουν να κάνουν τις δύσκολες συζητήσεις που συνήθως αποφεύγουν, προσφέροντας επιλογές οι οποίες μπορεί να είναι δύσκολες για να συζητηθούν ή επώδυνες για τον ασθενή; Μήπως όταν επισκεπτόμαστε έναν ασθενή θα ήταν καλύτερα να μη έχουμε προγραμματισμένο το τι θα πούμε; Προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει σε κάθε περίπτωση: να βρω την χρυσή τομή κι αν δεν υπάρχει να τη δημιουργήσω, να βγω από τον γνωστό τρόπο σκέψης, με την ελπίδα ότι οι άνθρωποι τους οποίους φροντίζω θα θέλουν κι αυτοί να πάνε εκεί που θέλω να τους πάω εγώ.

Εκείνο το Σάββατο, έξω από το δωμάτιο εκείνης της μητέρας, σκεφτόμουν ότι είχαμε βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα σ’ αυτό που ήταν η πραγματικότητα και σ’ αυτό που θα θέλαμε να είναι. Μπορεί να μην επρόκειτο για μητρικό γάλα, αλλά το μωρό βρισκόταν στο στήθος, άρα θήλαζε, σωστά; Ή ίσως, αυτό που συνέβη σ’ εκείνη την οικογένεια να ήταν μια χρυσή τομή η οποία είχε ψυχολογικά οφέλη για όλους τους εμπλεκόμενους.