Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Αιώνιος Άμλετ

«Δεν θα μεταμφιεστώ καν, θα είμαι όπως ακριβώς είμαι τώρα. Η τραγωδία ανεβαίνει μ’ έναν τρόπο αποστασιοποιημένο. Είμαστε μια ομάδα αντρών που αφηγούνται την ιστορία του Οιδίποδα Τυράννου» εξηγεί στη Madame Figaro o διάσημος ηθοποιός για το ρόλο της Ιοκάστης.

Το έργο πάντως δεν σου είναι ξένο. Πριν από δύο χρόνια είχες παίξει τον Οιδίποδα.
Και τώρα την Ιοκάστη. Είναι μια ενδιαφέρουσα συνάντηση, όπως και να το κάνεις. Και αν τότε ήμουν εντελώς απορροφημένος με το ρόλο,τώρα μπορώ να παρατηρήσω και να καταλάβω καλύτερα την τραγωδία του Σοφοκλή. Γιατί όλο το έργο, οι ρόλοι και ο χορός, στην ουσία είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή για να περάσει ο Οιδίποδας από την κραταιά θέση της αρχής στην απόλυτη πτώση του τέλους. Σε πρώτη ανάγνωση, το έργο μπορεί να είναι και απλώς μια αστυνομική ιστορία,η πρώτη που γράφτηκε παγκοσμίως. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, όμως,διδάσκει κάτι πολύ σημαντικό και σε εμάς σήμερα. Ότι ακόμα και μέσα στην απόλυτη πτώση υπάρχει χαρά, υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να ζεις.

Ως ηθοποιός απολαμβάνεις την καταξίωσή σου, αυτό που έχεις πλέον κατακτήσει;
Αρκετές φορές έχω δεύτερες σκέψεις για τη θεατρική μου διαδρομή, επειδή δεν έχω πια την ίδια χαρά για τα πράγματα. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα μιας παράστασης ούτε με το πώς τη βλέπουν οι άλλοι. Η μεγάλη δυσκολία, και αυτό φαντάζομαι ότι ισχύει για όλες τις δραστηριότητες, είναι να μπορέσω μεγαλώνοντας να κρατήσω ανέπαφη και καθαρή από τις «ακαθαρσίες» που επικάθονται με τα χρόνια την αρχική μου ανάγκη να κάνω θέατρο. Τον εφηβικό μου ενθουσιασμό. Δεν είμαι αχάριστος, ξέρω τι έχω κάνει. Κι όμως, συνεχώς νιώθω κάτι ανεκπλήρωτο. Ο φίλος Γιώργος Κιμούλης, μέσα από τις πολλές συζητήσεις που έχουμε κάνει αυτά τα χρόνια, διατύπωσε μια άποψη που την ασπάζομαι: η έλλειψη αυτή που αισθανόμαστε είναι, έτσι κι αλλιώς, απαραίτητη. Επειδή είναι αυτή που μας ανεβάζει στη σκηνή.

Σου λείπει η τηλεόραση;
Καθόλου. Η τελευταία μου εμπειρία ήταν τρομακτική. Ο Γιούγκερμαν ήταν μια σειρά που όλοι μας πιστέψαμε πολύ, καταναλώσαμε πολλή ενέργεια και κόπο, είχε όμως κακή τύχη. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα στην τηλεόραση, γι’ αυτό και είμαι χαρούμενος που κάνω μόνο θέατρο.

Χάρη και στην τηλεόραση και στις ιδιαίτερα πετυχημένες σειρές, σε ξέρουμε πια από παιδί. Πώς είναι να μεγαλώνεις;
Δεν το καταλαβαίνω άμεσα, επειδή ίσως οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που συνήθως συναναστρέφομαι, είναι οι ίδιοι. Όμως το πιο γλυκό κομμάτι τού να μεγαλώνεις το διαπιστώνω στην επαφή με τον γιο μου. Έτσι είναι ωραίο να μεγαλώνεις. Άλλα είμαι 42 χρονών, και αυτό νομίζω ότι είναι μια «μεγάλη» ηλικία.

Περισσότερα στη Madame Figaro που κυκλοφορεί αυτή την Παρασκευή!