Το έθιμο τιμής της ελληνικής σημαίας

Γιατί βάζουμε την γαλανόλευκη στα μπαλκόνια των σπιτιών στις εθνικές επετείους

Στο Πάπυρο εγκυκλοπαιδικό λεξικό έχει δίπλα της τον εξής ορισμό: «Σημαία: τεμάχιον υφάσματος, φέρον δύο ή πλείονα χρώματα μετά διαφόρων παραστάσεων και χρησιμεύον ως έμβλημα κράτους ή οργανώσεως».

«Κατά την αρχαιότητα αντί σημαιών ήταν συχνή η χρήση εμβλημάτων. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν σημαίες όπως σήμερα. Στο Βυζάντιο όπως και στην Δύση, συγχρόνως και κατά τους μεταγενεστέρους χρόνους, χρησιμοποιούνταν κατά κόρον το λάβαρο και το φλαμπούρι. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν μονόχρωμες σημαίες, ενώ τα μπαϊράκια των Ελλήνων αρματολών και κλεφτών έφεραν σταυρό, ακόμη και αετό (δικέφαλο ή μονοκέφαλο). Η κυανόλευκος σημαία της Ελλάδος εισήχθη με απόφαση της Α' Εθνοσυνέλευσης (1822) που έγινε στην Επίδαυρο».

Κάθε χρόνο την παραμονή του εορτασμού του ΟΧΙ τιμάται η γαλανόλευκη σημαία, η εθνική μας σημαία για την οποία αγωνίστηκαν, πολέμησαν και θυσιάστηκαν χιλιάδες Έλληνες ανά διάφορες ιστορικές περιόδους.

Η γαλανόλευκη θεωρείται το σύμβολο της ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, το σύμβολο προς το οποίο απονέμουν στρατιωτικό χαιρετισμό τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, το σύμβολο του έθνους.

Αναρτάται στα μπαλκόνια των σπιτιών στις εθνικές εορτές, αλλά και κυματίζει μεσίστια σε ένδειξη εθνικού πένθους. Επιβλητική υψώνεται σε λιμάνια και βουνοκορφές, κυματίζει υπερήφανα στα ελληνικά καράβια που ταξιδεύουν στα πέρατα της υφηλίου, κοσμεί μοναστήρια και εκκλησιές σε όλη την Ελλάδα, νησιωτική και ηπειρωτική.

Σύμβολο ενότητας, εμψύχωσης, τιμής και καθοδήγησης των Ελλήνων μέσα στο διάβα των αιώνων, η σημαία είναι ένας από τους θεσμούς που έμεινε και τιμάται κάθε χρόνο.