O τάφος του Τουταγχαμών

Σαν σήμερα, αποκαλύπτεται το 1922 από τον αρχαιολόγο Howard Carter και τον Λόρδο Carnarvon ο τάφος του Φαραώ Τουταγχαμών.

Ο Howard Carter πάνω από τη σαρκοφάγο του Τουταγχαμών. "Την επόμενη μέρα το πρωί, στις 4 Νοεμβρίου, όταν έφτασα στο χώρο των ανασκαφών, κατάλαβα από την ασυνήθιστη ησυχία πως κάτι συνέβη. Μου ανακοίνωσαν αμέσως πως ένα σκαλοπάτι είχε αποκαλυφθεί μέσα από το  βράχο. 'Ηταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό... Δεν τολμούσα να πιστέψω πως επιτέλους είχαμε βρει τον τάφο μας. Τώρα πια προχωρούσαμε πιο γρήγορα και τη στιγμή που έδυε ο ήλιος και φτάναμε στο δωδέκατο σκαλοπάτι, αντικρύσαμε το πάνω μέρος μιας σφραγισμένης πόρτας που ήταν σφαλισμένη με ασβεστωμένες πέτρες. Μία σφραγισμένη πόρτα... 'Ωστε ήταν αλήθεια ! Χρόνια ολόκληρα επίμονης εργασίας επρόκειτο να ανταμειφτούν ! Είχα δίκιο που δεν έχασα την πίστη μου στην Κοιλάδα... Σπάνια στιγμή στη ζωή ενός αρχαιολόγου ! Μόνος με τους εργάτες μου, βρισκόμουν ίσως, μετά από χρόνια στείρας εργασίας, στο κατώφλι μιας σπουδαίας ανακάλυψης. Αυτός ο διάδρομος μπορούσε κυριολεκτικά να μας οδηγήσει στα πάντα. Χρειάστηκε να συγκρατηθώ πολύ για να μη ρίξω αμέσως την πόρτα... Στις 6 Νοεμβρίου το πρωί, έστειλα στον Λόρδο Carnarvon το ακόλουθο τηλεγράφημα : "Καταπληκτική ανακάλυψη στην Κοιλάδα. Θαυμάσιος τάφος με ανέπαφες σφραγίδες. Περιμένω την αφιξή σας για να τον ανοίξω. Συγχαρητήρια". Η 26 Νοεμβρίου έμελλε να είναι η ωραιότερη μέρα της ζωής μου... Αργά, απελπιστικά αργά, τα υπόλοιπα μπάζα που έφραζαν ακόμη το κάτω μέρος της πόρτας απομακρύνθηκαν. Η αποφασιστική στιγμή είχε έρθει. Με τρεμάμενα χέρια, δημιούργησα ένα μικρό άνοιγμα στην πάνω αριστερή γωνία.  'Εβαλα μέσα μία σιδερένια βέργα που βρήκε κενό. 'Επειτα, τοποθέτησα ένα αναμμένο κερί μπροστά στο άνοιγμα για να σιγουρευτώ πως δεν υπήρχαν επικίνδυνες αναθυμιάσεις, μεγάλωσα την τρύπα και κοίταξα μέσα.  Ανήσυχοι, ο Λόρδος Carnarvon, η Λαίδη Evelyn και ο Callender στέκονταν δίπλα μου. Στην άρχη, δεν είδα τίποτα. Ο ζεστός αέρας που έβγαινε από το δωμάτιο έκανε τη φλόγα του κεριού να τρεμοσβήνει. 'Υστερα όμως, όσο τα μάτια μου συνήθιζαν στο σκοτάδι,  είδα σιγά-σιγά κάποια σχήματα να διαγράφονται  : παράξενα ζώα, αγάλματα, και παντού το λαμπύρισμα του χρυσού. Για κάποια δευτερόλεπτα -που για τους συντρόφους μου θα έμοιαζαν μία αιωνιότητα- έμεινα άφωνος από την έκπληξη. Και όταν ο Λόρδος Carnarvon ρώτησε επιτέλους  : "Βλέπετε κάτι ;" δεν μπόρεσα παρά να απαντήσω : "Ναι, θαύματα !" Και τότε διεύρυνα ακόμη περισσότερο το άνοιγμα για να μπορέσουμε να δούμε μέσα και οι δύο" (Howard Carter, « The tomb of Tut-ankh-Amen », 1933).