Ήταν τελικά καλό το The Voice of Greece;

Διαβάστε την κριτική του Ιωάννη Τσιούλη από το People Greece! Εμάς μας έκανε εντύπωση!

Το Voice είναι προσωπικά το δεύτερο αγαπημένο μου μουσικό talent show μετά το X Factor UΚ. Η μαγεία του παιχνιδιού είναι ότι σε βάζει στο τριπάκι να πιστεύεις ότι μόνο η φωνή μετράει για να κερδίσεις που φαινομενικά είναι σωστό γιατί στα blind auditions που είναι ο πρώτος γύρος μετράει για τους μέντορες μόνο η φωνή για να πατήσουν το κουμπί και να σε επιλέξουν για την ομάδα τους, αλλά στους επόμενους γύρους και για το κοινό που βλέπει τους διαγωνιζόμενους μια χαρά έχει σημασία και η εμφάνιση και όλα όσα συνθέτουν έναν pop star, οπότε είναι κάπως αναληθές να λέμε ότι μόνο η φωνή έχει αξία. Βέβαια στο συγκεκριμένο format παγκόσμια δεν θα δεις ποτέ κάποιον διαγωνιζόμενο χωρίς καλή φωνή είναι η αλήθεια όπως σε άλλα reality που έχουν και το στοιχείο του show. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού είναι ότι οι κριτές αναμετρούν τις δυνάμεις πειθούς τους για να κερδίσουν τους διαγωνιζόμενους στην ομάδα τους που θα πάει στα live shows. Και αυτό βέβαια είναι ένα ρίσκο γιατί κάθε κριτής διαλέγει 16 άτομα για την ομάδα του, ενώ στα live δεν θα φτάσουν όλοι οπότε μετά μπορεί η αρχική λατρεία του κριτή που έταξε λαγούς και πετραχήλια στο διαγωνιζόμενο για να τον κερδίσει να μετατραπεί σε μία μικρή αδιαφορία και ο διαγωνιζόμενος να μετανιώσει για την επιλογή του γιατί απλούστατα ένας από τους άλλους 15 συνυποψηφίους του είναι γεννημένος pop star, έχει καλύτερη φωνή ή περισσότερη προσωπικότητα και αυτά είναι στοιχεία που θεωρεί ο μέντορας ότι θα τον βοηθήσουν να κερδίσει το παιχνίδι. Αυτό δεν το έχουμε δει ακόμα στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό έχει συμβεί. Γιατί το Voice είναι ένα show τραγουδιστικό από τη μία και θα αναδείξει ένα ή περισσότερα νέα αστέρια στο τραγούδι, αλλά είναι και ένα show για το μέντορα που θέλει να νικήσει τους άλλους τρεις για να δείξει ότι ξέρει καλύτερα τι θέλει το κοινό και επιβεβαιώσει το celebrity status του.

Στο θέμα μας, όμως, που δεν είναι άλλο από την πρεμιέρα του Voice of Greece. Ο Λιάγκας ήταν κάπως άνευρος και μετρημένος όπως όφειλε να είναι ως παρουσιαστής του συγκεκριμένου format που εστιάζει στους μέντορες και τους διαγωνιζόμενους και τη σχέση μεταξύ όλων. Τίμιος και σωστός μου άρεσε και δεν θα ήθελα περισσότερη προσωπικότητα γιατί εξάλλου στη συγκεκριμένη φάση του παιχνιδιού δεν μπορεί να δείξει. Μου έλειψε λίγο η ακραία αντίδραση συγγενών και φίλων στα backstage που στο εξωτερικό έχουμε δει κατά καιρούς αγαπημένες υστερίες και νταμακουνισμούς για το πόσο έχουν προσπαθήσει οι υποψήφιοι για να πετύχουν στο τραγούδι και πόσα τους έχει στερήσει η ζωή, στοιχεία που σύνθετους καλύτερα τους χαρακτήρες και μας κάνουν να ταυτιζόμαστε ή να απορρίπτουμε τους νέους τηλεοπτικούς ήρωες.

Το βασικό θέμα της βραδιάς δεν ήταν άλλο από τους μέντορες, οι οποίοι πέρα από κάθε προσδοκία ήταν σε γενικές γραμμές καλοί, αλλά ας τους αναλύσουμε έναν έναν. Η Μελίνα Ασλανίδου, που προσωπικά βρίσκω πανέμορφη, ήταν κάπως ντροπαλή και η επιχειρηματολογία για να προσελκύσει τους διαγωνιζόμενους ήταν αντίστοιχη με αυτή που θα χρησιμοποιούσε ένα φοβισμένο παιδάκι του δημοτικού για να πείσει ότι έχει κάνει την καλύτερη ζωγραφιά στην τάξη ενώ στην πραγματικότητα κρατά ένα έργο του Ρενουάρ. Έχει υπέροχη φωνή και παρουσία και έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι ως πρόσωπο είναι λαοφιλές και δεν έχει αντιπάθειες και τραγουδιστικά δεν έχει υποπέσει σε αμφιβόλου ποιότητας επιλογές και θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα πλεονεκτήματα αυτά για να αναδειχθεί ως προσωπικότητα στην τηλεόραση. Μου φάνηκε κάπως φοβισμένη.

Ο Μιχάλης από τους  Staventο που όπως μάθαμε χθες λέγεται Κουινέλης στο επίθετο (και αυτό είναι η ασήμαντη πληροφορία της ημέρας μάλλον) προσπαθούσε να κερδίσει το ρόλο του χιουμορίστα της τετράδας που κάπως το κατάφερνε και το κοινό μάλλον θα τον αγαπήσει. Στα δικά μου γούστα ήταν κάπως υπερβολικός σε μερικά σημεία και έχω αισθητικές διαφορές με τέτοιου είδους χιούμορ, αλλά η προσωπικότητα είναι εκεί και τίμησε το ρόλο του με το παραπάνω.

Η Δέσποινα Βανδή που έχει πουλήσει πάνω από 1,5 εκατομμύριο δίσκους όπως μάθαμε χθες στην εισαγωγή του show και γέλιο τόσο πηγαίο όσο και το νερό της βρύσης, ήταν καλή. Όχι συγκλονιστική και ελάχιστα συγκρατημένη σε σχέση με το μέγεθος της ως εγχώρια pop star (που για χρόνια μονοπωλούσε charts και πίστες), αλλά φαίνεται ότι έχει διάθεση με τον Αντώνη Ρέμο να πάρουν πάνω τους το show. Θα ήθελα να είναι λίγο πιο κοντά στην περσόνα της Jessie J του αγγλικού The Voice που είναι λίγο αυθόρμητη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω μία ελπίδα για τη συνέχεια του show.

Τέλος ο Αντώνης Ρέμος που προσωπικά ως τραγουδιστής και ρεπερτόριο καθόλου δεν μου αρέσει ή με εκφράζει ήταν προφανώς ο καλύτερος από όλους. Άνετος, cool, λες και καθόταν στο σαλόνι του χωρίς να εκβιάζει τις ατάκες ή το χιούμορ νομίζω ότι κατάφερε να κερδίσει το κοινό του, αλλά και υπόλοιπο.

Εξαιρετικά πιστό στο ξένο format θα είναι σίγουρη επιτυχία αν οι κριτές βρουν τη σωστή χημεία και ίσως επαναφέρει το ενδιαφέρον των Ελλήνων στα τραγουδιστικά realities που χάθηκε πριν χρόνια.

Αντί κατακλείδας θα σας πω τι μου έλειψε από τους κριτές. Ένας που να είναι αρκετά ανταγωνιστικός, ένας που να είναι πιο επικριτικός, ένας λίγο κακούλης για να δώσει μία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα χροιά στο παιχνίδι χωρίς κιτρινισμούς και υπερβολές σε σχέση με αυτά που έχουμε δει στο παρελθόν, αλλά να είναι πιο ωμός στην άποψη του σχετικά με τους παίκτες και τους συναδέρφους του. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και το Voice ήταν ομολογουμένως καλό (όπου καλό σημαίνει πιστό στο format και όχι βαρετό) οπότε ας μην είμαστε επικριτικοί και ας χαρούμε τη νέα τηλεοπτική πραγματικότητα που έχει πλέον λίγο περισσότερο τραγούδι.