Το κείμενο του Κώστα Καυκαρίδη για τον Ανδρέα Μουσουλιώτη

Τα συγκινητικά του λόγια!

"Έφυγε από τη ζωή, εγκατέλειψε για πάντα το θεατρικό πάλκο, τη τηλεόραση και το ραδιόφωνο ένας ταλαντούχος ηθοποιός, της γενιάς των ηθοποιών του Θεάτρου Τέχνης Κύπρου και του Κάρολου Κουν. Πολυτάλαντος ηθοποιός με πολλά προσόντα ιδιαίτερα στο τραγούδι.

Είχα την χαρά να του πάρω συνέντευξη για το θεατρικό περιοδικό ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ το 2004 και να μετροφυλλίσω τις χιλιάδες φωτογραφίες, αφίσες  και προγράμματα που φύλαγε επιμελώς. Σπάνιες φωτογραφίες, που όποτε χρειαζόμουν για το Σατιρικό Θέατρο ή το ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ο Ανδρέας έτοιμος να με βοηθήσει.

«Πρωταγωνιστώ στον ΟΘΑΚ στην  κωμωδία των Σακελλάριου –Γιαννακόπουλου «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά», που για εμπορικούς λόγους μετονομάστηκε «Τα κόλπα του Λαλάκη». Είχε τέτοια επιτυχία το έργο και ο ρόλος αυτός, που από τότε ο κόσμος με ταύτισε με τον ήρωα και μέχρι σήμερα το υποκοριστικό μου είναι Λαλάκης».

Ο Ανδρέας Μουσουλιώτης γεννήθηκε στο Καϊμακλί. Μόλις τέλειωσε το σχολείο ιδρύθηκε στη Λευκωσία από τον Κωστή Μιχαηλίδη η Δραματική Σχολή της Μουσικής Ακαδημίας του Αρβανιτάκη, με καθηγητή τον Σακέτα στην υποκριτική. Εκεί συνάντησε την Τζένη Γαϊτανοπούλου, την Πόπη Δανιήλ, το Νίκο Χαραλάμπους, το Στέλιο Καυκαρίδη, τη Σούλα Μελετίου, την Πίτσα Αντωνιάδου, τον Μουσκουντή κ.ά. Έκαναν δύο χρόνια στη Σχολή και μετά δημιούργησαν το Θέατρο Τέχνης στη Λευκωσία. Χωρίς καμιά οικονομική ενίσχυση φτιάξανε με εθελοντική εργασία ένα όμορφο κηποθέατρο στη Σεβέρη και Γρίβα Διγενή και ανέβασαν τη «Δωδεκάτη Νύκτα» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Σακέτα. Το ίδιο καλοκαίρι ανέβασαν το «Αυγουστιάτικο Φεγγάρι» του Τζων Πάτρικ. Δύο παραστάσεις που άφησαν την σφραγίδα τους στην ιστορία του κυπριακού θεάτρου.

«Είμασταν νέοι, με πάθος και ενθουσιασμό για το θέατρο, κάναμε πρόβες μέχρι τις πρωινές ώρες, χωρίς μισθό... Μας στήριζαν οι απλοί άνθρωποι. Ο Λαμπρής, που είχε το γνωστό τότε περίπτερο, εκεί που είναι σήμερα το ΣΙΝΕ ΖΗΝΑ κάθε πρωί μας έδινε ένα ποτήρι γάλα και μια ταχυνόπιττα δωρεάν. Αργά το βράδυ μετά την πρόβα  τρώγαμε τη μακαρονάδα μας στο ΚΑΦΕ ΣΑΒΒΑΚΗΣ. Ο Σαββάκης φανατικός φίλος του θεάτρου μας σέρβιρε πλούσια μακαρονάδα και γνωρίζοντας ότι ο εβδομαδιαίος μισθός που ξεκαθάριζε  ήταν 5 σελίνια, που δεν έφτανε ούτε για ένα πιάτο, μας έβαζε πολλές φορές να βάφουμε το Καφέ για να ξεπληρώνουμε τα χρέη μας. Είχε ο καθένας μας και κάποιο άλλο καθήκον. Ο Στέλιος στα ηλεκτρολογικά, ο Άντρος Παυλίδης στα σκηνικά, η Δωρίτα στα κοστούμια, ήταν χρυσοχέρα. Του Νίκου Χαραλάμπους δεν του περνούσαν οι χειρωνακτικές δουλειές και τον διορίσαμε επί των δημοσίων σχέσεων. Μια φορά θυμάμαι σε μια τουρνέ στη Γιαλούσα μεταφέραμε όλοι τα σκηνικά σε μια υπαίθρια σκηνή. Ο Νίκος κουβαλούσε ένα τελάρο. Φυσούσε δυνατός αέρας και τον πήρε και τον σήκωσε ψηλά σαν χαρταετό. Ήταν και πολύ αδύνατος τότε...Εγώ και ο Νεόφυτος βοηθούσαμε τον τεχνικό σκηνής, τον Χιντεκούτη στην κατασκευή των σκηνικών...»

Παράλληλα με το Θέατρο Τέχνης ιδρύεται ο ΟΘΑΚ. Για οικονομικούς λόγους το Θέατρο Τέχνης διαλύεται και μερικοί από τους ηθοποιούς προσλαμβάνονται στον ΟΘΑΚ. Ο Μουσουλιώτης παίζει στον Πατούχα του ΟΘΑΚ, αλλά το κλίμα δεν είναι καλό για τους νέους ηθοποιούς, οι οποίοι αποφασίζουν να πάνε στην Αθήνα, στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, ο οποίος αναγνώρισε τις σπουδές τους στην Κύπρο και τους δέχθηκε στο 3ο έτος. Τελειώνοντας τη Σχολή, επιστρέφει στην Κύπρο και μπαίνει στη θεατρική βιοπάλη. Στην αρχή στο Θέατρο Τέχνης που επανιδρύεται με νέους ηθοποιούς και αργότερα το 1964 στον ΕΘΟΣ, που ίδρυσε η ΣΕΚ με τον Μάρκο Γεωργίου. Για πρώτη φορά παίζει σε επιθεώρηση και αμέσως φάνηκε ότι ήταν το είδος που θα έκανε καριέρα. Μαζί με τον Παπαμαρκίδη, Μωρέα, Φιλιππίδη, Πεττεμερίδη, Νεοφύτου κ.ά.  ανεβάζουν την κυπριακή επίκαιρη επιθεώρηση  του Παπαδημήτη  «Άλλος για την Μανσούραν», που είχε μεγάλη επιτυχία. Το 1967 επανέρχεται για ένα διάστημα στον ΟΘΑΚ και τον ίδιο χρόνο επιστρέφει ο Βλαδίμηρος από τις σπουδές του, ιδρύει το ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ και εντάσσεται στον θίασο, όπου παίζουν την «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι και την «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου, και αρκετές ηθογραφίες και επιθεωρήσεις.

Το 1971 δημιουργείται ο ΘΟΚ  και το 1972 παίζει στον «Καπετάν Γιακουμή» του Δημήτρη Κόκκου σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη. Στον ΘΟΚ δούλεψε  για 16 ολόκληρα χρίνια και επαιξε σε σημαντικούς ρόλους, όπως στους «Όμηρους» του Λουκή Ακρίτα, στο «Νερόν του Δρόπη» του Μιχάλη Πασιαρδή και στο «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Καμπανέλη. Έπαιξε επίσης στις ιστορικές παραστάσεις του ΘΟΚ με τον Ούβε Χάους «Κύκλος με την Κιμωλία», «Μάνα Κουράγιο» και ο Καλός Άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπρεχτ,  μετά στις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους, όπου υποδύεται τον Κήρυκα. Έπαιξε σε πάμπολλους ρόλους στην 16 χρονη καριέρα του στον ΘΟΚ, στις «Κατεργαριές του Σκαπίνου» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη, στον «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη, στον Πλούτο» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους κτλ, κτλ. Σημαντική ήταν η προσφορά του Μουσουλιώτη και στο Παιδικό Θέατρο του ΘΟΚ.

Από το 1988 επιστρέφει στην Επιθεώρηση και στο Ελεύθερο Θέατρο, Συνεργάζεται με τους θιάσους Κακουράτου και Παπαδημήτρη, στο Θέατρο ΕΝΑ, στο ΣΚΑΛΑ, στο ΣΑΤΙΡΙΚΟ. Έπαιξε σε πολλά θεατρικά στην τηλεόραση του ΡΙΚ, σε πολλά σκετς, σε πολλά τηλεοπτικά σίριαλ, σε ραδιοφωνικές εκπομπές σχεδόν 51 χρόνια. 51 χρόνια συνεχούς θεατρικής προσφοράς, χάρισε άφθονο γέλιο στους κύπριους θεατές που τον αγάπησαν. Αφήνει  την αγαπημένη μας φοιτήτρια της Δραματικής Σχολής Βλαδίμηρος Καυκαρίδης και έπειτα ηθοποιό για πολλά χρόνια του Σατιρικού Θεάτρου Λούκια Μιχαήλ-Μουσουλιώτου. Κουράγιο Λουκία.

Καλό ταξίδι Ανδρέα Μουσουλιώτη-Λαλάκη, εκεί που θα πας θα βρεις πολλούς φίλους για να συνεχίσεις το θέατρο, τον Παντελίδη, τον Καυκαρίδη, τον Μούστρα, τον Πεττεμερίδη και άλλους...

Κώστας Καυκαρίδης

για το Σατιρικό Θέατρο"