Κατερίνα Γκαγκάκη: «Πέρασα καλύτερα στο XFactor από ότι στο YFSF»

Το πρόβλημά της με τις διατροφικές διαταραχές!

Μπορεί τα τελευταία οκτώ χρόνια να είναι διευθύντρια επικοινωνίας του Ομίλου ANT1, αλλά ο περισσότερος κόσμος τη γνωρίζει μέσα από την κριτική επιτροπή του YFSF. Ένας δεύτερος ρόλος, σε ένα παράλληλο για εκείνη σύμπαν, που ξεκίνησε με τη συμμετοχή της στην κριτική επιτροπή του X Factor. «Όταν μου είπαν τότε “θα πας να κάνεις δοκιμαστικό”, στην αρχή μού φάνηκε αστείο. Αλλά επειδή είμαι πολύ ανταγωνιστικός άνθρωπος, κυρίως με τον εαυτό μου, γιατί έχω θέμα να υπάρχει κάτι το οποίο να μην μπορώ να κάνω, όταν τελείωσα από το δοκιμαστικό, λέω “φαντάσου τώρα να μην ήταν καλό!”. Πιο πολύ με ενδιέφερε να πουν “α, τι καλό που ήταν!” παρά να πάρω μια θέση στην επιτροπή» λέει και παραδέχεται πως ένας από τους βασικούς λόγους που είπε τελικά το «ναι» ήταν επειδή θεωρούσε πως θα άρεσε στη μαμά της. «Τότε είχε μόλις αρρωστήσει και περνούσε περισσότερο χρόνο στο σπίτι και πράγματι το έκανε κέφι. Ενώ, τρία χρόνια μετά, όταν μου είπε ο Γιάννης Λάτσιος για το YFSF, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν “τώρα δεν υπάρχει λόγος, δεν υπάρχει πια η μαμά μου να το δει”. Αυτό στο μυαλό μου ήταν τόσο έντονο σε όλη τη διάρκεια του πρώτου κύκλου, που ήμουν πολύ τεντωμένη και δεν περνούσα καλά. Φέτος, που είμαι πιο ήρεμη, το διασκεδάζω πραγματικά» λέει.

Αν όμως τη ρωτήσεις πού πέρασε καλύτερα, η απάντηση έρχεται χωρίς δεύτερη σκέψη. «Στο X Factor. Ήταν πάρα πολύς ο καιρός, ήταν συνεχόμενο, ήταν πολλά τα ταξίδια και πολλές οι ώρες. Ήθελες δεν ήθελες, κάποια στιγμή δενόσουν». Άλλωστε, η έλλειψη «δεσίματος» στην κριτική επιτροπή του YFSF είναι κάτι που η ίδια πιστεύει πως βγαίνει στο κοινό. «Υπάρχουν φορές που φαίνεται πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες είμαστε. Συχνά μιλάμε και είναι σαν το μισό τραπέζι να είναι αλλού από το άλλο μισό. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά ίσως θα έπρεπε να περνάμε περισσότερο χρόνο οι τέσσερίς μας».

Όταν πρωτοβγήκε στο X Factor, όλοι εντυπωσιάστηκαν με το πόσο καλή είναι on air. Την έκανε ποτέ αυτό να σκεφτεί μήπως ακολούθησε λάθος δρόμο; «Μπορεί κάποιες στιγμές τότε να είπα “βρε, λες;”, αλλά μου πέρασε αμέσως. Προσδιορίζομαι πολύ μέσα από τη δουλειά μου. Δεν θα μπορούσα να επαναπροσδιοριστώ, και μάλιστα σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο. Πολλές φορές με ρωτούν αν θα ήθελα να παρουσιάζω δική μου εκπομπή. Όχι. Μετά λέω ίσως μια βραδινή εκπομπή συζήτησης, αλλά τελικά λέω και πάλι όχι. Είναι ωραίο να είναι χόμπι. Να ξεκινά και να τελειώνει σε λίγες ώρες και να επιστρέφω στη δουλειά μου».

Αυτά τα οκτώ χρόνια στον ΑΝΤ1 είχε κάποια πραγματικά δελεαστική πρόταση για να αλλάξει δουλειά; «Είχα. Μάλιστα δύο. Όμως αυτό που κάνω εδώ έχει μια ιδιαιτερότητα. Δεν μιλάμε για το κανάλι ΑΝΤ1, αλλά για έναν όμιλο με διαφορετικές εταιρείες, από digital media μέχρι eshop και εταιρείες του εξωτερικού. Επειδή όλοι μας σε κάποια δουλειά σκεφτόμαστε το επόμενο βήμα, ξέρω πως αν φύγω κάποτε από εδώ, θα πάω σε μια άλλη βιομηχανία, όχι σε άλλο Μέσο. Αλλά αυτή την εναλλαγή που ζω εγώ στη μέρα μου δεν θα τη βρω πουθενά».

Οι διατροφικές διαταραχές

Όσο περίεργο κι αν μπορεί να φαίνεται, μιλώντας με την Κατερίνα, ανακαλύπτεις πως η ίδια ποτέ δεν έβλεπε στον καθρέφτη αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε εκείνη. «Υπήρχαν περίοδοι που όταν έμπαινα στο μπάνιο έκλεινα το φως. Δεν είχα και δεν έχω καθόλου καλή σχέση με την εικόνα μου. Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένη με αυτή και γι’ αυτό έπαθα ανορεξίες και βουλιμίες. Ξεκίνησε από μικρή, γιατί ήμουν πολύ ψηλότερη, άρα διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδάκια. Και στην εφηβεία ένιωθα ακόμα πιο άβολα. Η μαμά μου είχε και ένα θέμα, το οποίο το δουλέψαμε μαζί αργότερα. Στην εφηβεία της πήρε πάρα πολλά κιλά και θεωρούσε πως αυτό που έκανε εκείνη δυστυχισμένη δεν έπρεπε να συμβεί και σε μένα. Χωρίς να μου έχει πει κάτι υπερβολικό, παρά μόνο να προσέχω τι τρώω, αυτό σε εμένα μεταφράστηκε πιο έντονα και βρέθηκα με βουλιμίες, με εμετούς, να κρύβω τρόφιμα και να τα πετάω» διηγείται. «Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν ήταν πολύ αποδεκτό πως υπάρχουν οι διατροφικές διαταραχές. Έτσι, οι δικοί μου μου έλεγαν “Γιατί δεν το σταματάς; Είσαι πρώτη μαθήτρια, τόσο καλή σε τόσα πράγματα, αυτό δεν έχεις θέληση να ελέγξεις;”. Τελικά, μαζί με τη μαμά μου, στα 17-18, είδα έναν άνθρωπο που με βοήθησε πολύ, με ζόρισε πολύ, μίλησε και με τη μαμά μου και μετά από κάποια χρόνια με έβγαλε τελείως από αυτή τη λογική, η οποία όμως επανέρχεται όταν ζορίζομαι και είμαι πιεσμένη, αλλά με διαφορετικούς όρους και εύρος».

Πηγή: περιοδικό "People"