«Θέλω να κόψω τα μαλλιά μου και να τα χαρίσω…»

Η Ζωή είναι μόλις πέντε, της έκανε εντύπωση που κάποιο κοριτσάκι στην ηλικία της μπορεί να μην έχει μαλλάκια, αφού «μόνο τα αγόρια μπορεί να μην έχουν μαλλιά», είπε στη γιαγιά της, και την ίδια στιγμή αποφάσισε: «Θα κόψω τα δικά μου και θα του τα δώσω». Είχε μόλις παρακολουθήσει ένα σχετικό ρεπορτάζ στην τηλεόραση.  Δεν είχε ποτέ προηγουμένως ακούσει πως κάποια παιδάκια χάνουν τα μαλλιά τους «όταν είναι άρρωστα». Τώρα γνωρίζει…  

Το είπε και το έκανε η Ζωή. Αποχωρίστηκε τις κοτσίδες της που τις είχε και μεγάλο καμάρι. «Άραγε ποιο κοριτσάκι θα τις πάρει;», διερωτάται και χαίρεται μόνο με την ιδέα. Η ίδια καμαρώνει τώρα το καρέ της μαλλί και την επιδοκιμασία όλων όσοι έμαθαν πώς άρχισαν όλα ένα απόγευμα από ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ, για να καταλήξει η πεντάχρονη Ζωή να ανακουφίζει σήμερα άθελά της - με το χαμόγελο και την ομορφιά της - την κουρασμένη από όσα της συμβαίνουν καθημερινότητά μας.     

Δεν είναι η μόνη η Ζωή, βέβαια. Κι άλλα κοριτσάκια έκαναν ή ευχαρίστως θα έκαναν το ίδιο, όπως πολύ ευγενικά επεσήμανε η μαμά της, Τόνια Κοιλανιώτου, όταν της ζητήσαμε να κάνουμε τη μικρή αυτή αναφορά. Απλώς εμείς έτυχε να ακούσουμε για τη Ζωούλα, όπως κι εκείνη είχε ακούσει εκείνο το απόγευμα στο ρεπορτάζ τη δεκάχρονη Πανάγια να λέει πώς και γιατί έκοψε τα μαλλάκια της για ένα κοριτσάκι που δεν είχε πια…                                             

Μαμά και μπαμπάς, όταν διαπίστωσαν πως δεν ήταν ένας αυθορμητισμός της στιγμής, αφού η Ζωή τις επόμενες μέρες δεν ξέχασε και επαναλάμβανε «πότε θα κόψω τα μαλλιά μου, να τα πάρει ένα κοριτσάκι που δεν έχει» φρόντισαν να της εξηγήσουν. Της έφεραν, μάλιστα, και σχετικό dvd, το είδε και τώρα ξέρει «γιατί κάποια κοριτσάκια δεν έχουν μαλλιά». Το είπε και στις φίλες της. «Ανησυχούσα μήπως μετανιώσει μετά», ομολογεί η μαμά. Μα δεν μετάνιωσε. Φύλαξε απλώς τα αξεσουάρ και τα λοιπά στολίδια των μαλλιών της σ’ ένα συρτάρι και τώρα βολεύεται με γιρλάντες και το χαίρεται. Εξάλλου «τα μαλλιά μου θα μεγαλώσουν πάλι γρήγορα», λέει και χαμογελά. Πάντα χαμογελά πλατιά η Ζωή.

Αυτό είπε και στον κομμωτή, που τακτοποίησε τα κομμένα μαλλάκια και της τα παρέδωσε, για να παραδοθούν στη συνέχεια στη μητέρα της Πανάγιας, της δεκάχρονης που απετέλεσε την έμπνευση για τη Ζωή, ώστε να φροντίσει να πάνε εκεί που πρέπει, να γίνουν μια περούκα, «να έχει μαλλάκια κάποιο κοριτσάκι, να μη λυπάται». Η Πανάγια, η Ζωή, μια έμπνευση και μετά άλλη μία, ευτυχώς που η ζωή δεν σταματά να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Τις εκλαμβάνουμε ως «τα δώρα της μέρας» και συνεχίζουμε χαμογελώντας να ελπίζουμε…