Oι διάσημοι που «έφυγαν» από AIDS

Ο θάνατός τους προκάλεσε κύμα ευαισθητοποίησης για τον ιό

Το AIDS, μια από τις φονικότερες επιδημίες στην παγκόσμια Ιστορία, που έχει στοιχίσει τη ζωή σε συνολικά 39 εκατομμύρια ανθρώπους, δεν κάνει διακρίσεις στο ποιον και πού θα χτυπήσει.

Αρκετοί είναι οι σταρ του Χόλιγουντ, αλλά και από την εγχώρια showbiz που «έσβησαν» χτυπημένοι από τον ιό HIV. Ωστόσο, εξ αιτίας της δημοσιότητάς τους, ο θάνατός τους αποτέλεσε την πηγή ευαισθητοποίησης, αλλά και το σημείο έναρξης καμπανιών ενημέρωσης για τους τρόπους προφύλαξης από τον θανατηφόρο ιό.

Ροκ Χάτσον: 1925 - 1985

Ο θάνατος του ειδώλου της Μεγάλης Οθόνης στα μέσα της δεκαετίας του 1980 προκάλεσε το πρώτο παγκόσμιο σοκ για τον ιό, που εκείνη την εποχή αποτελούσε ένα μεγάλο ταμπού. Ο Ροκ Χάτσον, ο αστέρας του Κινηματογράφου που λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος από τις γυναίκες ανά τον κόσμο, έφυγε χτυπημένος από AIDS το 1985 σε ηλικία 60 ετών και οι αποκαλύψεις για την ομοφυλοφιλία του έναν χρόνο νωρίτερα (η διάγνωση του έγινε το 1984) θα τάραζαν το πουριτανικό Χόλιγουντ.

Ωστόσο, ο θάνατός του αποτέλεσε το έναυσμα για τους διάσημους να μιλούν ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους, ενώ η στενή του φίλη Ελίζαμπεθ Τέιλορ θα ξεκινήσει την πρώτη «σταυροφορία» για την καταπολέμηση της νόσου, αλλά και των κοινωνικών διακρίσεων για τους ομοφυλόφιλους.

Φρέντι Μέρκιουρι: 1946 - 1991

Είναι ίσως ο διασημότερος ροκ σταρ που «έφυγε» από AIDS. Ο τραγουδιστής των Queen που είχε γίνει κατά τη διάρκεια της καριέρας του το σύμβολο της εκκεντρικότητας, υποδέχθηκε τον θάνατό του στις 24 Νοεμβρίου του 1991, φορώντας νυφικό. Η διάγνωσή του είχε γίνει λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1987, ωστόσο ο ίδιος δεν το κοινοποίησε.

Η εικόνα του όμως σταδιακά άλλαζε. Ο ιός τον μαράζωνε και φαινόταν καταβεβλημένος. Για δύο χρόνια οι συναυλίες σταμάτησαν. Στα βίντεο κλιπ, που γυρίστηκαν για τον προτελευταίο δίσκο του γκρουπ, «The Miracle» (1989), ο Φρέντι Μέρκιουρι είναι πολύ αδύνατος και με αραιά μαλλιά. Μία ημέρα πριν πεθάνει, είχε προγραμματίσει συνέντευξη Τύπου, για να ανακοινώσει ότι πάσχει από Έιτζ. Μέχρι τότε, είχε εγκατασταθεί στο στούντιο, κάνοντας συνεχώς ηχογραφήσεις.

Οταν πέθανε ήταν 45 ετών και ο θάνατός του κινητοποίησε την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Ρούντολφ Νουρέγιεφ: 1938-1993

Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ίσως ο μεγαλύτερος Ρώσος χορευτής που γεννήθηκε ποτέ, ήταν ένα από τα διασημότερα θύματα του ιού HIV.

O ίδιος αποτέλεσε μία παγκόσμια χορευτική ιδιοφυΐα, αλλάζοντας το τοπίο στο μπαλέτο και στην εξέλιξη του χορού κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Το 1984 ο Νουρέγιεφ ήρθε αντιμέτωπος με το AIDS. Ωστόσο, αν και ο ίδιος ήταν φορέας, δεν είχε για αρκετά χρόνια νοσήσει από τον ιό και τίποτε στην εικόνα του δεν έδειχνε ότι ήταν άρρωστος. Ωστόσο, το το καλοκαίρι του 1991, η υγεία του κλονίστηκε σημαντικά και οι φήμες που οργίαζαν για χρόνια, πλέον θα επιβεβαιώνονταν.

Την άνοιξη του 1992, η ασθένεια μπήκε στο τελικό της στάδιο, ωστόσο ο Νουρέγιεφ συνεχισε να εργάζεται και ανέβασε με τεράστια επιτυχία το Romeo and Juliet στη Metropolitan Opera.

Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση έγινε στις 8 Οκτωβρίου του 1992 στο ανέβασμα της νέας του παραγωγής La Bayadere στο Παρίσι, όπου το κοινό τον επευφημούσε για περισσότερο από 10 λεπτά, ενώ δύο χορευτές τον βοήθησαν να ανέβει μέχρι τη σκηνή. Ο μοναδικός αυτός χορευτής έφυγε από τη ζωή στις 6 Ιανουαρίου του 1993 στο Παρίσι και η σορός του θάφτηκε στο ρωσικό κοιμητήριο Sainte-Genevieve-des-Bois.

Αν και η επίσημη ανακοίνωση για το θάνατό του δεν έκανε λόγο για κατάληξη από τον ιό του AIDS αλλά από καρδιακές επιπλοκές ύστερα από ανίατη ασθένεια πολλοί, ήταν οι φίλοι του που παραδέχτηκαν ότι ο Νουρέγιεφ έπασχε από τον ιό.

Αντονι Πέρκινς: 1932-1992

Ο Άντονι Πέρκινς ήταν ένας πολύ σεμνός και ντροπαλός ηθοποιός κι έμεινε στη μνήμη όλων σαν Νόρμαν Μπέιτς στον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε στο μεγαλύτερο θρίλερ των εποχών «Ψυχώ». Το ελληνικό κοινό τον έμαθε και ως συμπρωταγωνιστή της Μελίνας Μερκούρη στην ταινία «Φαίδρα», αλλά και ως ένας από τους στενότερους φίλους της ελληνίδας ηθοποιού.

Μάλιστα, η ίδια είχε πει πως όταν ήταν άρρωστος είχε δίπλα στο κρεβάτι του ένα σημείωμα με ελληνικές λέξεις που του είχε γράψει αυτή: μάτια-μύτη-χείλη.

Το τέλος του ήταν τραγικό, καθώς πέθανε από τον ιό του AIDS το 1992 σε ηλικία 60 ετών.

Μπίλι Μπο: 1954 – 1987

Ο Μπίλι Μπο ήταν από τους πιο καινοτόμους σχεδιαστές τη δεκαετία του 1980 στην Ελλάδα. Εγινε γνωστός εκτός από το μοναδικό του ταλέντο και τις καλόγουστες δημιουργίες του και για την απαράμιλλη ομορφιά του.

Μάλιστα, ο ίδιος είχε ξεκινήσει την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ως χορευτής σε διάφορες μπουάτ της Πλάκας.

Στενός φίλος με τον Μάκη Τσέλιο, αποφασίζει το 1974 να ανοίξει μαζί του έναν οίκο μόδας στο Κολωνάκι. Ακολούθησαν και άλλα καταστήματα στην Ελλάδα, με μεγάλη επιτυχία, αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν η δημιουργία καταστήματος στη Νέα Υόρκη. Το 1981 είναι η χρονιά που επιλέγεται για τις στολές των αεροσυνοδών της Ολυμπιακής Αεροπορίας τις οποίες σχεδίασε και που θα φορεθούν για τα επόμενα έξι χρόνια.

Ο Μπίλι Μπο ήταν από τους πρώτους Ελληνες που προσβλήθηκε από τον ιό HIV και στα τέλη της δεκαετίας του 1980 νόσησε με AIDS. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 13 Ιουνίου του 1987 σε ηλικία μόλις 33 ετών. Η ασθένεια και ο θάνατός του προκάλεσαν επιπλέον αίσθηση, καθώς η επιδημία του AIDS ήταν τότε σχεδόν άγνωστη Ελλάδα, και ο Μπίλι Μπο ήταν ο πρώτος Έλληνας διάσημος που έγινε γνωστό δημόσια ότι έχασε τη ζωή του από τη συγκεκριμένη ασθένεια.

Αλέξης Μπίστικας: 1964-1995

Ο σκηνοθέτης Αλέξης Μπίστικας, η γνωστότερη και η τελευταία ταινία του οποίου ήταν Το Χάραμα, το 1994, με πρωταγωνιστές τον Σταύρο Ζαλμά, την Κατερίνα Κούκα και τη Σμαράγδα Καρύδη ήταν ένα ακόμη από τα θύματα του ιού του εγχώριου καλλιτεχνικού στερεόματος.

Ο ίδιος, γιος των δημοσιογράφων Βαγγέλη και Ελένης Μπίστικα, σκηνοθέτησε συνολικά εννέα ταινίες μικρού μήκους και μία μεγάλου μήκους, Το χάραμα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας είχε ήδη νοσήσει από τον ιό HIV.

Πέθανε από AIDS στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995.

Το 2005 βραβεύτηκε μεταθανάτια με τον Χρυσό Αλέξανδρο ύστερα από απόφαση του 46ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.