Χρήστος Βασιλόπουλος: Γιατί πάντα θα αγαπά τον πατέρα του που πέθανε στη φυλακή πριν 3 χρόνια;

«Όταν έφυγα για το L.A., δεν είχα εικόνα τού τι θα γίνει. Δεν είπα, δηλαδή, “θέλω να γίνω σούπερ σταρ”. Είπα “πάμε να δούμε τι γίνεται και βλέπουμε”. Είμαι πολύ ρεα­λιστής και παίρνω σημάδια. Αν δεν τα δω, δεν πράττω. Είχα βάλει ένα χρονοδι­άγραμμα και είχα πει πως, αν δεν έβρι­σκα μέχρι τότε μια δουλειά, θα έπρεπε να γυρίσω. Η περίοδος προσαρμογής ήταν ομαλή. Δυσκολεύτηκα, όμως, στη συνέχεια. Ήταν όταν άρχισα να δουλεύω και να περνάω νύχτες μόνος μου. Έχει πολλή μοναξιά το L.A. Όλοι νομίζουν ότι είναι σούπερ, αλλά είναι σκληρή πόλη, γιατί όλοι όσοι είναι εκεί έχουν πάει με ένα σκοπό: να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουν πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και στις 11.00 το βράδυ κοιμούνται».

Me, myself and I

Το άγνωστο και η συνειδητοποίηση ότι είναι εντελώς μόνος του, στην πε­ρίπτωση του Χρήστου, δεν λειτούργη­σαν ανασταλτικά. «Ως άνθρωπος, τα έχω βρει πολύ με τη μοναξιά μου, μπορώ να κάνω παρέα με τον εαυτό μου. Έχω πάει, για παράδειγμα, ταξίδι στο Μαρόκο μόνος με τη μηχανή μου, για ένα μήνα. Έχω πάει στη Σουηδία για τρεις μήνες, πάλι με τη μηχανή, μόνος μου. Οι άνθρωποι που αντέχουν τη μο­ναξιά και περνάνε καλά με τον εαυτό τους είναι πολύ δυνατοί και κάνουν πράγματα, αρκεί να βρουν την ισορρο­πία». Επιμένω, όμως, ότι από την ανα­γνωρισιμότητα και τις επιτυχίες στην Ελλάδα επέλεξε την απόλυτη ανωνυ­μία της Αμερικής. «Δεν έκανα αυτή τη δουλειά για να με χαιρετάει ο κόσμος στο δρόμο. Με ενδιαφέρει η αναγνώ­ριση, αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός της δουλειάς μου. Μπορώ να ζήσω το υπό­λοιπο της ζωής μου βγάζοντας ένα συ­γκεκριμένο ποσό το χρόνο, κι ας μη με ξέρει κανείς, αρκεί να κάνω υπέροχες δουλειές. Το όνειρό μου είναι να δου­λεύω οκτώ μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους να ταξιδεύω, μόνος ή με δουλειάς μου. Μπορώ να ζήσω το υπό­λοιπο της ζωής μου βγάζοντας ένα συ­γκεκριμένο ποσό το χρόνο, κι ας μη με ξέρει κανείς, αρκεί να κάνω υπέροχες δουλειές. Το όνειρό μου είναι να δου­λεύω οκτώ μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους να ταξιδεύω, μόνος ή με την οικογένειά μου». Ο ανταγωνισμός όμως στο L.A. είναι αδυσώπητος. «Εί­ναι ένας παράγοντας που τον ξέρεις, δεν πας και λες “θα τα καταφέρω, γιατί παίζω μπάλα μόνος μου”. Πας για να παίξεις στο Μουντιάλ. Από τη μια με γεμίζει με ανασφάλεια, αλλά ακόμα πε­ρισσότερο με τσαμπουκά, ώστε να δου­λέψω και να ψαχτώ πιο πολύ. Να έχω το κάτι παραπάνω από έναν άλλον ηθοποιό που πάει στην ίδια δουλειά με εμένα. Σκέψου ότι έχω πάει σε πάνω από 500 κάστινγκ. Είμαι πια εξοικειω­μένος με την απόρριψη. Στην αρχή θύμωνα και έλεγα ότι “στο L.A. δεν ξέ­ρουν”, αλλά όσο περνάει ο χρόνος κα­ταλαβαίνω πως ή θα προσαρμοστείς ή θα πας σπίτι σου. Τι θα πεις στον casting director; Μου δώσατε μόνο τρία λεπτά κι εγώ είμαι ένας ηθοποιός που θέλω το χρόνο μου για να σας δείξω ποιος είμαι; Ή προσαρμόζεσαι σε αυτό που σου ζητάνε ή επιστρέφεις. Επίσης, πρέπει να σε αγαπήσουν και οι άνθρω­ποι και η πόλη. Ακούω, για παράδειγμα, ηθοποιούς που δεν κλείνουν δουλειές και λένε “μισώ το L.A.”. ΟΚ, αλλά με αυτό το σκεπτικό και την αρνητική ενέργεια δεν θα κλείσεις καμία δου­λειά. Νομίζω τελικά ότι η απόρριψη είναι ετεροχρονισμένη επιτυχία. Έρχε­ται κάποια στιγμή και γίνεται επιτυχία. Για αυτό και δεν έχω σκεφτεί να τα πα­ρατήσω. Μου έχουν περάσει από το μυαλό διάφορες σκέψεις όταν δεν έχω δουλειά, αλλά είμαι ψύχραιμος. Και κάνω κι άλλες δουλειές. Τώρα δουλεύω ως πορτιέρης σε ένα κυριλέ εστιατόριο με πεντάωρη βάρδια και είναι πολύ ωραία. Είναι σαν να βγαίνω έξω και να πληρώνομαι!».

Οι μύθοι του L.A.

Ο μύθος θέλει το L.A. μια πόλη ζω­ντανή, που ζει σε ξέφρενους ρυθμούς και πάρτι, με άντρες και γυναίκες έτοι­μους για όλα. «Δεν είναι μύθος. Τα έχω ζήσει αυτά, έχω πάει σε πάρτι που έγινε σε έπαυλη. Οι ιδιοκτήτες την είχαν νοι­κιάσει σε εταιρεία, η οποία την είχε μετατρέψει σε κλαμπ με είσοδο 4.000 δολάρια για το πρωτοχρονιάτικο πάρτι! Το L.A. είναι μια πολύ σαρκική πόλη. Όλα είναι εφήμερα κι όλοι είναι ανοι­χτοί σε νέες προτάσεις. Υπάρχει μια διαθεσιμότητα, ειδικά με τις γυναίκες στην ηλικιακή κατηγορία 20-33, που έρχονται από όλα τα σημεία του πλα­νήτη για να καταφέρουν να κάνουν κα­ριέρα. Αυτές δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν ένα καλό αγόρι για σχέση. Δεν τις αφορά, τουλάχιστον τις περισσότε­ρες». Προσπαθώ να καταλάβω πώς τον αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εκεί. «Δεν με πλησιάζουν. Δεν έχω το πακέτο που θέλουν. Είμαι ένας νέος ηθοποιός. Δεν είμαι κάποιος που μπορεί να τους προ­σφέρει εργασία – κι αυτές απευθύνο­νται αλλού. Έτσι κι αλλιώς, δεν βγαίνω ιδιαίτερα, περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου με τον Γιώργο Καραμίχο, που είναι και κολλητός μου φίλος, και δεν γνω­ρίζω νέο κόσμο (σ.σ.: Ο Χρήστος μαζί με τον Γιώργο μεταφράζουν στα ελλη­νικά το βιβλίο της Ivana Chubbuck, κα­θηγήτριας υποκριτικής των celebrities). Η έξοδός μου είναι όταν δουλεύω. Ακούγεται λίγο αστείο, αλλά είναι αλή­θεια! Από την άλλη, μεγαλώνοντας, σκέφτομαι την οικογένεια. Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά πρέπει να υπάρξει και ο κατάλληλος άνθρω­πος – κι αυτό δεν είναι πολύ εύκολο να βρεθεί σε αυτή την πόλη. Οι γυναίκες εδώ έρχονται για καριέρα, όχι για οικο­γένεια. Αλλά εγώ ονειρεύομαι τον εαυτό μου στο ρόλο του “daddy cool”. Θα ήθελα να γίνω ο πατέρας που δεν είχα ποτέ, χωρίς αυτό να ακούγεται δραματικό. Όμως μου έχει λείψει αυτή η παρουσία και νομίζω ότι μέσα από τα παιδιά θα αναπληρώσω αυτό που μου έλειψε και θα γίνω καλύτερος, και άν­θρωπος και ηθοποιός».

Ο πατέρας του Χρήστου μπαινό­βγαινε στη φυλακή, όπου και πέθανε πριν από τρία χρόνια. Ο ίδιος δεν τον έχει ζήσει. «Ο πατέρας μου μου έμαθε ένα πράγμα, ίσως το πιο σημαντικό: Μέσα από τη ζωή του, μου έδειξε τι δεν πρέπει να γίνω ποτέ. Ήταν πάντα το παράδειγμα προς αποφυγήν. Γι’ αυτό και θα τον αγαπώ πάντα». Μεγάλωσε αποκλειστικά με τη μητέρα του, που ήταν για εκείνον και μητέρα και πατέ­ρας. Το πρότυπο λειτούργησε παρα­πάνω από καταλυτικά. «Με έχει επηρεάσει σε κάποια χαρακτηριστικά που θα ήθελα να έχει η σύντροφός μου. Θα ήθελα να είναι τρυφερή, εργατική, αυτοδημιούργητη και να έχει πυγμή. Να κάνει αυτό που θέλει και να το υπο­στηρίζει. Μου αρέσουν οι γυναίκες που έχουν ισχυρή προσωπικότητα, αρκεί να μη μου το δείχνουν. Αν δω τσαμπουκά, ξενερώνω. Θέλω να με κοντρολάρουν, χωρίς να μου το δείχνουν. Κι αυτή είναι η μαγκιά των γυναικών».

Αυτοκριτική 

«Τα συμπλέγματα του ηθοποιού δεν τα έχω. Δεν είμαι νάρκισσος. Άμα ήμουν, θα είχα πατήσει επί πτωμάτων για να πετύχω και θα είχα γίνει γραφικός, γιατί βλέπω συναδέλφους που είναι τόσο μα­ταιόδοξοι, σε σημείο που “βρομάει” απελπισία. Είναι ωραίο να είσαι χαλα­ρός. Μου αρέσει που νιώθω νορμάλ, που δεν έχω το κόλλημα του τι θα πει ο κόσμος. Στο L.A. στερούμαι πράγματα, αλλά όταν έρχομαι στην Ελλάδα, και θα πιω και θα φάω και θα βγω. Είναι το ευ­χάριστο διάλειμμα και η ισορροπία μου. Δεν μπορώ ούτε θέλω να είμαι ρομπότ. Μου αρέσει να ρουφάω τη ζωή». Και οι ανασφάλειες που νιώθουν όσοι ασχο­λούνται με τη showbiz; «Έχω την ανα­σφάλεια του τι επίδραση θα έχει πάνω μου ο χρόνος. Θέλω να μείνω για πάντα νέος, εκεί γύρω στα 35-40. Είναι η πιο γόνιμη και δημιουργική ηλικία. Έχεις πολλά να δημιουργήσεις και έχεις περά­σει και τη δεκαετία 20-30, που είσαι πάνω στην τρέλα και θέλεις να τα κάνεις όλα μαζί. Τώρα ξέρω ότι καλό είναι να κάνεις ένα βήμα τη φορά».