Tα χάρτινα γλυπτά του Nίκου Γεωργίου στις βιτρίνες του Hermès της Νέα Υόρκης

Ο εγγονός μεταναστών της Σμύρνης και της Κύπρου δημιουργεί έναν εμβληματικό Πήγασο για το φετινό Vitrine d\'Artiste.

Kάθε χρόνο και σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ο οίκος Hermès επιλέγει εικαστικούς και καλλιτέχνες για να παρουσιάσουν έργα τους μέσα από τις βιτρίνες των καταστημάτων του. Στα πλαίσια του παγκόσμιου αυτού καλλιτεχνικού πρότζεκτ που ονομάζεται Vitrine d'Artiste, η τέχνη συναντά τη μόδα και δεκάδες εγκαταστάσεις έχουν φιλοξενηθεί δίπλα στις κολεξιόν του εμβληματικού γαλλικoύ brand. To φετινό Vitrine d'Artiste επέλεξε και προσκάλεσε στη Νέα Υόρκη τον Νίκο Γεωργίου που ζει και εργάζεται στη Τουσόν της Αριζόνα.

"Η επαφή μου με την τέχνη ήρθε μέσα από τα οικογενειακά κειμήλια. Οι γονείς του πατέρα μου είναι πρόσφυγες από τη βόρεια Κύπρο και οι γονείς της μητέρας μου Έλληνες πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Μεγαλώνοντας, γοητευόμουν από τα αντικείμενα που είχαν διασωθεί από τον πόλεμο: εύθραυστα βιβλία με σκληρό εξώφυλλο, ξεφτισμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μισοκαμένες εικόνες. Όλα αυτά τα οικογενειακά, vintage αντικείμενα, που κουβαλούσαν τέτοια ιστορία, με ώθησαν να γίνω ένας καλός παρατηρητής της ζωής."

"Η επαφή μου με την τέχνη ήρθε μέσα από τα οικογενειακά κειμήλια. Οι γονείς του πατέρα μου είναι πρόσφυγες από την Κύπρο και οι γονείς της μητέρας μου Έλληνες πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Μεγαλώνοντας, γοητευόμουν από τα αντικείμενα που είχαν διασωθεί από τον πόλεμο: εύθραυστα βιβλία με σκληρό εξώφυλλο, ξεφτισμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μισοκαμένες εικόνες. Όλα αυτά τα οικογενειακά, vintage αντικείμενα, που κουβαλούσαν τέτοια ιστορία, με ώθησαν να γίνω ένας καλός παρατηρητής της ζωής."

"Κάπως έτσι και τα γλυπτά μου είναι αποτέλεσμα του περιβάλλοντός τους. Το αν ένα κομμάτι πάρει τελικά ανθρώπινη μορφή εξαρτάται από το πώς θα αντιληφθώ μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Οι πόλεις αντικατοπτρίζουν τον απόλυτο ορισμό των ανθρώπινων συναισθημάτων: τα σκαμπανεβάσματα μιας περιχαρακωμένης ζωής. Μια πόλη είναι ένας καμβάς της φύσης, όπου μπορεί κανείς να παρατηρήσει τη συλλογική συνείδηση, τη ζωή και το θάνατο, και όλες τις χαρές και τις λύπες."

"Άρχισα να φτιάχνω χάρτινα γλυπτά, το 2001. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, είδα όλα μου τα βιβλία, τις αγαπημένες μου μουσικές και τις ταινίες να συμπιέζονται και να συρρικνώνονται στην οθόνη υπολογιστή μου. Ο κόσμος βρίσκεται στη μέση της απίστευτης αλλαγής σε σχέση τα μέσα ενημέρωσης και τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες. Ο δικός μας τρόπος να αλληλεπιδρούμε με το κείμενο αλλάζει. Αντί να χρησιμοποιούμε χαρτιά για να διαβάσουμε, έχουμε περάσει στην ανάγνωση ψηφιακών οθονών. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που νοσταλγώ στα παλιά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Υπάρχει μια οικειότητα όταν κρατάμε μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο ή όταν ακούμε ένα άλμπουμ σε βινύλιο, κάτι που είναι αναντικατάστατο. Χάνουμε κάτι απτό, αλλά τη θέση του καλύπτουν λαμπερές οθόνες, που σημαίνει περισσότερη και γρηγορότερη πληροφορία. Βιβλία και εφημερίδες γίνονται τα κειμήλια του 21ου αιώνα."