Δύσκολες ώρες για Κύπριο παρουσιαστή

Η απώλεια του αγαπημένου του προσώπου

Ο λόγος για τον παρουσιαστή ειδήσεων του ΣΙΓΜΑ, Κωνσταντίνο Κωνσταντίνου, ο οποίος μας ενημέρωσε μέσα από μια μακροσκελή ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ στο facebook για το θάνατο της αγαπημένης του γιαγιάς.

Χαρακτηριστικά, έγραψε, συγκινώντας: “Το τηλέφωνο σήμερα χτύπησε γύρω στις 7:30 το πρωί. Κατάλαβα αμέσως ότι δεν ήταν για καλό, αφού από χθες το απόγευμα είχα ένα ανεξήγητο πλάκωμα στο στήθος και μια έντονη στεναχώρια. Τα απέδιδα όλα σε "συνήθεις" καταστάσεις, σκέψεις και προβληματισμούς που περιφέρονται στο μυαλό μου. Όμως δεν ήταν έτσι… Το πρωινό τηλεφώνημα προμήνυε τα μαντάτα. Το «έργο» το είδα αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια και κατά “διαβολική” σύμπτωση, όποτε χάνω έναν δικό μου άνθρωπο. Είναι ένα θλιβερό «προνόμιο» διορατικότητας το οποίο ωστόσο με βοηθούσε στο να μην αφήνω κανέναν να “φεύγει” χωρίς να τον αποχαιρετώ. Σειρά πήρε η Αρετή μου… Η πολυαγαπημένη μου γιαγιά. Πριν λίγες μέρες ένιωσα ότι έπρεπε να την επισκεφθώ. Καιρό τώρα, δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Άνοιγε κάποιες στιγμές μόνο, τα μονίμως δακρυσμένα μάτια της. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σχέση. Είναι άλλωστε πεποίθηση μου ότι η ψυχή παραμένει αναλλοίωτη, άσχετα αν εγκλωβίζεται μέσα σε γέρικα σώματα που απλά έφθειρε ο χρόνος. Φεύγοντας, ένιωσα ότι ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα εν ζωή. Στην εξίσωση προστέθηκαν όσα "περίεργα" βίωσα χθες και σήμερα το πρωί, βρήκαν ως συνήθως σ’ ένα τηλεφώνημα τη «λογική» τους εξήγηση: “Κωνσταντίνε, πέθανε η Αρετή...”. Η Αρετή μου, ήταν μια γυναίκα που το όνομα της εξέφραζε κατά απόλυτο τρόπο την ύπαρξη της. Γι’ αυτό και τη λέξη “γιαγιά” σπάνια τη χρησιμοποιούσα όταν απευθυνόμουν σ’ αυτήν. Όπως όλοι μας άλλωστε… Για μας ήταν η Αρετή μας… Όσες λέξεις και να γράψω δεν μπορούν ν’ αποτυπώσουν τη μεγαλοψυχία της. Και αυτά δεν είναι «μεγάλες κουβέντες»… Απ’ αυτές που λέγονται όταν χάνουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο. Είναι λόγια που διαχρονικά βγήκαν και από τα χείλη όσων "τρίτων" βρέθηκαν στο δρόμο της και ευλογήθηκαν από την καλοσύνη της… Μάνα 9 παιδιών, που μετά την εισβολή μάζεψε μαζί με τον Σαββή της, όσα κομμάτια μπόρεσε για ν’ αναγιώσει με αξιοπρέπεια τα παιδιά της στην προσφυγιά. Για την οικογένεια, η Αρετή αποτελούσε έναν βασικό πυρήνα προσφοράς αληθινής και ανιδιοτελούς αγάπης. Με κόστος πολλές φορές, γιατί δεν ήθελε να δυσαρεστεί κανέναν. Ότι και να την πλήγωνε το κρατούσε μέσα της και το μετέτρεπε σε αγάπη. Προσπάθησα να θυμηθώ έστω μισή φορά να επικρίνει και δεν τα κατάφερα. Τις αποφάσεις των παιδιών της, τις σεβόταν ως κόρη οφθαλμού. Σωστές ή «λανθασμένες». Ακόμη και τις συμβουλές, τις θεωρούσε παρεμβάσεις. Γι’ αυτό, ότι ήθελε να πει το έλεγε με παραβολές που πάντα κατέληγαν στο ίδιο σημείο…Την αγάπη και τη συγχώρεση. Μου είπε κάποτε πως «ακόμα τζιαι Βασίλειο να προσφέρεις στον άλλον, αν δεν τον αγαπάς εν έσιει καμμιά αξία». Τα όποια μαράζια την βασάνιζαν, τα κουβέντιαζε με τον εαυτό της και τον Θεό στις γωνιές του "δανεικού" σπιτιού της στον Άη Νικόλα. Στο χωριό που πέρασα τα καλύτερα παιδικά μου καλοκαίρια…Το μεγαλύτερο της μαράζι ήταν ο πρόωρος χαμός του γιού της Αλέκου. Κάπου εκεί άρχισε η βασανιστική κατιούσα… Ο πόνος της ψυχής της, την επηρέασε σε βαθμό που την ξεπερνούσε. Κι ας προσπαθούσε να μην το δείχνει. Μπορώ να γράφω για ώρες αλλά και πάλι θα είναι λίγο. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Αν υπάρχει Θεός, είμαι σίγουρος που θα σε κατατάξει. Καλό "ταξίδι»" ΚΥΡΙΑ Αρετή μου και Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλα.
Το Κωνσταντινάτο σου…”