Λένια Σορόκου: "Έκανα θυσίες για τη δουλειά µου. ∆εν έκανα παιδιά"

Τι δηλώνει η μεγάλη πρωταγωνίστρια

Από τις σηµαντικότερες Κύπριες ηθοποιούς, η Λένια Σορόκου επιστρέφει στον ΘΟΚ µετά από επτά χρόνια και συµµετέχει στην παράσταση "Το Παλάτι του Τέλους". Ντροπαλή, ειλικρινής και αυθόρµητη, η µεγάλη πρωταγωνίστρια θυµάται σηµαντικές στιγµές από τη σαραντάχρονη πορεία της στην υποκριτική, η οποία αντικατοπτρίζει και την ιστορία του κυπριακού θεάτρου!

"ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ. Πάντα θα είναι πιο πολλή από τα βραβεία της». Στο µυαλό µου γυροφέρνω ξανά και ξανά το δικαιολογητικό της βράβευσής της µε το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου, το οποίο µοιράστηκε πριν από µερικούς µήνες µε τον Αντώνη Κατσαρή. Οι δυο τους, µαζί µε τη Στέλα Φυρογένη µοιράζονται αυτή την περίοδο τη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ, καθώς πρωταγωνιστούν στην παράσταση Το παλάτι του Τέλους της Judith Thompson. Ένα έργο που αποτελείται από τρεις µονολόγους χαρακτήρων που σχετίζονται µε τον πόλεµο στο Ιράκ. Αυτός ήταν και ο λόγος που δέχθηκε, ευτυχώς, να συναντηθούµε. Επέµενα πολύ. Στην αρχή αρνήθηκε. Ξαναπροσπάθησα και τώρα καθόµαστε τετ-α-τετ µε τη Λένια Σορόκου, σ' ένα καφενεδάκι κοντά στο ΘΟΚ, µε το φθινοπωρινό αεράκι να δίνει µια νοσταλγική αίσθηση στην ατµόσφαιρα. Έχουµε µόλις τελειώσει µε τη φωτογράφηση και αισθάνεται λίγο αµήχανα µε την προοπτική µιας συνέντευξης. ∆εν της αρέσει να µιλά για τον εαυτό της. Προτιµά να "µιλά" µε τη δουλειά της. Σαράντα χρόνια καριέρας, εκατοντάδες ρόλοι, σε θέατρο, τηλεόραση και κινηµατογράφο, µεγάλες συναντήσεις σε Κύπρο και Ελλάδα. Μια ολόκληρη ζωή on stage και on camera. Παραγγέλλουµε και η µατιά της πέφτει στις σελίδες µε τις ερωτήσεις που έχουν σκορπιστεί στο τραπέζι. "Θα κάνεις όλες αυτές τις ερωτήσεις; Μα δεν έχω τόσα να σου πω" λέει µε αυτοσαρκασµό και γελά. Προτού τη συναντήσω, είχα στο µυαλό την εικόνα µιας αυστηρής γυναίκας. Με το "χαίρω πολύ" λάτρεψα το χιούµορ της. Αυτό το ίδιο χιούµορ που στα σαράντα λεπτά που κράτησε η κουβέντα µας, επιστράτευσε συχνά. Και µαζί µε αυτό άφησε ελεύθερες και όλες εκείνες τις αναµνήσεις που σηµάδεψαν όχι µόνο τη δική της ζωή, αλλά και την ιστορία του κυπριακού θεάτρου.

ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ
Στην παράσταση υποδύοµαι µια Ιρακινή, η οποία έχει ζήσει το πραξικόπηµα του Σαντάµ Χουσεΐν, αλλά και την περίοδο της εισβολής των Αµερικανών στο Ιράκ. Είναι ένας άνθρωπος µορφωµένος και πολιτικοποιηµένος, που έχει βιώσει την πιο άσχηµη πλευρά και των κατακτητών και της δικτατορίας του Σαντάµ και των προκατόχων του. Αυτός ο ρόλος, µου ξυπνά όλα τα ανθρώπινα συναισθήµατα. Αυτή η γυναίκα παρόλο που έχει υποφέρει, είναι ανθρώπινη και τρυφερή. Στάθηκε δυνατή κάτω από πολύ άγριες συνθήκες, θυσιάζοντας πολλά πράγµατα για τα πιστεύω της. Με το που µου διάβασε η Στέλα Φυρογένη τον µονόλογο αυτό, τον αγάπησα πολύ. Έτυχε να δει αυτούς τους τρεις µονολόγους σε µια παράσταση στη Σκωτία, της άρεσαν και πήρε το έργο και το µετάφρασε. Αυτός είναι και ο λόγος που βρισκόµαστε εδώ σήµερα.

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΙ Η ΣΤΕΛΑ
Τον Αντώνη Κατσαρή, τον ξέρω από το 1970, είναι πολλά τα χρόνια και τη Στέλα από τότε που ήρθε στην Κύπρο. Μου αρέσει να συνεργάζοµαι µαζί της. Θεωρώ και τους δυο καταπληκτικούς ηθοποιούς. Είναι απίστευτο το δόσιµό τους στη σκηνή. Παίξαµε πολλά έργα µαζί, οπότε είµαστε σαν οικογένεια. Περνάµε καλά, γιατί ξέρουµε ο ένας τον άλλο. ∆εν λέω ότι η δουλειά δεν έχει και τις δυσκολίες της, αλίµονο, αλλά είµαστε δεµένοι. Είναι σίγουρα καλύτερα να συνεργάζεσαι µε φίλους, γιατί συνεννοείσαι. Κι εµένα µου αρέσει αυτό. Νιώθω ασφάλεια. Όταν µπαίνεις σε µια καινούργια δουλειά που σου είναι όλοι άγνωστοι, τρως πολύ  περισσότερο χρόνο για να δεθείς µαζί τους. Ενώ όταν συνεργάζοµαι µε φίλους µπαίνω στη δουλειά και ξέρω τι υπάρχει.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΘΟΚ
Είναι ωραίο να επιστρέφεις, παρόλο που το θέατρο του ΘΟΚ δεν είναι το ίδιο, συν του ότι υπάρχουν και πολλοί καινούργιοι άνθρωποι. Αλλά η αίσθηση είναι ωραία. Αν δεν δούλευα µε συναδέλφους που γνωρίζω, µπορεί και να ένιωθα διαφορετικά. Αυτή η συνεργασία, µου ξυπνά αναµνήσεις από τα παλιά. Κάποιες στιγµές λέω «Μα είναι δυνατόν, να είµαι ξανά εδώ σε αυτό το περιβάλλον;» Είναι σαν να επιστρέφεις στο σπίτι σου µετά από καιρό. Για επίσκεψη όµως όχι, για µόνιµη εγκατάσταση. (Γελάει)

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Τα πρώτα έργα που ανέβασε ο ΘΟΚ ήταν Ο Αγαµέµνονας και Ο Ποπολάρος. Εγώ έπαιζα στον Ποπολάρο και αυτό ήταν το 1971. Μετά έφυγα, προκειµένου να φτιάξουµε την Πειραµατική Σκηνή, επέστρεψα το 1976 και έφυγα το 2008. Πολλά χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Είµαι σχεδόν εβδοµήντα ενός ετών, σχεδόν… όχι ακόµη. (Γελάει).

ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΣΗΜΑ∆ΕΨΑΝ
Είναι δυο-τρεις ρόλοι που ήταν ευτυχία που τους έκανα. Ο πρώτος ήταν η Κάθριν στο Μάνα Κουράγιο. Συµπάθησα πολύ εκείνο το κορίτσι. ∆εν είχα και λόγια να µάθω… ήµουν πολύ ευτυχισµένη. Και ο Ούβε Χάους που σκηνοθετούσε την παράσταση ήταν για µένα δάσκαλος. Καταφέρνει πάντα να βγάζει το καλύτερο από τον κάθε ηθοποιό. Είναι χαρισµατικός. Ο άλλος ρόλος που µου άρεσε, ήταν στο Ο ∆ρόµος Προς τη Μέκκα. Είναι όµως κι άλλοι ρόλοι σηµαντικοί στην καριέρα µου.

ΤΑΞΙ∆Ι ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
Νοµίζω πως από µικρή ήξερα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Στο νηπιαγωγείο των Καλογριών στη Λάρνακα που φοιτούσα, ανέβαζαν κάθε χρόνο µια χριστουγεννιάτικη παράσταση. Σε µια από εκείνες τις εκδηλώσεις, ένα από τα αγγελάκια τους αρρώστησε και οι καλογριές ζήτησαν από τον πατέρα µου να το αντικαταστήσω. Το σκηνικό ήταν ένα χάρτινο µπλε φόντο µε τρύπες πάνω και σκάλες από πίσω, όπου τα αγγελάκια έπρεπε να ανέβουν και να βγάλουν το κεφαλάκι τους µέσα από τις τρύπες. Με πήγε ο πατέρας µου στη γιορτή, έκανα το αγγελάκι και µαγεύτηκα. Αφού ακόµη θυµάµαι τη µυρωδιά της µπογιάς.

Η ΑΓΓΛΙΑ
Στην Γ' δηµοτικού µετακοµίζουµε στην Αγγλία. Στην αρχή δεν έχω καθόλου θεατρικές επιρροές. Στην Γ'– γυµνασίου έχω µια καταπληκτική καθηγήτρια, η οποία αγαπά το θέατρο και µας πηγαίνει συχνά σε θεατρικές παραστάσεις. Εκεί έγινε το κλικ. Έχω δει στο θέατρο ανάµεσα σε άλλους την Τζούντι Ντεντς, τον Λόρενς Ολίβιε και τη Μάγκι Σµιθ. Όλους τους µεγάλους, στα νιάτα τους κιόλας. Εκεί πια άρχισα να µπαίνω στο θέµα και να µαθαίνω τι είναι θέατρο.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Με αυτές τις επιρροές αποφάσισα να σπουδάσω υποκριτική. ∆εν είπα τίποτα όµως. Περίµενα λίγο µέχρι να το ανακοινώσω στον πατέρα µου. Στην αρχή µου λέει «Λένια µου είναι δύσκολο επάγγελµα, πού θα βρεις δουλειά» τα ίδια που λένε όλοι. Στην πορεία µου πρότεινε να κάνω ένα secretarial course για να έχω κάτι όπως µου είπε χαρακτηριστικά. ∆έχθηκα. Ένας επιπλέον χρόνος σπουδών ήταν. Το έκανα και αµέσως µετά µπήκα στη δραµατική. Τελειώνοντας τη σχολή δούλεψα για πολύ λίγο στην Αγγλία. Στο Phoenix Theatre στο Λέστερ και σε ένα παιδικό έργο, το οποίο έκανε τουρνέ. Αποχώρησα όµως πολύ γρήγορα, γιατί δεν µου άρεσε η όλη κατάσταση.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Ο δίδυµος αδελφός µου, έρχεται στην Κύπρο να εργαστεί και εγώ αισθάνοµαι ένα κενό. Έτσι έρχοµαι στην Κύπρο για να τον δω και να κάνω διακοπές. Σπάω όµως το χέρι µου, το οποίο καταλήγει µε γύψο. Εγώ δεν ήξερα ελληνικά, τα είχα ξεχάσει εντελώς, οπότε µου λέει η αδελφή µου «Μέχρι να θεραπευτεί το χέρι σου, γιατί δεν πας στο Νίκο Σιαφκάλη -ο οποίος έχει στο θίασό του µια Αγγλίδα, η οποία ξέρει πολύ καλά ελληνικά- µπορεί να έχει κάτι να σου δώσει για να δουλέψεις». Πήγα και µου πρότεινε να κάνω ένα έργο. Στόχος µου ήταν µε το που θα τελειώσει το έργο να επιστρέψω στην Αγγλία. ∆εν έφυγα ποτέ. Έµεινα εκεί και έφυγα το 1972 για την Πειραµατική.

Η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΟΚ
Ξεκινήσαµε να τη φτιάχνουµε µαζί µε τον Κώστα Χαραλαµπίδη και τον Ευτύχιο Πουλλαΐδη, ενώ µας βοηθούσε και ο Τάσος Αναστασίου. Ύστερα µπήκε µέσα ο Εύης Γαβριηλίδης και ο Νίκος Χαραλάµπους. Ήµουν χαρούµενη στην Πειραµατική. Η δουλειά ήταν σκληρή, αλλά µας καθοδηγούσε ο Εύης. ∆εν είχαµε µόνο την ευθύνη του ανεβάσµατος των έργων. Εµείς βρήκαµε το χώρο και φτιάχναµε το θεατράκι. Θυµάµαι ότι τρυπούσα τους τοίχους για να µπουν τα σίδερα για τα ηλεκτρονικά. Τα κάναµε όλα, ακόµη και το καθάρισµα. Μετά, στην οµάδα µπήκε και η Τζένη Γαϊτανοπούλου και ύστερα ο Βουτέρης µε τη γυναίκα του. Η Πειραµατική βρισκόταν σε ένα παλιό σπίτι στους Αγίους Οµολογητές κοντά στον Πλάτανο. Το θεατράκι έγινε, δουλέψαµε σκληρά, αλλά έγινε η τουρκική εισβολή και µας «έκοψε» τα πόδια.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ
Ήταν Σεπτέµβριος του 1974, όταν έφυγα από την Κύπρο µε ένα ρωσικό υπερωκεάνιο µαζί µε το Σπύρο Σταυρινίδη. ∆εν υπήρχαν πτήσεις ακόµη. Τα ελληνικά µου δεν ήταν στρωτά και φτάνοντας στην Αθήνα σκέφτηκα να ρωτήσω τον Κάρολο Κουν, εάν µε παίρνει στο τρίτο έτος της ∆ραµατικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, προκειµένου να µάθω τη γλώσσα και να κάνω και λίγη ορθοφωνία. Βρήκα το Νίκο Χαραλάµπους, ο οποίος ήταν τότε στο Θέατρο Τέχνης και κανόνισε να πάω στις οντισιόν που γίνονταν για τους υποψήφιους µαθητές της σχολής. Ετοίµασα ένα κοµµάτι από την Πειραµατική Σκηνή και πήγα. Ύστερα από µερικές ώρες µου λέει ο Νίκος "Ο Κουν σε θέλει αύριο στις δέκα στην πρόβα". Πήγα στην πρόβα, γιατί νόµιζα ότι ήθελε να µου µιλήσει και ξαφνικά µου δίνει κείµενο. Έκανε τότε το Τρίτο Ράιχ του Μπρεχτ. Τελείωσε η µέρα, φύγαµε και ρωτώ τον Νίκο "Τι γίνεται τώρα, σου είπε τίποτα;". Όχι µου λέει ο Νίκος «έλα και αύριο στην πρόβα». Πήγα, έµεινα και έπαιξα στο Τρίτο Ράιχ. Μετά θα κάναµε Τις Τρεις Αδελφές και ο Κουν µου είπε να µείνω. Για το ίδιο έργο ήρθε στην Αθήνα και η Τζένη Γαϊτανοπούλου, η οποία µου πρότεινε να µείνουµε µαζί. Έτσι µοιραζόµασταν ένα διαµέρισµα και δουλεύαµε και οι δυο στον Κουν. Στην Κύπρο επέστρεψα τέλη του 1975.
 

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ
Θυµάµαι πάντα µε νοσταλγία τις συναντήσεις µε τους συναδέλφους µου. Ήµουν τυχερή που συνεργάστηκα µε τη ∆έσποινα Μπεµπεδέλη, τον Στέλιο Καυκαρίδη, τη Τζένη Γαϊτανοπούλου, το Νίκο Χαραλάµπους, τον Εύη Γαβριηλίδη… Είναι και άλλοι πολλοί. Οφείλω να οµολογήσω ότι ήταν πάρα πολύ καλοί µαζί µου. Με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγµή. ∆εν ένιωθα ξένη. Κι όταν χρειαζόµουν βοήθεια µε βοηθούσαν µε το κάθε τι. Ούτε µε τους ρόλους είχαν πρόβληµα. Ο Εύης δεν λειτουργούσε µε τη λογική τού εσύ θα είσαι πρωταγωνίστρια και εσύ όχι. Έλεγε "Εσύ αυτή τη στιγµή θα παίξεις ένα µικρό ρόλο και εσύ ένα µεγάλο". Και ξαφνικά είχα βρεθεί να παίζω ένα µεγάλο ρόλο και η Μπεµπεδέλη ή η Γαϊτανοπούλου ένα µικρό.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
Ήταν αλλιώς τότε. ∆εν υπήρχε τόσος ανταγωνισµός. ∆εν το ένιωσα ποτέ µου αυτό από κανένα. Γι' αυτό και εγώ δεν είµαι ανταγωνιστική. ∆εν θα µπορούσα να επιβιώσω σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Θέλω ηρεµία στη δουλειά µου. Και ο Θεός µε έχει βοηθήσει. Η καλύτερή µου φίλη, η Άλκηστις Παυλίδου, είναι από το θέατρο. Η Τζένη Γαϊτανοπούλου; Σαράντα χρόνια τώρα είµαστε φίλες. Η Ανδρούλα Ηρακλέους που είναι πιο νέα από εµένα, είναι πολύ καλή µου φίλη.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟΥ
∆εν το περίµενα. Έπαθα σοκ. Το γνώριζε η φίλη µου η Αντρούλα Ηρακλέους µε την οποία πήγαµε µαζί στα βραβεία, αλλά δεν µου το είπε. Εγώ δεν θα πήγαινα. Ήµουν κουρασµένη. Μου λέει "∆εν γίνεται, θα βραβευτεί ο Αντώνης είναι κρίµα να µην πάµε". Άντε της λέω, για τον Αντώνη να πάµε. Σοκαρίστηκα, ευτυχώς όµως ήταν εκεί και ο Αντώνης, γιατί ήµουν έξω από τα νερά µου. Ποτέ δεν µιλώ δηµόσια, έχω τρακ. Ήµουν συγχυσµένη πάνω στη σκηνή δεν καταλάβαινα τι γινόταν.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Νοµίζω πως η οικονοµική κρίση το επηρέασε πάρα πολύ, όχι µόνο οικονοµικά. Υπάρχουν πάρα πολλοί ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί, αλλά φοβάµαι ότι δεν θα έχουν τις ευκαιρίες που πρέπει να έχουν, ώστε να δουλέψουν σωστά. Πιστεύω ότι ο ΘΟΚ έκανε µεγάλο σφάλµα που δεν άφησε ένα πυρήνα ηθοποιών και τους έχει διώξει όλους προσλαµβάνοντας ανά παραγωγή. Ένας πυρήνας είναι απαραίτητος, γιατί είναι η µαγιά. Όταν έρχονται οι άλλοι µπαίνουν µέσα στη µαγιά και σιγά-σιγά εξελίσσονται. Φτάνει να διαλέγεις φυσικά και τους σωστούς ανθρώπους, γιατί υπάρχουν και ταλαντούχοι ηθοποιοί που δεν είναι στο ΘΟΚ.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ
∆εν υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό όνειρό µου, που να µην έχει πραγµατοποιηθεί. ∆εν περίµενα ότι θα γίνω σταρ ή πρώτη ηθοποιός. Η ευτυχία µου ήταν να είµαι µέσα στο θέατρο. Και θεωρώ -επειδή είναι δύσκολο επάγγελµα- ότι ήµουν τυχερή. Ήρθαν τα πράγµατα όπως έπρεπε να έρθουν. Τι έµαθα για µένα µέσα από το Θέατρο; Πως είµαι πολύ ανασφαλής. ∆εν µου αρέσει αυτό, αλλά αφού είµαι; (Γελάει). Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή είναι σαν την πρώτη φορά. Έχω πάντα το ίδιο τρακ. Και στην πρεµιέρα το πρώτο πράγµα που κάνω είναι να καλµάρω και να συγκεντρωθώ.

Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Έτυχε να κάνω και δουλειές που πιθανόν να ήταν καλύτερα να µην τις έκανα. ∆ιότι όταν µπεις σε µια δουλειά, δεν ξέρεις τι ακριβώς θα βγει. Ειδικά στην τηλεόραση και τον κινηµατογράφο. Εκεί παίζουν πολλά πράγµατα ρόλο. Αλλά εντάξει και στη ζωή µας κάνουµε λάθη και στη δουλειά µας. Είναι ανθρώπινο.

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ
Νοµίζω πως έκανα θυσίες για τη δουλειά µου, χωρίς να το έχω καταλάβει. Μετά το συνειδητοποίησα. ∆εν έκανα παιδιά γιατί έλεγα "Πώς θα κάνω παιδιά, αφού δεν είµαι στο σπίτι. Κάθε βράδυ δουλεύω πότε θα τα µεγαλώσω;". Έλεγα αργότερα-αργότερα και τελικά µείναµε.

ΤΣΑΛΑΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΕΝΙΑ
Επειδή µε ρωτάς, όχι δεν έχω κανένα πρόβληµα να τσαλακωθώ στη δουλειά µου. Αυτή είναι η χαρά του να αλλάζεις, να κάνεις κάτι διαφορετικό. Η Λένια Σορόκου δεν έχει ενδιαφέρον, οι ρόλοι όµως έχουν. Είναι πιο ωραίοι. Η Λένια τώρα τι είναι; Είµαι µια γυναίκα που ξυπνά το πρωί, αν πρέπει να πάω για ψώνια, θα πάω, θα ταΐσω τους δεκαοκτώ γάτους µου, θα µαγειρέψω, θα καθαρίσω και θα πάω στη δουλειά µου. Έχω µια κανονική ζωή.

ΕΚΤΟΣ ΡΟΛΟΥ
Όταν δεν ξέρω τους ανθρώπους, είµαι συγκρατηµένη. Όχι πως δεν θα κάνω τα αστεία µου ή δεν θα µιλήσω καλά. Το χιούµορ είναι ένα τρόπος να αντιµετωπίζω την ανασφάλειά µου. Νοµίζω πως είναι αναγκαίο το χιούµορ, αν δεν γελάσω δεν µπορώ. Είναι σηµαντικό να βλέπεις ότι δεν είναι όλα σοβαρά γύρω σου. Και άµα είναι σοβαρά, καλό θα ήταν να γελάς ακόµη παραπάνω.

ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ
∆εν µπορώ να πω ότι ονειρεύοµαι άλλα πράγµατα στη δουλειά µου. Έχουν σειρά οι νέοι να ονειρευτούν. Εµείς πραγµατοποιήσαµε τα όνειρά µας. Το γεγονός ότι πέρασα τη ζωή µου κάνοντας ένα επάγγελµα που αγαπώ, αυτό είναι µεγάλη υπόθεση. Ονειρεύοµαι να έχω καλή υγεία, να αντέξω και αν είναι να φύγω να φύγω γρήγορα. Επιτυχία είναι να έχεις καλούς ανθρώπους γύρω σου και να νιώθεις ότι δεν πλήγωσες πάρα πολλούς στη ζωή σου. Κάποιους σίγουρα πληγώσαµε. Τι είναι η ευτυχία; Η ηρεµία πια. Θέλω να είµαι ήρεµη! 

Πηγή: περιοδικό "Madame Figaro"