Έξι χρόνια χωρίς τον Άντη Χατζηκωστή

Σήμερα το μνημόσυνό του

Ο Χρόνος, με κάποιον τρόπο, προδικάζει τα πάντα, πόσο μάλλον το ανεξαργύρωτο της ευγνωμοσύνης για κάτι που υπήρξε η ανεξάντλητη δωρεά μιας γενναιοδωρίας που έρχεται ακατάπαυστα από το μέλλον.

Αυτός είναι, θαρρώ, ο τρόπος του Άντη να συνεχίζει να υπάρχει, πέρα από το κοινό, επονείδιστο μέτρο της ανθρώπινης μικρότητας, με τη χειρονομία του μεγαλείου που κρύβει το σχήμα και τις διαστάσεις της μεγαλοσύνης του. Σαν τον ψίθυρο που είναι πλουσιότερος σε νεύματα από την πιο σπουδαιοφανή φράση, και σαν την απομνημόνευση μιας απλής χειρονομίας που συμπυκνώνει ολάκερη τη ζωή στο πάντα ζωντανό και εν έργω παράδειγμά της.

Γιατί να μνημονεύεις τον Άντη, σημαίνει να απομνημονεύεις, πράξει και έργω, όλα όσα εκείνος ιχνογράφησε με το πέρασμά του από τη ζωή, κατ’ επειγόντως τώρα, που επιβάλλεται να αρθρωθεί ένας λόγος για εκείνο που ήταν, αντίθετα με κάθε βίαιη εκθεμελίωση, η ορθοτόμηση ενός στέρεου οράματος για το μέλλον.

Τώρα, λοιπόν, που όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν, μέσα στην «επερχόμενη για αιώνες βαρβαρότητα», καθώς έλεγε ο ποιητής, χάνοντας κάθε μέτρο, θεϊκό, κοσμικό ή ανθρώπινο, σάμπως να μην υπήρξε ποτέ ανάμεσά τους καμιά στερεότητα ή ασφάλεια, αναρωτιέμαι πόσο μας λείπουν άνθρωποι, ικανοί να λογαριάσουν και να λογαριαστούν με την ακριβοζύγιαστη δικαιοσύνη του μέτρου, να γειώσουν την άξεστη αμετροέπεια της δύναμης, να αδράξουν, με το δικράνι της φρόνησης, μέσα στην αενάως παρερχόμενη χίμαιρα των ανθρωπίνων, μια σκέψη τόσο δυνατή, που να αναστηλώνει το φως μέσα στο έρεβος…

Διαβάστε περισσότερα