Ζευγάρι της κυπριακής showbiz συγκατοικεί πρώτη φορά μετά από χρόνια γάμου!

Διαβάστε αναλυτικά

Αν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου θέλαμε να βρούμε μια ωραία, ρομαντική ιστορία με happy end, θα μπορούσε να είναι εκείνη της Νικολέττας Καρρά και του Φώτου Πιττάτζη. Εκείνη όμορφη, φέρελπις ηθοποιός στην Ελλάδα, εκείνος δικηγόρος, αμετανόητος και περιζήτητος εργένης, με έντονη δραστηριότητα στην Κύπρο, και όχι μόνο. Μια σχέση μη βιώσιμη φαινομενικά. Λάθος. Ποιος είπε ότι ο έρωτας δεν ανατρέπει τις θεωρίες, δεν καταλύει τις αποστάσεις και δεν φέρνει τους ανθρώπους κοντά;

Το γραφείο του Φώτου στην οδό Σκουφά, στο Κολωνάκι, είναι κλασικό, λιτό, με αυστηρές γραμμές, όπως και ο ίδιος. Δεν είναι άλλωστε πολύς ο καιρός που μετέφερε την έδρα του από τη Μόσχα στην Αθήνα. Η εταιρεία του ασχολείται με το εταιρικό και διεθνές δίκαιο, κάνει φοροτεχνικά πλάνα, ανοίγει εταιρείες σε διάφορα μέρη του κόσμου και παρέχει επιχειρηματικές και άλλες υπηρεσίες που έχουν σχέση με το επαγγελματικό δίκαιο, ενώ διατηρεί παραρτήματα στη Ρωσία, τη Γεωργία, τη Σερβία και την Κύπρο. Ο ίδιος είναι η ενσάρκωση του workaholic. «Δουλεύω από τον καιρό που με θυμάμαι» μου λέει. «Οι Κύπριοι έχουμε διαφορετική νοοτροπία. Ακόμα και όταν δεν έχουμε ανάγκη χρημάτων, είναι στη νοοτροπία μας να δουλεύουμε. Όταν ήμουν φοιτητής στην Αγγλία, δούλευα ως μπάρμαν, γκαρσόνι, έκανα οποιαδήποτε δουλειά υπήρχε. Το έκανα για να έχω πιο άνετη φοιτητική ζωή, για να μην εξαρτώμαι 100% από τους γονείς μου».

Εκείνος αυτοδημιούργητος, με τετράγωνη λογική και όραμα να πετύχει. Εκείνη ηθοποιός με πολλές ευαισθησίες, επίσης εργασιομανής ‒αυτή την περίοδο κάνει γυρίσματα για τους Συμμαθητές στον ΑΝΤ1, ενώ πρωταγωνιστεί στην παράσταση Άντρες Έτοιμοι για Όλα στο θέατρο Λαμπέτη‒ και μπόλικες δόσεις ματαιοδοξίας που μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το επάγγελμα. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί αυτοί οι φαινομενικά διαφορετικοί τύποι να ενωθούν καρμικά για μια ζωή. Όταν όμως ξετυλίγουν την ιστορία της σχέσης τους, το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον και οι απορίες λύνονται.

Εν αρχή ην ο έρωτας

Πριν από πέντε χρόνια εκείνη ήταν ελεύθερη και χωρίς ιδιαίτερη επιθυμία να κάνει σχέση. Εκείνος έναςbon viveur, περιζήτητος εργένης με λαμπρή δικηγορική καριέρα στην Κύπρο και «βολεμένος» στην εργένικη ζωή, όπως παραδέχεται, χωρίς καμία ιδιαίτερη επιθυμία να κάνει οικογένεια και παιδιά. Γνωρίστηκαν τυχαία όταν ένα Σαββατοκύριακο η Νικολέττα είχε κατέβει στην Κύπρο για διακοπές. «Είχαμε μια κοινή φίλη και τις κάλεσα ένα βράδυ σπίτι μου για φαγητό. Τη Νικολέττα δεν την ήξερα καθόλου, γιατί δεν έβλεπα ελληνική τηλεόραση. Ήταν εντυπωσιακά όμορφη, αλλά με εξέπληξε περισσότερο το ότι ήταν μια γυναίκα με τόσο βάθος που απολάμβανα να συζητάω μαζί της» μου λέει ο Φώτος. «Στην αρχή με παραξένεψε λίγο» λέει η Νικολέττα. «Είχε το στιλ του άντρα με μεγάλη αυτοπεποίθηση, ίσως λίγο παραπάνω από όσο μπορεί να αντέχει ο γυναικείος μου εγωισμός και είχα συνηθίσει. Όμως τον έβρισκα γοητευτικό και μου ασκούσε μια έντονη έλξη. Όταν αρχίσαμε να συζητάμε, άρχισα να δείχνω μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Διαπίστωσα ότι είναι ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και δικαίως έχει αυτή την αυτοπεποίθηση ‒ αυτή ήταν άλλωστε που μας έφερε κοντά και γίναμε ζευγάρι. Αν δεν έχει αυτός τέτοια αυτοπεποίθηση που έχει πετύχει τόσα στη ζωή του, τότε ποιος θα την έχει;» Όμως ο έρωτας δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε κεραυνοβόλος. «Δυο μέρες μετά το δείπνο τις κάλεσα σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Μόλις είχα εκλεγεί πρόεδρος σε μια ομάδα A’ εθνικής στην Κύπρο και τις κάλεσα στο γήπεδο. Ήταν ουσιαστικά ο πρώτος μου αγώνας ως πρόεδρος. Εκεί, στο γήπεδο, κάτι έγινε μεταξύ μας. Μετά τον αγώνα βγήκαμε και υπήρχε μεταξύ μας μια ερωτική ένταση, το αντιλαμβανόμασταν και οι δύο. Με το που έφυγε η Νικολέττα για την Αθήνα, μετά από τέσσερις μέρες ήρθα και την κάλεσα να βγούμε, αφού πρώτα της είχα στείλει λουλούδια και σοκολατάκια για να τα βρει όταν επιστρέψει».

Αναρωτιέμαι αν η απόσταση Αθήνα – Κύπρος ήταν ανασταλτικός παράγοντας για τη σχέση τους, που έμοιαζε ίσως περισσότερο με φοιτητική. «Στην αρχή είχα τους ενδοιασμούς μου» παραδέχεται η Νικολέττα. «Όμως το πήρε ο Φώτος πολύ πάνω του, οπότε δεν προλάβαινα να το σκεφτώ και πολύ, γιατί βλεπόμασταν αρκετά συχνά. Ουσιαστικά εκείνος με έβαλε στη διαδικασία ότι μπορεί να πετύχει». «Η Νικολέττα είναι ένας βαθύς άνθρωπος και κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω συζητήσεις και να τη συμβουλευτώ τόσο για προσωπικά όσο και επαγγελματικά θέματα. Είναι σπάνιο να βρεις αυτό το συνδυασμό σε μια γυναίκα, να είναι και πάρα πολύ όμορφη και να μη βαριέσαι μαζί της. Από τους πρώτους μήνες ήξερα ότι είναι η γυναίκα που θα μπορούσα να κάνω οικογένεια μαζί της, αν και εγώ δεν ήμουν ποτέ ο άντρας που ονειρευόταν κάτι τέτοιο. Δεν το είχα ανάγκη. Είχα συνηθίσει την εργένικη ζωή. Όμως μετά από ενάμιση χρόνο είχαμε αντιληφθεί πως είτε θα χωρίζαμε είτε θα περνάγαμε στο επόμενο επίπεδο». Όσο όμως εκείνος δεν έπαιρνε την απόφαση για το επόμενο βήμα, για τη Νικολέττα τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. «Είχα σκεφτεί ότι θεωρητικά θα ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά δεν κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτό το άγχος, δεν ήμουν από τις γυναίκες που ονειρεύονταν νυφικά. Ήθελα μια ωραία οικογένεια, εφόσον έβρισκα έναν άντρα που θα με ενέπνεε. Ο Φώτος ήταν αυτός ο άντρας. Ήθελα να παντρευτούμε, αλλά δεν του το είχα πει. Είχα σκεφτεί πως, αν δεν παντρευτώ τον Φώτο, μπορεί και να μην παντρευτώ ποτέ. Στην ουσία εγώ του έφερα το θέμα του γάμου. Ήθελε, για παράδειγμα, να κάνουμε μαζί κάποιες δημόσιες κοινωνικές εμφανίσεις στην Κύπρο και εγώ δεν ήθελα να εκτίθεμαι. Έλεγα “ή θα επισημοποιήσουμε τη σχέση ή άσ’ το να πάει”. Έμμεσα δηλαδή τον έβαλα σε αυτό το δρόμο».

Ήταν η τελική ώθηση για να αφήσει ο Φώτος για πάντα τη ζωή του αμετανόητου εργένη. Και η πρόταση δεν θα μπορούσε να είναι παρά κινηματογραφική, όπως στις αμερικανικές κομεντί. «Θα φεύγαμε με τη Νικολέττα για Παρίσι. Δύο μέρες πριν την κάλεσα να φάμε στο αγαπημένο μας εστιατόριο. Στο μεταξύ είχα ειδοποιήσει τους στενούς μας φίλους και συγγενείς ότι θα έκανα την πρόταση γάμου, για να έρθουν και να μας συγχαρούν. Όπως τρώγαμε, της είπα ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου και εκείνη μου απάντησε “σιγά μην είσαι εσύ μια ζωή με μια γυναίκα!”, την ώρα που ετοιμαζόμουν να της δώσω το δαχτυλίδι. Της είπα “δεν κατάλαβες, το εννοώ” και τότε της το έδωσα. Το έβαλε στο χέρι της, το κοίταζε και δεν μου απαντούσε. Της λέω “συγνώμη, αλλά μου χρωστάς μια απάντηση!”. Μετά από δέκα λεπτά ήρθαν οι φίλοι μας και κάναμε ένα μικρό πάρτι».

Ο γάμος έγινε στην Κύπρο και αναμφίβολα η Νικολέττα ήταν μια από τις εντυπωσιακές νύφες. «Ακόμα και αμφιβολίες να είχα, μόλις την είδα στην εκκλησία εξανεμίστηκαν όλες!» λέει γελώντας ο Φώτος. Από τότε οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν εντελώς. «Δεν του έχω γκρινιάξει ποτέ για τη δουλειά του, τη σέβομαι, όπως κάνει κι εκείνος για τη δική μου. Τώρα που συγκατοικούμε είναι πρωτόγνωρο για εμάς. Είχα ένα φόβο, γιατί είχαμε συνηθίσει την απόσταση και δεν ήξερα πώς θα είναι να είμαστε συνέχεια μαζί. Παρ’ όλα αυτά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί μας αρέσει, μάλλον γιατί μας είχε λείψει. Οπότε τώρα το απολαμβάνουμε».

Πηγή: peoplegreece.com