"Φοβάμαι να δεσμευτώ"

Τι γίνεται όταν δεν μας αρέσει κανείς;

Το περιγράφουμε συχνά σαν «φόβο δέσμευσης». Βρίσκουμε διάφορες δικαιολογίες για να βγάλουμε "άκυρο" άντρες που γνωρίζουμε και συνεχώς κάτι μας φταίει. Κάτι μας ξενίζει. Γιατί συμβαίνει; Πώς το ξεπερνούμε;

«Κύμα Απόστασης»
Ο φόβος της δέσμευσης και ο φόβος του να βρούμε τελικά αυτό που τόσον καιρό δεν βρίσκαμε, μας οδηγεί πολλές φορές στο να σαμποτάρουμε κάθε μας καινούργια γνωριμία. Και μετά λέμε, «ε μα δεν υπάρχουν …». Ο πιο κοινός τρόπος με τον οποίο σαμποτάρουμε καινούργιες πιθανότητες έρωτα και αγάπης, είναι μέσα από το «Κύμα Απόστασης», το οποίο εμείς δημιουργούμε συνειδητά ή υποσυνείδητα με το να μειώνουμε εγκεφαλικά μέσα μας την αξία του/της ενδιαφερομένου/ης, στη ζωή μας… «δεν ξέρω … κάτι πάει χ».. Επίσης, έχουμε την τάση κατά τη διάρκεια του «κύματος» να κατακρεουργούμε το άλλο άτομο, «ε μα είναι …», ή/και «ε δεν είναι …», μειώνοντας την αξία του/της,. Έτσι, σιγά σιγά, με ελαφρά πηδηματάκια εμείς την «κάνουμε» και ταυτόχρονα σπρώχνουμε μακριά τον/την ενδιαφερόμενο/η.  Αυτό το «κύμα» το οποίο συμβαίνει και ανά περιόδους και σε παντρεμένα ζευγάρια (μετανιώνοντας την απόφαση του γάμου), συνήθως περνά … φτάνει να μπορούμε να το αναγνωρίσουμε και να συμπεριφερθούμε ανάλογα, έτσι ώστε να μην πάρουμε βεβιασμένες αποφάσεις … τις οποίες ίσως και αργότερα μετανιώσουμε πικρά. Αν δεν μπορούμε να μάθουμε να σερφάρουμε  το «κύμα» αυτό, θα συνεχίσουμε να την «πατάμε» με τους λάθος ανθρώπους για μας  και ταυτόχρονα θα συνεχίσουμε να αφήνουμε να φεύγουν από τη ζωή μας, οι άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσαμε μαζί τους να ήμασταν τρισευτυχισμένοι.

Γιατί τόση ταραχή;
Όταν στο παρελθόν ρισκάραμε την καρδιά μας και αντιμετωπίσαμε σκληράδα, ψύχρα απόσταση, προδοσία κλπ., κάτι μέσα μας «έμαθε» να μην αφήνεται ευάλωτο.  Έτσι τώρα, όταν κάποιος/α με την όμορφη ύπαρξη του/της στη ζωή μας, μας κάνει να νοιώθουμε τρωτοί, οι παλιές μας πληγές αρχίζουν και πάλι να αιμορραγούν. Γι’ αυτό και το υποσυνείδητό μας, άμεσα λειτουργεί προστατευτικά, μέσα από το «κύμα» και με «ελαφρά πηδηματάκια, να βγούμε έξω από το χορό .. μπας και μας βγει σε χορό του Ησαΐα». Όταν βρούμε κάποιον/αν διαθέσιμο/η και μας αρέσει, κάτι μέσα μας νοιώθει τρωτό και απειλημένο … η ψυχή μας, αυτή που προστατεύουμε τόσο πολύ, διακινδυνεύει να πληγωθεί και να πονέσει - ξανά. Υποσυνείδητα  νοιώθουμε πανικοβλημένοι, το άγχος μας διακατέχει και ξεκινούμε να γυρεύουμε διέξοδο. Και έτσι, πολύ απλά, το «κύμα» μπορεί να μας βγάλει εκτός πορείας και στο λάθος λιμάνι. 

«Μα είναι… Δεν ξέρω … »
Το δεύτερο βήμα μετά την αναγνώριση της ύπαρξης του «κύματος», είναι να αντιληφθούμε και να αποδεχτούμε ότι, είναι μόνο ένα «κύμα»  και όπως όλα τα κύματα Θα περάσει.  Δικαιωματικά μετά τα πρώτα δυο βήματα, μπορούμε να πάρουμε λίγο χώρο « space», για να επαναξιολογήσουμε την ύπαρξη αυτού του  »κύματος», η οποία πολύ πιθανόν θα μας φέρει αντιμέτωπους με τους φόβους μας.

Τέλος θα χρειαστεί να πάρουμε την απόφαση, κατά πόσο παθητικά, θα αφήσουμε το «κύμα» να μας πάρει μαζί του ή κατά πόσο θα το αντιμετωπίσουμε ενεργά, με ρεαλισμό και θετικότητα.  Μόνο μετά το «κύμα» μπορούμε να ξέρουμε καλύτερα, πιο ξεκάθαρα, πιο πραγματικά, για το πώς νοιώθουμε για το άτομο που σ’ αυτή τη φάση «μας αρέσει αλλά …».

Info: Χριστίνα Φ. Σορόκου, Εγγ. Συμβουλευτική Ψυχολόγος & Ανθρωποκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια, Κέντρο Ψυχοθεραπείας και Ψυχομετρικής, Φωτίου 3, River Court, Block C, 3ος οροφ., γραφείο 16, Λευκωσία, τηλ.: 22458750, 99532393