Χρίστος Γεωργίου: Αναλύοντας το θέατρο

Ένας νέος παθιασμένος θεατρολόγος, που αγαπά το αρχαίο δράμα και λατρεύει το σύγχρονο Καταλανικό θέατρο.

Ένας νέος παθιασμένος θεατρολόγος/δραματουργός, που αγαπά το αρχαίο δράμα και λατρεύει το σύγχρονο Καταλανικό θέατρο, κάνει το μεγάλο βήμα και σκηνοθετεί το έργο της Μάρτα Μπουτσάκα ‘Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο’, στο θέατρο Versus της Λεμεσού.

Ειδικεύθηκε στο αρχαίο δράμα, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ στο μεταπτυχιακό που ολοκληρώνει στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου μελετά την πρόσληψη του αρχαίου στους νεότερους χρόνους, το πώς επηρεάζει το σύγχρονο δράμα αλλά και τη μεταφορά στη σύγχρονη σκηνή. Επιπλέον, αν και δεν ήθελε να γίνει ποτέ ηθοποιός, ‘αλλά να πάρω την παιδεία του ηθοποιού’, έλαβε μέρος σε κάποιες παραστάσεις όπως ο ‘Οιδίπους επί Κολωνώ’ του Σοφοκλή, ως κορυφαίος του χορού (Φεστιβάλ Επιδαύρου 2005), το οποίο ανέβηκε σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Το στοιχείο του όμως είναι η έρευνα στο θέατρο. Δούλεψε για 2 σχεδόν χρόνια στο Αθηναϊκό Κέντρο Θεάτρου (ΔΙΘ), όπου τους οργάνωσε τη βιβλιοθήκη διεθνούς θεατρικού Τύπου, την αποθήκη της οποίας είχε βρει γεμάτη κούτες, και η οποία περιλαμβάνει περιοδικά από όλο τον κόσμο από το 1920. Δεν έμεινε όμως, αλλά ήρθε στην Κύπρο, όπου κάποια στιγμή προσελήφθη στον ΘΟΚ ως θεατρολόγος. “Δούλεψα εκεί 3 χρόνια, για 32 παραγωγές, είναι το μεγαλύτερο σχολείο για ένα θεατρολόγο”. Μελέτησε έργα σ’ όλο το ρεπερτοριακό φάσμα, συνεργάστηκε με μεγάλους σκηνοθέτες, από έρευνα, ανάλυση, επίβλεψη πρόβας μέχρι το στήσιμο μιας παραγωγής. Λειτουργείς σαν το μελετηρό κομμάτι του σκηνοθέτη δηλαδή; “Ακριβώς. Πολλοί σκηνοθέτες το επιζητούν, καθώς και συγκεκριμένη έρευνα σε βάθος, ενώ κάποιοι άλλοι καθόλου. Προσωπικά θεωρώ ότι λείπει η δραματουργική ανάλυση σε αρκετές παραστάσεις στην Κύπρο και θα ήταν ευχής έργο οι σκηνοθέτες να χρησιμοποιούν θεατρολόγους ως βοηθούς σκηνοθέτες δίπλα τους, κάτι που γίνεται σε όλα τα ευρωπαϊκά θέατρα, και από ό,τι ακούω ήδη γίνεται αντιληπτή η ανάγκη και σε κάποια ελεύθερα θέατρα”.

Ρεπερτόριο;
Τι κάνει μια καλή ‘ρεπερτοριακή πολιτική’ ενός θεάτρου. “Η καλή επιλογή για μένα αφορά κατ’ αρχάς έργα που θα αφήσουν το στίγμα τους στο θεατή και όχι απλώς αναλώσιμα ή χιλιοειπωμένα έργα,καθώς αυτά είναι πλέον κουραστικά. Έργα που θα φέρουν το θεατή, και ιδιαίτερα το νέο, στο θέατρο όλη τη σεζόν, ενώ το καθένα μπορεί να έχει διαφορετικό στόχο και θεματική, ένα κοινωνικό προβληματισμό, μια εμπορική επιτυχία, έργα για πιο λίγο κοινό κ.λπ.”. Το φετινό ρεπερτόριο του ΘΟΚ πώς το βρίσκεις; “Θεωρώ ότι είναι ισορροπημένο γιατί ‘ανοίγεται’ σε διάφορα σύνολα κοινού. Ίσως με την κρίση ξεκαθαρίσουν λίγο οι επιλογές, γιατί υπάρχουν θίασοι, οι οποίοι παίρνουν και αρκετά χρήματα, που δεν έχουν καθαρή ρεπερτοριακή γραμμή ή ποιότητα, ενώ κάποια μικρότερα σχήματα, που παίρνουν λιγότερα, κάνουν πιο αξιόλογη δουλειά. Γενικά στην Κύπρο πειραματιζόμαστε του τύπου το βλέπουμε στην Ελλάδα ή την Αγγλία και το μεταφέρουμε εδώ, περισσότερο σαν κακή αντιγραφή από έναν άλλο πολιτισμό. Δεν έχουμε ακόμη δική μας παιδεία πάνω σ’ αυτό. Αν και τώρα υπάρχει πρόσφορο έδαφος για νέους καλλιτέχνες και πρέπει να τους αφήσουν να δείξουν δείγμα της δουλειάς τους”.

Αλλαγή σκυτάλης
Τον περασμένο Μάη σκηνοθέτησε πετυχημένα το χορόδραμα ‘Great Expectations’, μία παραγωγή της duoART (Dance Theatre), γλυκάθηκε και πρότεινε στο θέατρο Versus το συγκεκριμένο έργο. “Τώρα βρίσκομαι στα βαθιά νερά αφού είναι η πρώτη καθαρά θεατρική σκηνοθεσία που κάνω, ενός σύγχρονου έργου”. Πώς κατέληξες στην επιλογή σου; “Λατρεύω το Καταλανικό Θέατρο. Σαν θεατρολόγος ψάχνω και μελετώ συνέχεια για νέα θεατρικά έργα σε παγκόσμιο επίπεδο από διάφορα φεστιβάλ Αμερικής και Ευρώπης, και στο Καταλανικό θέατρο από τα 20 νέα έργα που διαβάζω τα 10 είναι εκπληκτικά. Αγγίζουν τη σύγχρονη θεματολογία και θεωρώ ότι θα οριοθετήσουν μια νέα εποχή στο ευρωπαϊκό θέατρο”.

‘Τα κορίτσια...’
“Απ’ την πρώτη ανάγνωση με κέντρισαν η εκπληκτική αμεσότητα και ο ρεαλισμός, η σύγχρονη, ανθρώπινη, χυμώδης γλώσσα της συγγραφέως Μπουτσάκα, και η ενδιαφέρουσα, αληθινή και συνάμα ωμή ιστορία. Στο έργο, η οικογένεια είναι παρούσα με την απουσία της και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καταρρίπτονται τα μοντέλα μάνας, πατέρα, γιου, κόρης, εραστή, βγαίνουν στη φόρα τα λάθη που όλοι κάνουν, τα τραύματα ενός χωρισμού στα παιδιά, η μοναξιά του ανθρώπου, η έλλειψη επικοινωνίας και κατανόησης. Η προσέγγιση της παραγωγής μας είναι μινιμαλιστική, δίνεται έμφαση στο λόγο και στις ερμηνείες των χαρακτήρων από τους ηθοποιούς, σε μια πλοκή με συνεχή εξέλιξη κι ανατροπές που σε κρατά σε εγρήγορση κι αγωνία”.

Time Out Κύπρου