Γιώτα Παπαδοπούλου: Διηγείται τη δική της χριστουγεννι;aτικη ιστορία

Σε χριτσουγεννιάτικο φόντο με τα παιδιά της

Κάθε άνθρωπος και µία ιστορία, γεµάτη συναισθήµατα, εικόνες, στιγµές… Με φόντο τις αναµνήσεις της, η Γιώτα Παπαδοπούλου, ανοίγει το σπίτι και την καρδιά της στη Madame Figaro μιλάει στη Βαρβάρα Γεωργιάδου, φωτογραφίζεται από το Μιχάλη Κυπριανούµε τα παιδιά της και διηγείται τη δική της ιστορία!

Είναι κάποιες γυναίκες που µιλούν µε τα µάτια. Που δεν χρειάζεται να πουν πολλά για να αντιληφθείς το βάθος και την προσωπικότητά τους. Μία από αυτές, είναι και η Γιώτα Παπαδοπούλου. ∆υναµική, ευαίσθητη, µε ανεπτυγµένη την αίσθηση του χιούµορ, η σύζυγος του Προέδρου του ∆ΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλου, παραµένει µία ήρεµη δύναµη που ισορροπεί ανάµεσα στην οικογένεια, στις αυξηµένες κοινωνικές υποχρεώσεις, αλλά και την κοινωνική της δράση µέσω του Ερυθρού Σταυρού. Με τη Γιώτα γνωριζόµαστε χρόνια. Είναι από τους ανθρώπους που πάντα µε προθυµία συµµετέχει στις φιλανθρωπικές εκστρατείες της Madame Figaro. Ωστόσο αυτή είναι η πρώτη φορά που συναντιόµαστε τετ-α-τετ σε µία προσωπική συνέντευξη. Αν και µπροστά στα φώτα της δηµοσιότητας, ξέρει να κρατά τις αποστάσεις της. Της το επισηµαίνω. «Προσπαθώ να ζω µαζί µε την οικογένειά µου, µία κανονική ζωή. Αναγνωρίζω βέβαια ότι λόγω του Νικόλα, µας γνωρίζει πολύς κόσµος, ενώ αναπόφευκτα έχουµε έντονη κοινωνική δράση και παρουσία. Απ' εκεί και πέρα όµως δεν επιδιώκω τη δηµοσιότητα, κάθε άλλο» µου λέει. Καθώς συζητάµε, το σκυλάκι της οικογένειας αρχίζει να γαυγίζει… και ένα γλυκός πανικός δηµιουργείται στο σπίτι. Η Έλενα, η Μισιέλ, ο Τάσσος και η Αναστασία, µόλις έχουν επιστρέψει από το σχολείο. Αφήνουν τις τσάντες τους, τρέχουν στη µαµά τους και της µιλούν για τη µέρα τους. Και καθώς το σκηνικό στο σπίτι είναι άκρως γιορτινό, τα κορίτσια αρχίζουν να µου περιγράφουν τις αγαπηµένες τους χριστουγεννιάτικες συνήθειες… µέχρι που ο Τάσσος παίρνει στα χέρια την κιθάρα του. Καθόµαστε όλοι µαζί στον καναπέ και ξεκινά να παίζει ένα τραγούδι που έγραψε ο ίδιος. Στο σπίτι, εκείνη τη στιγµή φτάνει και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, κάθεται στην άκρη και τον παρακολουθεί µαζί µε την υπόλοιπη οικογένεια. Ο µικρός τελειώνει το κοµµάτι του µ' ένα µεγάλο χειροκρότηµα γεµάτο αγάπη, όπως και η ίδια η ζωή της Γιώτας Παπαδοπούλου…

MΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τι συµβολίζει για σένα η γιορτή των Χριστούγεννων;
Την αγάπη, την οικογένεια, τα όνειρα για το µέλλον. Σηµαίνει ευγνωµοσύνη για όσα µου έχει προσφέρει η ζωή και κυρίως για τα παιδιά που αποκτήσαµε. Τα πιο όµορφα δώρα της ζωής µας.
Ποιες γιορτινές αναµνήσεις έχεις από τα παιδικά σου χρόνια;
Ζεστές οικογενειακές στιγµές, µε αγαπηµένους φίλους και συγγενείς, παιχνίδια και σκανδαλιές. Θυµάµαι να ετοιµάζουµε µε τη µαµά µου τα παραδοσιακά γλυκά, τις αγκαλιές των παππούδων και φυσικά την προσµονή για τον Άγιο Βασίλη, ο οποίος ερχόταν την Παραµονή των Χριστουγέννων και έµοιαζε πάντα µε κάποιο οικείο µας πρόσωπο.(Γελά)
Έχοντας αποκτήσει πλέον τη δική σου οικογένεια, πώς περνάς αυτές τις ηµέρες;
Είναι παράδοση, από τα παιδικά χρόνια του Νικόλα, στις 24 ∆εκεµβρίου να µαζεύεται όλη η οικογένεια στο πατρικό του. Τότε που ο πεθερός µου ζούσε ακόµη, µας υποδεχόταν µαζί µε την κυρία Φωτεινή, φορώντας τα γιορτινά τους και έπειτα στηνόµασταν όλοι µπροστά στο δέντρο για την καθιερωµένη αναµνηστική φωτογραφία. Θυµάµαι πόσο πολύ απολάµβανε τη συντροφιά των εγγονιών του και είχε πάντα µία έκπληξη για εκείνα. Από το 2008 που δεν είναι πλέον µαζί µας, εξακολουθούµε να τηρούµε αυτή την παράδοση, σαν ιεροτελεστία, έχοντάς τον πάντα στο µυαλό και την καρδιά. Ανήµερα των Χριστουγέννων, το πρωί παραδοσιακά, µαζευόµαστε στη γιαγιά Φωτεινή για να ανοίξουµε τα δώρα που βρίσκονται κάτω από το δέντρο. Πάντα η πεθερά µου επιφυλάσσει µία γλυκιά έκπληξη για όλους.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Τα Χριστούγεννα είναι µια γιορτή άµεσα συνδεδεµένη µε την οικογένεια, ποιο ρόλο παίζει στη ζωή σου; 
Κατέχει πρωτεύοντα ρόλο. Για να θελήσεις να προσφέρεις πρέπει να έχεις βιώσει την έννοια της προσφοράς, πρέπει να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου, να διατηρείς άρρηκτη τη σχέση µε τις ρίζες σου.
Πέρασες δύσκολα παιδικά χρόνια;
Πέρασα όµορφα παιδικά χρόνια. Οι γονείς µου ήταν βιοπαλαιστές. Ο πατέρας µου ήταν αστυνοµικός και µε πολλές στερήσεις φρόντιζε, ώστε η µητέρα µου να µένει στο σπίτι και να ασχολείται µε το µεγάλωµά µας. Ήταν µία κοινή τους απόφαση, που τη στήριξαν µε θυσίες και πρόσφερε πολλά σε µένα και τον αδελφό µου. Νοµίζω πως σε κάθε παιδί το «εύκολο» έχει να κάνει µε την ποιότητα των αναµνήσεών του, τη θαλπωρή που του προσέφερε το άµεσο περιβάλλον του.
Ονειρευόσουν από µικρή να φτιάξεις µία µεγάλη οικογένεια;
Μικρότερη έκανα περισσότερο σχέδια που αφορούσαν στην επαγγελµατική µου πορεία. Σε ό,τι αφορά στην οικογένεια, πάντοτε ήθελα να κάνω παιδιά, µέχρι εκεί όµως. Γνωρίζοντας τον Νικόλα και προχωρώντας µαζί του, από κοινού µας καλλιεργήθηκε η επιθυµία να αποκτήσουµε περισσότερα από ένα παιδιά. Τώρα πώς από το ένα καταλήξαµε στα τέσσερα… Τα δίδυµα, ήρθαν κάπως απρογραµµάτιστα, ολοκληρώνοντας µε τον πιο όµορφο τρόπο την οικογένειά µας.
Στα µάτια των παιδιών σου τι βλέπεις;
Τον Νικόλα, εµένα, το µέλλον, την αλήθεια, την αγάπη, την πιο λαµπερή παλέτα χρωµάτων, τη δύναµη να πολεµήσω κάθε δυσκολία.

Μίλησέ µου γι' αυτά, πώς είναι ως χαρακτήρες;
Είναι τέσσερις εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, τόσο µεταξύ τους όσο και προς εµάς. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πόσο εκρηκτική είναι µερικές φορές η ατµόσφαιρα στο σπίτι. Έχουν πάρει κάποια στοιχεία και από το Νικόλα και από εµένα, αλλά χαίροµαι που το κάθε παιδί έχει αναπτύξει ξεχωριστή προσωπικότητα. Η Έλενα -η οποία προχωρεί στην εφηβεία- είναι η πιο ευαίσθητη, της λέµε ότι έχει χρυσή καρδιά, είναι καλλιτεχνική φύση, της αρέσει η ζωγραφική και το σχέδιο. Στη Μισιέλ δικαιωµατικά αποδίδεται ο ρόλος του δικηγόρου της οικογένειας, ευρισκόµενη -αναλόγως- είτε στην 'κατηγορούσα αρχή' είτε στην 'υπεράσπιση'. Όσο για τα δίδυµα, είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Τάσσος καταφέρνει να επιβιώνει σ' ένα σπίτι που κυριαρχείται από γυναίκες, παίζει την κιθάρα του που αγαπά πολύ, χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα µε τις αδερφές του, ενώ η Αναστασία είναι η πιο επιµελής, έχοντας αναπτύξει ένα δυναµικό ροµαντισµό.
Φτιάξατε πάντως µία όµορφη οµάδα µέσα από τη διαφορετικότητά της…
∆ική µας επιδίωξη ως γονείς, είναι να τα κάνουµε να νιώθουν ως µία οµάδα που σέβεται τη µεταξύ της διαφορετικότητα, να συνεργαζόµαστε, να είµαστε ένα. Γι' αυτό και προσπαθούµε κάθε µεσηµέρι να τρώµε όλοι µαζί και να περνούµε χρόνο, όσο το επιτρέπει το απαιτητικό πρόγραµµα του Νικόλα. Ο µπαµπάς τους, στο πλαίσιο αυτό έχει στήσει µία ερασιτεχνική µεν, εξαιρετική δε ορχήστρα. Η Έλενα και η Μισιέλ είναι στο πιάνο, ο Τάσσος στην ηλεκτρική κιθάρα µαζί µε τον Νικόλα και η Αναστασία είναι στο βιολί. Όσο για µένα, δικαιωµατικά κατέχω το ρόλο του µαέστρου.

Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσα χρόνια είστε µαζί;
Γνωριστήκαµε πριν από 24 χρόνια, το 1992. Κάπου στο ενδιάµεσο χαθήκαµε, µεγαλώσαµε, ωριµάσαµε, το 1999 βρεθήκαµε πάλι και το 2003 παντρευτήκαµε.
Παντρεύτηκες δικηγόρο και βρέθηκες να είσαι σύζυγος Προέδρου πολιτικού κόµµατος. Μεγάλη αλλαγή…
Αγάπησα και παντρεύτηκα τον Νικόλα Παπαδόπουλο και ως άνθρωπος παραµένει ο ίδιος, ανεξάρτητα από την πολιτική ανέλιξή του. Οι αλλαγές είναι µέρος της ζωής. Άλλωστε γνώριζα από την αρχή, ότι µέσα από το ∆ηµοκρατικό Κόµµα, ήταν ενεργά δραστηριοποιηµένος, από τα φοιτητικά του χρόνια.
Πόσο άλλαξε η ζωή σας, από την εκλογή του στην Προεδρία του ∆ΗΚΟ;
Ανέλαβα επιπλέον ευθύνες, καθώς αναπόφευκτα περνώ περισσότερες ώρες µε τα παιδιά, ενώ έχω σαφώς πιο έντονη κοινωνική ζωή. Ο Νικόλας ανέλαβε την προεδρία του ∆ΗΚΟ σε δύσκολες ώρες για την πατρίδα µας και τον θαυµάζω, γιατί παρά τις πιέσεις παρέµεινε σταθερός στις αρχές και τα οράµατά του. Το βράδυ που επιστρέφει στο σπίτι  καθόµαστε και συζητάµε και συµµερίζοµαι τις ανησυχίες και την αγωνία του για το µέλλον της πατρίδας µας. Νιώθω πολύ περήφανη για εκείνον, που δεν σταµατά να παλεύει για τα πιστεύω του, οραµατιζόµενος ένα καλύτερο αύριο.
Ως µέλος µίας πολιτικής οικογένειας, πώς αντιµετωπίζεις την κριτική;
Σέβοµαι απόλυτα την αντίθετη άποψη, ακόµη και την εκ διαµέτρου αντίθετη µε τη δική µου, που τίθεται επιχειρηµατολογώντας. Η κριτική, κυρίως όταν είσαι δηµόσιο πρόσωπο, είναι µέρος του παιχνιδιού. Είναι µάλιστα απαραίτητη, όταν εκφράζεται καλόπιστα, µόνον έτσι µπορεί να είναι και εποικοδοµητική.
Κακόβουλα σχόλια έτυχε να αντιµετωπίσεις µόνο και µόνο, επειδή είσαι η σύζυγος του Προέδρου του ∆ΗΚΟ;
Αρκετές φορές, όπως πιστεύω και οι υπόλοιπες σύζυγοι αρχηγών κοµµάτων. Προσπαθώ και το έχω δουλέψει αρκετά -µε τη βοήθεια του Νικόλα αλλά και της πεθεράς µου που έχει µακράν πείρα- να µην µε αγγίζουν οι κακοήθειες.

ΤΑ ΚΟΙΝΑ
Κάποτε είχες πει χαρακτηριστικά "Η Φωτεινή Παπαδοπούλου είναι ευλογία στη ζωή µας". Αλήθεια θυµάσαι την πρώτη φορά που τη γνώρισες;
Θα το πω και πάλι µέσα από την καρδιά µου. Τολµώ να πω, πως η παρουσία της Φωτεινής Παπαδοπούλου είναι ευλογία στη ζωή οποιουδήποτε συναναστρέφεται µαζί της. Γνωριστήκαµε το καλοκαίρι του 1999 στον Πρωταρά και οµολογώ πως είχα άγχος για τη συνάντησή µας. Θυµάµαι πως µε εντυπωσίασε µε την απλότητα που τη διακατέχει, κάνοντάς µε να νιώσω άνετα και οικεία από την πρώτη στιγµή.
Ήταν ο λόγος που ασχολήθηκες µε τον Ερυθρό Σταυρό;
Ουσιαστικά ναι. Μέσω της πεθεράς µου και µαζί µε την πολύτιµη καθοδήγηση της αγαπηµένης µου, κυρίας Λιλίκας Χριστοδουλάκη άρχισα να δραστηριοποιούµαι ενεργά, προσφέροντας τις υπηρεσίες µου ως απλή εθελόντρια και φτάνοντας πριν λίγο καιρό στην τιµητική θέση της Αντιπροέδρου του Κλάδου Λευκωσίας.
Πώς βίωσες όλη αυτή την περίοδο µε την οικονοµική κρίση µέσα από τον Ερυθρό Σταυρό;
Είναι συγκλονιστικό το πώς βρεθήκαµε µέσα σε τέσσερα χρόνια στην ανάγκη των Κοινωνικών Παντοπωλείων, των συσσιτίων και των προγευµάτων στα σχολεία. Η χείριστη και πιο δραµατική πτυχή της κρίσης είναι κατ' εµένα τα παιδιά και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. ∆εν µπορώ, ως άνθρωπος και ως µητέρα παρά να µε συγκλονίζει το ότι υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά που στερούνται αυτά που θεωρούνται αυτονόητα, ότι υπάρχουν ηλικιωµένοι που βιώνουν το πιο άγριο πρόσωπο της κοινωνίας.
Έζησες και ζεις από κοντά το δράµα των Σύρων προσφύγων, είναι κάποια ιστορία που έµεινε ανεξίτηλη στο µυαλό σου;
Ανάµεσα στους πρώτους πρόσφυγες που έφτασαν στον καταυλισµό προσωρινής φιλοξενίας µεταναστών, ήταν ένας πατέρας που άφησε πίσω την υπόλοιπη οικογένειά του. Ήρθε εδώ έχοντας αγκαλιά το τετράχρονο αγοράκι του το οποίο γεννήθηκε µε εγκεφαλική παράλυση. Έφυγε, από τη Συρία ελπίζοντας να φτάσει στη Γερµανία για να πάει το παιδί του σε καλύτερους γιατρούς. Ευτυχώς εκείνος τα κατάφερε, πόσοι άλλοι όµως χάθηκαν ανήµποροι στο µέσο του πελάγους; 

ΟΛΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
Πώς είσαι ως άνθρωπος;
Ειλικρινής και αυθόρµητη, δοτική στους δικούς µου ανθρώπους, ευαίσθητη αλλά και αφελής -πρέπει να πω- µερικές φορές και δηµιουργική µε ό,τι καταπιάνοµαι. Κάνοντας και λίγη αυτοκριτική, µερικές φορές πεισµατάρα και κάπως εσωστρεφής.
Πώς είναι καθηµερινότητά σου µε τέσσερα παιδιά;
Χιουµοριστικά και µόνο θα µπορούσα να πω χαώδης… ∆ιανύω καθηµερινά αρκετά χιλιόµετρα, µεταξύ των µαθηµάτων για κολύµπι, kung fu, γαλλικών, γυµναστικής, ζωγραφικής, βιολιού, πιάνου και κιθάρας. Όµως, εγώ είµαι τυχερή ως πολύτεκνη µητέρα, γιατί έχω τη δυνατότητα να µην εργάζοµαι και να µεγαλώνω η ίδια τα παιδιά µου. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που εργάζονται και είναι ταυτόχρονα µητέρες και σύζυγοι και τους εκφράζω το θαυµασµό µου.  
Βρίσκεις χρόνο για τη Γιώτα;
Στη ζωή µου τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί η 'Γιώτα µαµά' και είµαι πραγµατικά πολύ περήφανη γι' αυτό. Είναι η πιο σπουδαία ιδιότητα. Με τα τόσα απειλητικά ερεθίσµατα, είναι εξαιρετική πρόκληση η ευθύνη να διαπαιδαγωγήσεις τα παιδιά σου παραδίδοντας σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία. Τα πρωινά που τα τέσσερα ζιζάνιά µας είναι στο σχολείο προσπαθώ να γυµνάζοµαι, ενώ τις περισσότερες ηµέρες πηγαίνω στον Ερυθρό Σταυρό.
Κάποιος που δεν σε γνωρίζει, ίσως και να νοµίζει ότι ζεις µία παραµυθένια ζωή χωρίς προβλήµατα… Πέρασες δύσκολες στιγµές, όλα αυτά τα χρόνια, ωστόσο εσύ έπρεπε να βγάζεις προς τα έξω µία διαφορετική εικόνα;
∆εν βγάζω τίποτα διαφορετικό προς τα έξω από αυτό που είµαι. Αναγνωρίζω, βέβαια, πως πολλές φορές ο κόσµος σχηµατίζει λανθασµένη εντύπωση, χωρίς να γνωρίζει τα εν οίκω δεδοµένα, του κάθε δηµόσιου προσώπου. Ως οικογένεια προσπαθούµε να διατηρούµε χαµηλό προφίλ. Για παράδειγµα, ο πατέρας µου εµφάνισε λευχαιµία πριν από τρία χρόνια και υποβλήθηκε σε θεραπεία και τελικώς σε µεταµόσχευση. Για ένα µεγάλο διάστηµα έτρεχα, όπως και τόσες άλλες οικογένειες, µεταξύ ογκολογικού, σπιτιού, παιδιών, υποχρεώσεων. Αυτό όµως δεν είναι κάτι που αφορά τον κόσµο, ο οποίος έχει να αντιµετωπίσει τα δικά του προβλήµατα.

Τι σε κάνει ευτυχισµένη;
Ευτυχία είναι να είναι καλά, πάντα δίπλα µας και υγιείς οι δικοί µου άνθρωποι. Να βλέπω τα παιδιά µου να µεγαλώνουν, τα όνειρά τους να εκπληρώνονται. Ευτυχία είναι καθετί αληθινό. Μία αυθόρµητη κάρτα από τα παιδιά µου, ένα µπουκέτο λουλούδια από τον Νικόλα, φίλοι στο σπίτι, οι γονείς µας, να γνωρίζω νέα µέρη…
Έχεις κάποια φιλοσοφία ζωής που επαναλαµβάνεις στον εαυτό σου καθηµερινά;
Έχω αναπτύξει µία φιλοσοφία που καλλιεργήθηκε ειδικότερα στην εγκυµοσύνη των διδύµων, όταν σε κάποια φάση κινδύνεψα να γεννήσω πολύ πρόωρα. Έµαθα λοιπόν έκτοτε -µε την πολύτιµη στήριξη του Καθηγητή Κύπρου Νικολαΐδη τον οποίο και ευγνωµονούµε- να αντιµετωπίζω την κάθε µέρα όπως έρχεται. ∆εν προτρέχω, δεν ξέρω τι µου επιφυλάσσει η ζωή, απολαµβάνω όµως µε ευγνωµοσύνη όσα έως τώρα µου έχει χαρίσει, παίρνοντας έτσι δύναµη για τα επόµενα!