Κίκα Γεωργίου: Επιστρέφει η όμορφη Κύπρια ηθοποιός

May 01, 2017

Που θα την απολαύσουμε

Όμορφη, ταλαντούχα, χαρισματική. Η γνωστή ηθοποιός Κίκα Γεωργίου, εκ των πρωταγωνιστριών της ταινίας "Boy on The Bridge" η οποία δίνει πρεμιέρα σε όλους τους κινηματογράφους παγκύπρια σε λίγες μέρες, μας μιλά για την συμμετοχή της στην βραβευμένη αυτή ταινία του Πέτρου Χαραλάμπους.

Πώς ήταν η εμπειρία σας με τη συμμετοχή σας στην ταινία "Boy on the Bridge";
Το "Αγόρι στη Γέφυρα" γυρίστηκε το περσινό καλοκαίρι στον Καλοπαναγιώτη. Μείναμε σε αυτό το υπέροχο ορεινό χωριό για σχεδόν ενάμιση μήνα και δουλεύαμε κάθε μέρα. Τα δικά μου γυρίσματα ήταν μετρημένα αλλα ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να μπορέσω να μείνω εκεί για όλο το διάστημα για προετοιμασία. Είναι πραγματικό δώρο όταν τυχαίνει να μπορεί να μετακομίσει μια ομάδα ανθρώπων για λίγο καιρό εκτός έδρας για να ολοκληρώσει ένα έργο όπως μια ταινία ή μια παράσταση, πόσο μάλλον όταν η καινούργια αυτή τοποθεσία είναι μέσα στη φύση. Ξυπνάς και κοιμάσαι στον καθαρό αέρα, ανάμεσα στα δέντρα, πλάι σε ποτάμι. Το σώμα έχει άλλα αποθέματα, η ψυχή έχει άλλες αντοχές και άλλη "ανοιχτωσιά". Πόσο μάλλον όταν αγαπάς και πιστεύεις στο έργο που έχεις να επιτελέσεις και στους ανθρώπους με τους οποίους πορεύεσαι, δεν υπάρχει ωραιότερο δώρο. Κάθε βράδυ τσιμπούσα τον εαυτό μου για να δω αν ονειρεύομαι.

Ποια ήταν η πιο σημαντική πτυχή της συνεργασίας σας με τον Πέτρο Χαραλάμπους;
Από τον Πέτρο ένοιωσα μια εμπιστοσύνη που ήταν ανεκτίμητη για μένα. Από την πρώτη συνάντηση. Κάθε σκηνοθέτης έχει τον δικό του χαρακτήρα και τον δικό του τρόπο, κάθε φορά οφείλεις να ξεκινάς από την αρχή, και στον Πέτρο ανακάλυψα μια καλοσύνη και μια ευγένεια, όπως και μια γενναιοδωρία αφοπλιστική. Αυτό με συγκίνησε σε αυτόν. Ήταν ένας απο τους λογους που ήθελα να δουλέψω και να κοπιάσω για εκείνον.

Ποια είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που κρατάτε από αυτή την εμπειρία;
Την τελευταία μέρα των γυρισμάτων, τις ώρες αμέσως μετά την τελευταία σκηνή. Δύσκολη μέρα γιατί κανείς δεν ήθελε να τελειώσει όλο αυτό, όλοι είχαμε μια αμηχανία καθόλη τη διάρκεια της ημέρας εκέινης. Ο Πέτρος λοιπόν, μας μάζεψε σε έναν κύκλο και για δύο ώρες μίλησε στον καθένα ξεχωριστά, αναπολώντας στιγμές και ευχαριστώντας μας, έναν προς έναν. Ήταν σαν μια παράξενη τελετή, κάτι σαν σαν ένας τεράστιος ομαδικός διαλογισμός ή μια προσευχή, μια ευχαριστία, εκτίμηση για αυτό που ζήσαμε, γιατί όλοι παράλληλα ακούγαμε και ταυτόχρονα αναλογιζόμασταν ο καθένας τις δικές του στιγμές με τους συναδέλφους. Δεν θέλω καν να χρησιμοποιώ τη λέξη συνάδελφος για την συγκεκριμένη ομάδα, μου φαίνεται μονοδιάστατη. Μακάρι να είχαμε κάθε μέρα έστω και τρία λεπτά ο καθένας από κάτι τέτοιο, το να κοιτάμε αληθινά τι έχουμε απέναντι μας και ποιον, να συνειδητοποιουμε πως επιδρά μέσα μας και να το/τον δεχόμαστε. Η ζωή, πιστεύω, θα ήταν πιο υποφερτή.

Ποια είναι η διαφορά της συνεργασίας με ενήλικες ηθοποιούς και αυτής με παιδιά;
Τα συγκεκριμένα παιδιά ήταν απλά ηθοποιοί μικρότεροι σε ηλικία, δεν είχαν καμιά διαφορά. Ίσα ίσα. Ο Κωνσταντίνος και ο Γιώργος ήρθαν πάρα πολύ καλά προετοιμασμένοι. Και οι δύο είχαν μια συγκρότηση κατά την ώρα των λήψεων αξιοθαύμαστη. Ήθελα να τους παρατηρώ συνέχεια, την ώρα της δουλειάς, στο πρωινό, τα βράδυα, παντού, μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Είχαν ένα φυσικό δέσιμο, μια ειλικρινή επικοινωνία αξιοθαύμαστη. Έψαχνα συνέχεια την παρέα τους και άνοιγα συνέχεια συζητήσεις μαζί τους, θυμάμαι να με ξαφνιάζουν πολύ συχνά οι απόψεις τους, αλήθεια έμαθα πολλά και από τους δυο τους και τους ευχαριστώ πολύ.

Ανυπομονείτε να δείτε την ταινία στους κινηματογράφους;
Την ταινία αν και την έχω δει σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, ανυπομονώ κάθε φορά πριν τη δω. Ανακαλύπτω συνέχεια πράγματα και για την δουλειά την ίδια και για μένα προσωπικά. Εννοείται ότι πάντα, από απόσταση, είναι πιο καθαρά τα πράγματα. Αλλάζεις θέση οπτικής και ξαφνικά καθαρίζει το τοπίο, λες μα, αυτό πώς γίνεται να μου ξέφυγε, ή ωχ αυτό δεν το είχα υπολογίσει, πρέπει να το έχω στο νου μου την επόμενη φορά. Μαθαίνω πολλά κάθε φορά που την βλέπω και για τον εαυτό μου και για τη θέση και την ευθύνη που θέλω να έχω σε αυτή τη δουλειά.

Πιστεύετε ότι ο κυπριακός κινηματογράφος εξελίσσεται όπως θα έπρεπε;
Πιστεύω ότι διαθέτουμε ένα φοβερό σώμα ανθρώπων που επιθυμούν διακαώς να φτιάξουν ταινίες. Είτε είναι νέα παιδιά γεμάτα όρεξη που επιστρέφουν από σπουδές στο εξωτερικό είτε είναι ήδη ενεργοί παραγωγοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, κλπ. Νιώθω όμως ότι συνολικά σαν κοινωνία ακόμα δεν έχουμε δει το πόσο μπορεί αληθινά να προσφέρει ο κινηματογράφος. Οικονομικά αφενός και αφετέρου σε επίπεδο μόρφωσης, καλλιέργειας αλλά και εξωστρέφειας. Το πόσο μπορεί να φωτίσει κοινωνικά θέματα, ή θέματα ταμπού και το πώς μια ταινία μπορεί να βρεθεί ξαφνικά στην άλλη άκρη του κόσμου. Το πόσο μπορεί να ανακουφίσει, να ταράξει, να αφυπνίσει τους ανθρώπους και να μας εξελίξει, αλλά και το πόσο κοντά μπορεί να μας φέρει. Οπότε, αφενός αισθάνομαι αντιφατικό το γεγονός ότι το κράτος δίνει 7 εκατομμύρια ευρώ στο θέατρο και λιγότερο από 1 εκατoμύριο για τον κινηματογράφο και αφετέρου στεναχωριέμαι όταν παίζεται μια κυπριακή παραγωγή στα σινεμά και δεν γεμίζουν οι αίθουσες.