Μαρία Καλημέρα: Η Κύπρια διαγωνιζόμενη του "Ελλάδα έχεις ταλέντο" που συγκλόνισε το πανελλήνιο εξομολογείται για το bullying που υπέστη

“Έχω δεχθεί bullying από καθηγητές μου”

Το κορίτσι που συγκλόνισε το πανελλήνιο με τη συμμετοχή της στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο" και την απίστευτη δύναμη ψυχής ανοίγει την καρδιά του στο περιοδικό ΟΚ! και μιλάει για τη συγκλονιστική στιγμή που περπάτησε για πρώτη φορά, για το άνευ προηγουμένου bullying που βίωσε από τους καθηγητές της, αλλά και για τα τρία ρεκόρ Γκίνες που κατέρριψε.

Στο σχολείο οι συμμαθητές σου πώς σε αντιμετώπιζαν;

Οι συμμαθητές μου μπορώ να πω πως με αντιμετώπιζαν σαν να είμαι το ίδιο με αυτούς. Δεν θυμάμαι να με ξεχώρισαν ποτέ ως κάτι το διαφορετικό. Δεν βίωσα ρατσισμό από τους συμμαθητές μου.

Σε ενοχλούσε το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να σε αντιμετώπιζε διαφορετικά ή να σε λυπόταν λόγω της ιδιομορφίας του σώματός σου;

Ναι με ενοχλούσε αφάνταστα το βλέμμα "τι έχει, γιατί είναι έτσι". Το αντιμετώπιζα σχεδόν καθημερινά από άτομα όλων των ηλικιών. Μάλιστα το χειρότερο για εμένα είναι όταν ένιωθα το βλέμμα της λύπησης. Εκεί αντιδρούσα με άσχημη συμπεριφορά, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που προτιμά να τον βρίσεις παρά να νιώσει πως τον λυπάσαι.

Είπες παλαιότερα πως βίωσες bullying από τους καθηγητές σου…

Ναι είχα άσχημες εμπειρίες στο Γυμνάσιο από κάποιους καθηγητές, τις οποίες δεν θα ξεχάσω ποτέ. Για παράδειγμα η ερώτηση από έναν καθηγητή μου εν ώρα διαλείμματος «Τι λογαριάζεις να κάνεις στη ζωή σου που έχεις και το πρόβλημα, ενώ εγώ έχω και ένα πτυχίο». Ή η βοηθός διευθύντρια να παίρνει τηλέφωνο τη μητέρα μου να έρθει στο σχολείο να μιλήσουν, λέγοντάς της πως έχω ψυχολογικά. Και αυτό να γίνεται γιατί δεν συμμετείχα στο μάθημά της! Η μητέρα μου, βέβαια, δεν μπήκε καν στον κόπο να ασχοληθεί μαζί της. Η ίδια βοηθός διευθύντρια, σε άλλη φάση, θυμάμαι να μου λέει να πάω στο γραφείο της, για να μιλήσουμε και να με ρωτά χωρίς λόγο εάν γεννήθηκα έτσι ή εάν το έπαθα στην πορεία. Εννοείται πως αντιδρούσα. Δεν νομίζω να όφειλα να δώσω εξηγήσεις... Σε εκείνη την περίπτωση σηκώθηκα απλώς και έφυγα από το γραφείο της. Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε εβδομάδα. Προσπαθούσαν να βρουν πως κάτι κάνω λάθος.

Απ' ό,τι ξέρω συνέβη και ένα ανάλογο περιστατικό σε καθιερωμένη εκδρομή του σχολείου σας…

Είχε έρθει η βοηθός διευθύντρια και μου είπε να ζητήσω από τον πατέρα μου να έρθει στο σχολείο την επόμενη μέρα, για να μιλήσουν. Τη ρώτησα τι είχα κάνει και η απάντησή της ήταν «Είναι σχετικά με το ταξίδι στην Ελλάδα με το σχολείο, σκεφτόμαστε να μη σε πάρουμε λόγω του προβλήματός σου». Την επόμενη μέρα πήγε στο σχολείο η μεγαλύτερη αδελφή μου μαζί με μια κοπέλα που δούλευε στο Γραφείο Ευημερίας. Εννοείται πως δεν δέχτηκαν να μιλήσουν στην αδελφή μου και της είπαν πως ήθελαν τον πατέρα μου. Έτσι την επόμενη μέρα πήγε ο πατέρας μου στο σχολείο και θυμάμαι απλώς να ακούω τις φωνές του μέχρι έξω από το γραφείο της. Τους έκανε ερωτήσεις όπως «Για ποιο λόγο αποφασίζετε να μην πάρετε τη Μαρία στο ταξίδι; Σάς φαίνεται άνθρωπος που δεν είναι ανεξάρτητος;», συνεχίζοντας πως «αν χρειαστεί κάποιον σίγουρα δεν θα είστε εσείς. Έχει τόσους φίλους που τη βοηθούν και τη νοιάζονται. Και απαιτώ η Μαρία να πάει στο ταξίδι, όπως όλοι οι άλλοι συμμαθητές της, αλλιώς θα σας βγάλω στα κανάλια να θαυμάσουν όλοι τη συμπεριφορά σας». Και τότε ξεκίνησαν να απολογούνται στον πατέρα μου και να του λένε πως εννοείται πως θα πάω στο ταξίδι και πως τον κάλεσαν λόγω της έγνοιας τους μην πάθω κάτι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Φτηνές δικαιολογίες...

Την τελευταία μέρα του σχολείου είπες στη διευθύντριά σου πως δεν θέλεις να την ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Γιατί;

Τότε ήμουν πρόεδρος του σχολείου και είχα αποφασίσει μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου να κλείσουμε μια μέρα νωρίτερα. Η διευθύντρια μού είπε μπροστά στους συμμαθητές μου, τους καθηγητές, αλλά και τον πατέρα μου, τον οποίο είχαν ξανακαλέσει: «Μη νομίζεις, επειδή έχεις πρόβλημα, πως δεν θα σε τιμωρήσω». Όταν το άκουσα αυτό, ξέχασα τι πάει να πει σεβασμός προς τους μεγαλυτέρους σου και ό,τι κρατούσα μέσα μου έναν ολόκληρο χρόνο -που για μένα ήταν μαρτύριο- το έβγαλα. Θόλωσα, ξεκίνησα να τη βρίζω ασταμάτητα, και εάν δεν με συγκρατούσαν οι συμμαθητές μου θα τη χτυπούσα. Το πιο λυπηρό για μένα ήταν, όμως, όταν γύρισα και είδα τον πατέρα μου να κλαίει, γιατί ένιωσε πως έβγαζα εκείνη τη στιγμή τα εσώψυχά μου. Το αποτέλεσμα ήταν να ρίξει τη διαγωγή μου σε κοσμία και να μου βάλει Ε στο μάθημά της στα Αρχαία. Ούτε συγκινήθηκα, όταν τα είδα, και απλώς συνειδητοποίησα μέσα μου πόσο μικρή είναι ως άνθρωπος.

Σου ζήτησε κάποιος από αυτούς ποτέ συγγνώμη;

Μου ζήτησε η βοηθός διευθύντρια, όταν έδινα εξετάσεις στα μαθηματικά. Όταν τελείωσα, πήγα και χτύπησα την πόρτα του γραφείου της και της ζήτησα, αν είχε χρόνο, να μιλήσουμε. Με δέχτηκε και τότε εγώ άρχισα να της λέω με κάθε λεπτομέρεια ό,τι βίωσα για έναν χρόνο. Ξεκίνησε να κλαίει και να μου ζητά συγγνώμη, λέγοντάς μου πως δεν το έκανε σκόπιμα, για να με πληγώσει, αλλά πως ήθελε να είναι δίπλα μου. Εγώ άρχισα να γελώ ειρωνικά και αυτή να κλαίει με λυγμούς. Σηκώθηκα να φύγω από το γραφείο της και ήρθε να με φιλήσει, να μου ευχηθεί καλή συνέχεια στη ζωή μου και να μου πει πως με αγαπά. Εγώ γέλασα και της απάντησα πως ο τροχός γυρίζει σ' αυτήν τη ζωή και πως ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή της στο Περιοδικό “OK!”, που κυκλοφορεί με το πακέτο της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ