Σοκάρει επώνυμη Ελληνίδα: Το εκ γενετής σημάδι, το bullying και η ξαφνική εμφάνιση του καρκίνου

Το δύσκολο χειρουργείο στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, που κράτησε επτά ώρες

Το κόκκινο σημάδι στο λαιμό έγινε αντικείμενο χλευασμού στο σχολείο. Οι συμμαθητές της φώναζαν «χολέρα Αλεξίας». Ωστόσο, ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Απεναντίας, έζησε παράφορους έρωτες, ενώ δεν λιποψύχησε ποτέ. Ακόμα και πριν το δύσκολο χειρουργείο στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, που κράτησε επτά ώρες, η Αλεξία Μιχαήλ τραγουδούσε. Κι αυτή ακριβώς η αγάπη για τη μουσική έγινε επάγγελμα.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ήρθε στον κόσμο διέφερε από τα υπόλοιπα παιδάκια, καθώς το εκ γενετής σημάδι που έχει στο λαιμό την έκανε αμέσως να ξεχωρίσει. "Ουσιαστικά πρόκειται για μια αρτηριοφλεβική δυσπλασία. Με αυτό το σημάδι γεννήθηκα. Με δυσκολία και κόπο κατάφερα να το αγαπήσω. Για μένα ήταν κάτι φυσιολογικό. Από ένα σημείο και μετά ήταν σαν να μην υπήρχε. Οι αντιδράσεις, όμως, άλλων ανθρώπων ήταν εκείνες που με έκαναν να αναρωτιέμαι και να λέω μέσα μου “Τι συμβαίνει;”" περιγράφει η Αλεξία στο περιοδικό "People", η οποία γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σε ηλικία μόλις 1 έτους μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αθήνα. "Το πρώτο μας σπίτι ήταν στη Γλυφάδα. Εδώ πήγα σχολείο, εδώ τελείωσα το λύκειο». Τα σχολικά χρόνια δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολα, ενώ από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού οι συμμαθητές της την πείραζαν και την κορόιδευαν για το σημάδι στο λαιμό ;όπως διαβάζουμε στο peoplegreece.com.

"Στο σχολείο δεν με πλησίαζαν"

Ως μαθήτρια ήρθε αντιμέτωπη με σκληρά λόγια που δεν θα ξεχάσει ποτέ. "Θυμάμαι τα παιδιά που με κοιτούσαν και μετά έκαναν ένα παιχνίδι που έπιαναν ο ένας τον άλλο, φωνάζοντας παράλληλα “χολέρα Αλεξίας”, υποκρινόμενοι πως το σημάδι μου είναι κολλητικό. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν μια μορφή bullying, αλλά σίγουρα είχε επηρεάσει έντονα την ψυχολογία μου. Δυσκολευόμουν πολύ να το αντιμετωπίσω, με αποτέλεσμα να κλειστώ στον εαυτό μου. Απομονώθηκα γιατί δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι συνέβαινε. Δεν με πλησίαζαν στο σχολείο, με αποτέλεσμα να μην τους πλησιάζω ούτε εγώ. Αισθανόμουν πως μειονεκτούσα σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά. Νόμιζα πως ήμουν άσχημη". Οι μοναχικές στιγμές του γυμνασίου συνεχίστηκαν και στο λύκειο, ενώ το πρώτο της φλερτ ήρθε σε ηλικία 17 ετών. "Γνώρισα το πρώτο μου αγόρι στην τελευταία τάξη του λυκείου και πλέον είχαμε ολοκληρωμένη σχέση όταν τελείωσα το σχολείο. Με το συγκεκριμένο παιδί μείναμε μαζί για ενάμιση χρόνο. Το περίεργο είναι πως μεγαλώνοντας όλες οι σχέσεις που είχα αγάπησαν το σημάδι μου"

Στην πορεία των ετών, από μια μοναχική μαθήτρια μεταμορφώθηκε σε μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση. «Στις ερωτικές μου σχέσεις αγαπήθηκα και αγάπησα πολύ. Το σημάδι στο λαιμό δημιουργούσε θετικά συναισθήματα στους συντρόφους μου. Μπορώ να σου πω και λατρεία! Δούλεψα, όμως, πολύ με τον εαυτό μου. Εξάλλου ήταν και το αντικείμενο των σπουδών μου, αφού τελείωσα το τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών»

"Η περίπτωσή μου ήταν δύσκολη και σπάνια"

Ουσιαστικά, η είσοδός της στο πανεπιστήμιο σηματοδότησε και τον απογαλακτισμό της. Νοικιάζει ένα σπίτι και πλέον έχει τον πλήρη έλεγχο της ζωής της. "Από τα 18 μου πορεύομαι μόνη μου και για κάθε άνθρωπο που τα βγάζει πέρα με το σπαθί του αυτό είναι μια προσωπική επιτυχία» εξηγεί. Κι ενώ όλα κυλούν ομαλά, στο δεύτερος έτος της σχολής επισκέπτεται το γυναικολόγο της για το ετήσιο τσεκάπ. Κατά τη διάρκεια της ψηλάφησης στην περιοχή του στήθους, εντοπίζει ένα γρομπαλάκι ακριβώς πάνω στο σημάδι. «Αν και ο γιατρός μού είπε να το ψάξω, για να είμαι ειλικρινής, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία και άφησα να περάσει ο καιρός. Αυτό το γρομπαλάκι, όμως, μεγάλωνε, με αποτέλεσμα να φτάσει στο μέγεθος ενός αβγού, κάτι που παρατήρησα και η ίδια μια μέρα στον καθρέφτη του σπιτιού μου. Εκεί τρόμαξα και ξεκίνησα να κάνω εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν πως υπήρχε κακοήθεια. Ήταν ένας όγκος που τροφοδοτούσε με αίμα το σημάδι της γέννησής μου. Τότε μάθαμε και τι ακριβώς σημαίνει αρτηριοφλεβική δυσπλασία: Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα αρτηριών και φλεβών που δεν έχουν χωριστεί και επικοινωνούν μεταξύ τους με αίμα. Γι’ αυτό και το σημάδι είναι κόκκινο. Σε όλη μου τη ζωή πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική, διότι ακόμα και ένα κόψιμο στη συγκεκριμένη περιοχή μπορεί να αποβεί μοιραίο. Η περίπτωσή μου ήταν αρκετά δύσκολη, λεπτή και σπάνια, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι γιατροί στην Ελλάδα με παρέπεμψαν σε έναν Ινδό νευροχειρουργό, εξειδικευμένο σε λαιμό και εγκέφαλο".