Στο σπίτι της Μαριέλλας Χρίστου

Apr 08, 2018

Δείτε τις εικόνες

Η Μαριέλλα Χρίστου βάζει όλη της την αγάπη στις πολύχρωµες τούρτες, που φτιάχνει στο "Boutique Patisserie", όµως αυτό δεν είναι το πιο γλυκό κοµµάτι της δικής της (γλυκιάς) ζωής. Η ιδιοκτήτρια της boutique άνοιξε το σπίτι της στην Madame Figaro και μίλησε στη δημοσιογράφο Τάνια Νεοκλέους.

"Μαµά είµαι αυτοκίνητο;" της λέει σκάζοντάς της ένα παρατεταµένο φιλί στο µάγουλο. "Φυσικά και είσαι αυτοκίνητο" του απαντά σαν να πρόκειται για µια συνηθισµένη ερώτηση. Εκείνος επιστρέφει πίσω στο παιχνίδι του, για να προχωρήσει στον δεύτερο γύρο του επιτραπέζιου. Στο σπίτι της Μαριέλλας Χρίστου τα παιχνίδια του πεντάχρονου Λεύκου είναι σε πρώτο πλάνο οπουδήποτε και να κοιτάξεις. "Είναι ο άντρας και ο έρωτας της ζωής µου" µου λέει ρίχνοντάς του κλεφτές µατιές, καθώς το δικό µου βλέµµα παραµένει κολληµένο στον χαρακτηριστικό, ξύλινο δίσκο, ο οποίος είναι γεµάτος από τα πολύχρωµα γλυκίσµατα, που φτιάχνει η ίδια. Κάπου εκεί λυγίζω. Με το κουταλάκι να λειτουργεί ως προέκταση του αριστερού µου χεριού και το µαγνητοφωνάκι του δεξιού, κάνω την πρώτη προσπάθεια να συντονίσω αυτή τη συνέντευξη. "Η ζαχαροπλαστική µπήκε στη ζωή µου το 2009, όταν ο αδερφός µου, ο οποίος είχε ανοίξει ένα µικρό fast food ήθελε να εντάξει στο µενού του και επιδόρπια. Εγώ, επειδή από µικρή λάτρευα να φτιάχνω γλυκά, του πρόσφερα τη βοήθειά µου. Πέντε χρόνια µετά, κάποιοι από τους πελάτες του ήρθαν σε επαφή µαζί µου µε σκοπό να δουλέψω στη δική τους επιχείρηση. Τότε δεν ήξερα αν ήµουν όντως καλή σε εκείνο που έκανα. Όταν πια το συνειδητοποίησα, αποφάσισα να ανοίξω τα φτερά µου και να κάνω το µεγάλο βήµα". Με τα θετικά σχόλια να διαδίδονται από στόµα σε στόµα και µε την ίδια να νιώθει περισσότερη αυτοπεποίθηση από ποτέ, το 2014 σε περίοδο οικονοµικής κρίσης, παίρνει, µου λέει, τη µεγάλη απόφαση να ανοίξει τη δική της επιχείρηση. Και τα καταφέρνει. "Ήταν η στιγµή που ένιωσα έτοιµη και σίγουρη, ότι µπορούσα να εξυπηρετήσω τους πελάτες µου µε σεβασµό. Η παρασκευή γλυκών είναι η ζωή µου και κάτι που βγαίνει από µέσα µου" µου λέει. Και αποτυπώνεται στις τούρτες της, της απαντώ πλησιάζοντας απειλητικά το δεκάποντο red velvet. "Όλες οι συνταγές που υπάρχουν στο "Boutique Patisserie" είναι καθαρά δικές µου και έχουν δηµιουργηθεί χωρίς τη βοήθεια βιβλίων ή του διαδικτύου. Μία από τις καινοτοµίες που εισήγαγα ήταν η βουτυρόκρεµα αντί της ζαχαρόπαστας, που επικρατούσε στα υπόλοιπα ζαχαροπλαστεία, αλλά και το ύψος των γλυκών, που σε ορισµένα µπορεί να ξεπερνά τα 15 εκατοστά".

MUSIC AND MORE
Από τα χαρακτηριστικά πράγµατα που παρατηρείς µπαίνοντας στον χώρο της είναι και το µαύρο πιάνο. Εκεί ανατρέχει κάθε φορά που η διάθεσή της είναι µελαγχολική. "Παλιά µου άρεσε περισσότερο να κάθοµαι στο πιάνο, όµως πλέον η ανάγκη συνήθως προκύπτει όταν δεν είµαι καλά. ∆εν µπορώ να το εξηγήσω, όµως νιώθω ότι η µουσική εκείνες τις στιγµές λειτουργεί σαν αντίδοτο στην κατάθλιψη". Αυτή ήταν, µου λέει, άλλωστε και η σπουδή της. "Είµαι µουσικολόγος, αλλά ως άνθρωπος πιστεύω πως όταν σε αφήνει κάτι, πρέπει να το αφήνεις και εσύ. Επιστρέφοντας στην Κύπρο από τις σπουδές µου, τα φανταζόµουν όλα πολύ διαφορετικά. ∆υστυχώς, τα πράγµατα στη χώρα µας δεν είναι καθόλου εύκολα, σε σηµείο που κάποια στιγµή έπιασα τον εαυτό µου να βαριέµαι να διδάσκω. ∆εν υπάρχει χειρότερο πράγµα για έναν µουσικό, διότι δεν κάνεις αυτή τη σπουδή για να διδάσκεις, αλλά για να δηµιουργείς". Τη δική της δηµιουργικότητα πάντως, της λέω, βρήκε τρόπο να την αξιοποιήσει φτιάχνοντας ευφάνταστες τούρτες. "Θεωρώ ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Το 2012 µετά από ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός, αναγκάστηκα να δω πολύ διαφορετικά τη ζωή και να υποσχεθώ στον εαυτό µου πως ό,τι και να κάνω θα πετύχω" µου λέει και το βλέµµα της αποκτά µια απροσδόκητη σπίθα. "Όταν φτάνεις στον πάτο το µόνο που έχεις να κάνεις είναι σηκωθείς. Εκείνη ήταν η στιγµή που ένιωσα σίγουρη, δυνατή και ότι τίποτα δεν µε σταµατούσε. Έβαλα πείσµα και δούλεψα ακατάπαυστα. Αν µου έλεγες τώρα να κάνω µια τέτοια στροφή στην καριέρα µου, δεν υπήρχε περίπτωση να την έκανα".

SWEET CHILD O' MINE
Παρατηρεί ότι το πιάτο µου έχει αδειάσει και το ξαναγεµίζει µε νέα κοµµάτια, όλα στις ίδιες, τεράστιες ποσότητες. "Νιώθω ευτυχισµένη. Τα γλυκά που φτιάχνω µου δίνουν απίστευτη χαρά, όµως αυτό που γλυκαίνει τη δική µου ζωή µου είναι ο Λεύκος" µου λέει και συµπληρώνει πως ο ερχοµός του παιδιού της την έµαθε να στοχεύει µακροχρόνια. "Στην ηλικία των 30 και κάτι, ένα παιδί σε καλύπτει 100%. Πίστεψέ µε, δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό από εκείνο το "σ' αγαπώ µαµά". Στα µάτια του είµαι η πιο όµορφη, η πιο αδύνατη και η πιο ψηλή» µου λέει ξεσπώντας σε γέλια. Μαζί του, µου λέει στη συνέχεια, κάνει τα πάντα. «Είµαι από τις µητέρες που παίζουν µε τα παιδιά τους. Μαζί τρώµε, µαζί συγυρίζουµε το σπίτι, παίζουµε, πηγαίνουµε θέατρο, σινεµά, για σκι, για γκολφ. Όταν δεν έχω δουλειά η µέρα µου είναι αφιερωµένη εξολοκλήρου στον Λεύκο". Κάπως έτσι ήταν και τα δικά της παιδικά χρόνια, από τα οποία θα κρατά πάντα µια… γλυκιά ανάµνηση. "Την παιδική µου ηλικία τη θυµάµαι µε χαµόγελο. Τόσο εγώ όσο και ο αδερφός µου µεγαλώσαµε µε πάρα πολλή αγάπη και ειλικρίνεια. Ένιωθα πως οτιδήποτε και να έκανα, όσο και να στενοχωρούσε τους γονείς µου, θα το αντιµετώπιζαν µε ψυχραιµία. Αυτό προσπαθώ και εγώ να το µεταφέρω και στη σχέση που έχω µε τον γιο µου. Να ξέρει ότι µπορεί να µου µιλά ανοιχτά για τα πάντα". Όση ώρα τα λέµε, από το κινητό της αναπαράγεται µια συνεχής ροή εύθυµων τραγουδιών. Με την ίδια διάθεση, µου λέει στη συνέχεια ότι αυτό αποτυπώνεται και στα ρούχα της. "Νοµίζω είµαι η έννοια του ροµαντισµού και του ουράνιου τόξου. Αγαπώ τα χρώµατα ακόµα και τον χειµώνα. ∆εν θα µε δεις σχεδόν ποτέ να φοράω µαύρα, ενώ η γκαρνταρόµπα µου είναι σχεδόν κατακόκκινη". Ειλικρινής σε όλα της, δεν κοµπάζει να µιλήσει ανοιχτά ούτε όταν η συζήτηση στρέφεται στο συναίσθηµα. "Κλαίω αρκετά συχνά και συνήθως αυτό έχει να κάνει µε τη συγκίνηση που µου προκαλούν κάποια πράγµατα, όπως µια ταινία που µπορεί να δω µε τον Λεύκο ή κάποιες καταστάσεις που µπορεί να ζήσω στη δουλειά µου. Υπάρχουν, για παράδειγµα, πάρα πολλοί γονείς που µεγαλώνουν µόνοι τους τα παιδιά τους και που δυσκολεύονται πολύ να τους αγοράσουν µια τούρτα. Εκεί συγκινούµαι πραγµατικά, προσφέρω και εγώ ό,τι µπορώ, γιατί κατανοώ". Λίγο πριν την αποχαιρετήσω τής ζητώ να µου αποκαλύψει τα επόµενά της βήµατα. "Στα άµεσα µου σχέδια είναι η επέκταση του καταστήµατός µου και εκτός Λευκωσίας. Είναι ένα πράγµα που προχωράει από µόνο του και που µε τραβά να το προχωρήσω. Αλίµονο αν σταµατήσω να ονειρεύοµαι" µου λέει καταληκτικά, ενώ το βλέµµα της παίρνει ξανά εκείνη την αρχική του σπίθα.