Σχέσεις συν εξάρτησης μητέρας και παιδιού

Η Κλινική Ψυχολόγος, Μαρία Φωτιάδου μας εξηγεί πότε η σχέση αγάπης και φροντίδας γίνεται μια σχέση εξάρτησης, μια σχέση που νοσεί και ασθμαίνει

Είναι πολύ γλυκό να είναι κανείς δοτικός με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση και, όταν έχεις φέρει ένα παιδί στον κόσμο, είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί να κάνεις τον εαυτό σου λίγο στην άκρη και να τοποθετήσεις στο βάθρο το μικρό σου. Πότε όμως η σχέση αγάπης και φροντίδας γίνεται μια σχέση εξάρτησης, μια σχέση που νοσεί και ασθμαίνει;

Τί σημαίνει "γονιός με συν εξάρτηση";

Γονιός με συνεξάρτηση είναι ο γονιός που έχει τοποθετήσει ως κέντρο της ζωής του το παιδί του με τρόπο ανθυγιεινό. Είναι ο γονιός που φέρετε στο παιδί του σαν να είναι ενιαία οντότητα - "είμαστε καλά παιδιά, διαβάσαμε, πετύχαμε, αποτύχαμε, αρρωστήσαμε, γράψαμε καλά στο διαγώνισμα" - είναι μερικές από τις πολύ συχνά ειπωμένες εκφράσεις που ακούμε από τους γονείς, αναφερόμενοι στα παιδιά τους.

Πόσο "αθώος" είναι αυτός ο πρώτος πληθυντικός που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους γονείς; Ο κάθε άνθρωπος είτε είναι ο γονιός είτε είναι το παιδί είναι ξεχωριστή, αυτόνομη οντότητα με δικά του φυσικά, σωματικά και ψυχικά όρια ή τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος, αν θέλουμε να γίνουμε ανεξάρτητες, αυτόνομες και αυτόφωτες προσωπικότητες. Το "εμείς" λοιπόν μοιάζει περισσότερο να αφαιρεί, να στερεί και να αδικεί τα παιδιά.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που καλλιεργεί ένα παιδί μέσα από μία σχέση συν εξάρτησης;

• Χαμηλή αυτοπεποίθηση.
• Υπερβολική τάση να ευχαριστήσει τους άλλους.
• Ανάγκη για συνεχή έλεγχο.
• Ψηλά επίπεδα άγχους.
• Αίσθηση ανεπάρκειας.
• Φόβος μοναξιάς.
• Δυσκολία στις προσωπικές σχέσεις.
• Αναποφασιστικότητα.

Μπορεί να αλλάξει αυτή η δυναμική στη σχέση;

Φυσικά και μπορεί να αλλάξει αρκεί να εντοπίσουμε το πρόβλημα και να αναλάβουμε δράση. Ένα πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσετε ποια είναι τα ρεαλιστικά όρια. Κανείς δεν μπορεί να είναι ο αιωνίως διαθέσιμος γονιός γιατί θα χάσει τον εαυτό του χωρίς να προσφέρει ουσιαστικά. Σαν δεύτερο βήμα θα μπορούσατε να αρχίσετε να εξασκείτε το δικαίωμα στο "όχι", αλλά και στον προσωπικό χρόνο. Ζώντας μέσα από τα παιδιά, εξουθενώνουμε τόσο τον εαυτό μας, όσο και τα ίδια που γίνονται άθελά τους η μόνη πηγή ευτυχίας μας. Έτσι, για το καλό και των δυο, πρέπει να μάθουμε να ευτυχούμε και ανεξάρτητα απ’ αυτά, ποτίζοντας τις σχέσεις μας με τους υπόλοιπους ανθρώπους της ζωής μας.

Συνοψίζοντας, η αγάπη για το παιδί μας δεν πρέπει να είναι εγκλωβιστική ούτε να κόβει τα φτερά του. Η αγάπη οφείλει να είναι απελευθερωτική, να δίνει δύναμη, να εκφράζει σεβασμό, να προσφέρει ευκαιρίες στο παιδί, να είναι ο εαυτός του και τέλος να δημιουργεί χώρο για την μέγιστη ψυχική ανάπτυξη.

Μαρία Φωτιάδου

Κλινική Ψυχολόγος

Τηλ. +357 97701702