Μία εθελόντρια στο Νεπάλ μας εξιστορεί την εμπειρία της

Η Βασιλεία Βασιλείου αναρωτιέται: \"Υπάρχει ευτυχία στον κόσμο;\" 

Έψαχνα και ‘γω τη δική μου απόλυτη ευτυχία, από τον καιρό που γεννήθηκα κατ’ ακρίβεια. Έτσι, στα 30 τόσα στιγματισμένα μου γενέθλια, μέρα που έχασα την αγαπημένη μου φίλη Στάλω Αχιλλέως από αυτοκινητιστικό, αποφάσισα να κάνω ένα από τα όνειρά μας πραγματικότητα: Να πάω στον ονειρικό μας προορισμό το Νεπάλ αφήνοντάς τα όλα πίσω, συνδυάζοντας εθελοντισμό. Έτσι κι αλλιώς όλοι, μαζί και αυτή, μου έλεγαν πως μια υπερδύναμη γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα μόνο για τέτοια είναι κατασκευασμένη. Με έπεισαν, ένιωθα πως το χρωστούσα και στην ίδια και πως μπορώ, αφού είμαι ακόμα ζωντανή. Έτσι, με το που μου προτείνει εθελοντικό ταξίδι στο Νεπάλ ο φίλος Ραφαήλ Παναγιώτου, δεν χάνω λεπτό και γίνομαι μέλος του wheeling2help για το πρότζεκτ MyQuest, ταξίδι αλληλόδρασης Nepal 2019 - σε συνεργασία με το Conscious Impact. Πόσο τον ευχαριστώ γι αυτό...

Το Νεπάλ επλήγη από τον φονικό σεισμό Gorkha, τον Απρίλιο του 2015. Ο σεισμός κατέστρεψε το μισό Νεπάλ στην κυριολεξία και έπληξε κυρίως τα μικρά ορεινά χωριά του βουνού Έβερεστ, στα Ιμαλάια Όρη. Το μικρό χωριό Takure στην περιοχή Sindupalchuk, κρυμμένα κτισμένο στα Ιμαλάια, πλήγηκε σχεδόν ολοσχερώς με αποτέλεσμα πάνω από 240 οικογένειες από τον μικρό του πληθυσμό, να χάσουν σπίτια και οικογένεια. 
Τον οργανισμό Conscious Impact συνδημιούργησαν μαζί με τους Mark Wiebers και Misha Dheeraj, οι δύο Αμερικανοί φίλοι Orion Haas και Gulα, οι οποίοι έκαναν ανυποψίαστοι trekking από το Έβερεστ στο Κατμαντού τη μέρα του φονικού σεισμού. Ζώντας τη φρίκη της καταστροφής και του θανάτου γύρω τους αποφασίζουν αντί να γυρίσουν σώοι κι αβλαβείς στην πατρίδα τους, να μείνουν να βοηθήσουν πρακτικά ως εθελοντές στο χωριό Takure, το οποίο χρειαζόταν και την πιο μεγάλη βοήθεια (λόγω και της δύσκολής γεωγραφικής του θέσης). Συγκλονισμένοι από αυτήν την εμπειρία, αφιερώνουν τη ζωή τους στην ανοικοδόμηση του Takure. 

Σε διάρκεια 3 χρόνων κατασκευάζουν και οργανώνουν υπαίθριο ορεινό camp εθελοντών από όλο τον κόσμο, με μελετητές, ιστορικούς ασιατικής κουλτούρας, πολιτικούς μηχανικούς και άλλους ειδικούς, σε συνεργασία με τους ντόπιους, με σκοπό την συνδιαμόρφωση προγραμμάτων βιώσιμης ανάπτυξης. Το έργο αλληλόδρασης διεθνών εθελοντών με τους ντόπιους της κοινότητας του χωριού σκοπεύει κυρίως στην ανοικοδόμηση της περιοχής με οικολογικά υλικά φιλικά προς το περιβάλλον και στην αναδόμηση και τη χρησιμοποίηση φυσικών πόρων της περιοχής με ελαχιστοποίηση τη χρήση της τεχνολογίας και μη αναγκαίας παρέμβασης στο περιβάλλον και στο οικοσύστημα. Ταυτόχρονα σκοπεύει στη μεγιστοποίηση χρήσης φυσικών και ανακυκλώσιμων υλικών και προϊόντων, στην ανακύκλωση υλικών και σκουπιδιών για επαναχρησιμοποίηση - για προστασία του περιβάλλοντος και για εξοικονόμηση ενέργειας - στην εκπαίδευση και την ενδυνάμωση των νέων, στην καταπολέμηση της παιδικής εργασίας και δουλείας, καθώς και για την ανάπτυξη βιώσιμης γεωργίας και κτηνοτροφίας.

Τρεις Κύπριοι, εγώ, ο Ραφαήλ και η Χριστιάνα Γεωργιάδου (που είναι και μητέρα) αναχωρούμε έτσι απλά για Νεπάλ από τη Λεμεσό, αφήνοντάς την καθημερινή μας ζωή πίσω, με λιγοστά χρήματα και έναν τεράστιο ενθουσιασμό για να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτό το πρότζεκτ. Ο Ραφαήλ καταφέρνει να πάρει ελάχιστη οικονομική ενίσχυση με δωρεά. Εμένα μετά από αποτυχημένες προσπάθειες δωρεάς, σπεύδουν αμέσως συγκινητικά να με στηρίξουν οικονομικά η μητέρα μου και πρώην παιδαγωγός Λουΐζα Βασιλείου Αφαντίτη, η εταιρεία και η οικογένειά μου της Garpozis Construction & Developments, Κύπριοι συνάδελφοι, φίλοι και συγγενείς, ακόμα και τα παιδιά μου: οι μαθητές μου. Το πιο συγκινητικό ήταν όταν ενημερώθηκε γι‘ αυτό μου το ταξίδι ο  Chief των προσκόπων Κώστας Αναστασίου από το 40ο Σύστημα Προσκόπων Έγκωμης– Λευκωσίας. Μαζί με τους προσκόπους Ηρακλή και Άντρη Ηρακλέους και τον πιλότο πολεμικής αεροπορίας Φάνη Χατζηγεωργίου, παίρνουν μαζί την πρωτοβουλία να με εξοπλίσουν πλήρως, μαζί με εκπαίδευση επιβίωσης που αναλαμβάνει η Άντρη Ηρακλέους. Μεγάλη συγκινητική στήριξη είχα και από την Πηνελόπη Ονησιφόρου, Γενική Διευθύντρια Marketing της Kanika Hotels & Resorts και τον πρώην Γενικό Διευθυντή Διαφημίσεων του Συγκροτήματος ΔΙΑΣ, Αντρέα Διαμαντίδη.

Η άφιξή μας στο χωριό Takure που δεν υπήρχε καν στο Google, και απείχε 5 ώρες από τον πολιτισμό της πρωτεύουσας του Κατμαντού, ήταν επεισοδιακή και σχεδόν επικίνδυνη. Αλλά τίποτα δεν είχε πτοείσει το ηθικό μας, ούτε καν τη διάθεση μας, γιατί ο στόχος της αυτοτελής προσφοράς σε ένα ονειρικό αγροτικό τρόπο ζωής στο Έβερεστ είχε καρφωθεί όχι μόνο στα μυαλά και στα σώματά μας, αλλά και στο πνεύμα μας. Αμέσως, δέσαμε με την ομάδα εθελοντών στο camp και κυρίως με την ομάδα των Ελλήνων εθελοντών - με επικεφαλή την εξαιρετική ομαδάρχισσα του wheeling2help Κέλυ Γαριφάλλη - που γίναμε οικογένεια στην κυριολεξία και φέραμε την ελληνική τρέλα σε ένα διεθνές camp στη μέση του πουθενά . 

Το camp ήταν κτισμένο στα βουνά και στα δύσβατα δάση του Takure, αλλά εκπληκτικά οργανωμένο, σε στυλ κοινοβίου στη φύση. Κοιμόμασταν σε δικές μας σκηνές εκτεθειμένοι σε όλα τα φυσικά και καιρικά φαινόμενα, με μια στεγασμένη κουζίνα χωρίς ηλεκτρισμό τις περισσότερες μέρες και μια τεράστια ινδιάνικη σκηνή για τις συναντήσεις μας, τα workshops μουσικής, διαλογισμού και γιόγκα που κάναμε. Τουαλέτες λειτουργικά νεπαλέζικα κτισμένες και μπάνιο ημιυπαίθριο, με παγωμένο νερό από τις πηγές των Ιμαλάϊων, με θέα το χιονισμένο Έβερεστ. Ο Orion μαζί με τη Μεξικάνα πολιτικό μηχανικό και ομαδάρχισσα Mariana, έκτισαν και βιβλιοθήκη με bamboo, με μια απίστευτη συλλογή από βιβλία του κόσμου που άφηνε ο κάθε εθελοντής πίσω. Υπήρχαν και χώροι ειδικά και οικολογικά κτισμένοι ή διαμορφωμένοι που εξυπηρετούσαν τα σχέδια προγράμματος, όπως χώροι συλλογής και κοπής bamboo, αποθηκευτικοί χώροι, εργοτάξιο κατασκευής και αποθήκευσης οικολογικών τούβλων για το κτίσιμο των σπιτιών, θερμοκήπιο και καλλιέργειες καφέ, κιτρόμηλου, αβοκάντο, μορίνγκα και άλλων super food. 

Χωριζόμασταν σε ομάδες για τα διάφορα πρότζεκτ που γίνονταν καθημερινά για το χωριό, καθώς και για δουλειές στο camp για τη συντήρηση, την άριστη οργάνωση και συμβίωση 40 περίπου εθελοντών διαφορετικής εθνικότητας και κουλτούρας. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάστηκε χρόνος και κτίσιμο συνεργασιών και σχέσεων οικογενειακής εμπιστοσύνης, τόσο με τους ντόπιους όσο και με τους εθελοντές μεταξύ τους. Γι’ αυτό τον λόγο βρισκόμασταν σε διαρκή διάλογο με την τοπική κοινότητα, συμμετέχοντας στα προγράμματα που συνδιαμορφώνονται και λαμβάνουν υπ’ όψιν τις ανάγκες, τους κοινωνικούς ρόλους και τις θρησκευτικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Τα πρότζεκτ είχαν πάντα πρωταγωνιστές τους ντόπιους στην υλοποίησή τους αλλά και στη διασφάλιση της συνέχειάς τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που θα εξυπηρετήσει και μελλοντικά την κοινότητα. 

Κτίσαμε τούβλα, ένα προς ένα, με φυσικά υλικά , ασφαλή για τον σεισμό και φιλικά προς το περιβάλλον τα οποία είναι πιο φθηνά και πιο γερά από τα παραδοσιακά τούβλα που παράγονται στην πρωτεύουσα και μολύνουν την ατμόσφαιρα. Φτιάξαμε γαιόσακους (earth bags), μπετόν, πηλό και τα κουβαλούσαμε όλα ένα προς ένα μεθοδικά. Κτίσαμε ένα σπίτι με τα ίδιά μας τα χέρια χωρίς εξειδικευμένη τεχνολογία, καθώς και χώρο στέγασης στο camp με bamboo. Φυτέψαμε στο θερμοκήπιο και σε χώρους καλλιέργειας στο camp φρούτα και δέντρα που αργότερα θα αναφυτευτούνε στην κοινότητα. Φυτέψαμε σε χώρους καλλιέργειας έξω από το camp και στα δάση. Βοηθήσαμε στη συλλογή σπόρων καφέ, αλέσαμε καφέ τον οποίο πουλούν οι κάτοικοι: Ενέργειες που βοηθάνε την τοπική κοινότητα μέσα από την καλλιέργεια να κερδίσει χρήματα για την ανοικοδόμηση των σπιτιών και να ενισχυθεί οικονομικά. Βοηθήσαμε στο κτίσιμο δεξαμενής για αποθήκευση νερού για όλη την κοινότητα και στον σχεδιασμό συστήματος ύδρευσης.

Επισκεφθήκαμε το ορφανοτροφείο το οποίο αναοικοδόμησε το Conscious Impact, πήγαμε παιχνίδια στα παιδιά και παίξαμε διαδραστικά μαζί τους. Επισκεφθήκαμε το σχολείο του χωριού και διδάξαμε σε αγγλική γλώσσα σε συνεργασία με εξαίσιους Νεπαλέζους δασκάλους για ενημέρωση και κοινωνικοψυχολογική εκπαίδευση των παιδιών. Παίξαμε με τα παιδιά του χωριού. Μας φιλοξένησαν ντόπιοι στα σπίτια τους σε τελετές ή και για βραδινό φαγητό. Μαγειρέψαμε με ντόπιους στο camp και γνωρίσαμε τη νεπαλέζικη κουζίνα με βιολογικά προϊόντα που μαζέψαμε από τις καλλιέργειές του camp ή που αγοράσαμε από ντόπιους γεωργούς. Γνωρίσαμε τους ανθρώπους από κοντά, γίναμε μέρος της καθημερινότητάς τους, γιορτάσαμε μαζί τους... Ζήσαμε στη φύση με τα απολύτως απαραίτητα και αγαπήσαμε τα ζώα και κάθε ζωντανό οργανισμό της. Κάναμε ορειβασία, hiking και trekking στο Έβερεστ. Σε κάθε μου μετακίνηση με ακολουθούσε πιστά ο σκύλος του camp, η Kavita, που αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη σχέση, δίνοντάς μου μαθήματα για τον δικό μου πιστό τετράποδο φίλο, που άφησα για λίγο πίσω. Οι εθελοντές δημιουργήσαμε σχέσεις αδελφικές γεμάτο ωραίες, περιπετειώδεις και συνάμα αστείες αναμνήσεις, τόσο δυνατές που θα κουβαλάμε μια ζωή!

Κατάλαβα κάτι που είχα ξεχάσει! Πως οι Κύπριοι και οι Έλληνες μαζί ενωμένοι, μπορούμε να καταφέρουμε τόσα πολλά, και πόσο αδελφικά δεμένοι είμαστε σαν λαός. Ο ίδιος ο αρχηγός του camp, Orion - που επέλεξε προς τιμή μου να είμαστε και στην ίδια ομάδα - δήλωσε σε συνέντευξη που μου έδωσε : « Η συμμετοχή των 3 Κύπριων και των 12 Ελλήνων σε αυτή την αποστολή ήταν η κορυφαία! Δεν έδωσαν μόνο το 100% σε εργατικά χέρια, αλλά με το που πάτησαν το πόδι τους, και οι 15 έφεραν άλλο αέρα στο camp και στην κοινότητα ολόκληρη. Τραγουδούσαν και χόρευαν ακόμα και σε επικίνδυνες αποστολές, κυλιώντουσαν στο έδαφος με τα παιδιά και σκαρφίζονταν για αυτά παιχνίδια και τραγούδια από το πουθενά. Έφαγαν χώμα, λάσπες, βροχές, κρύο, αλλά ήταν πάντα θετικοί με μεγάλη δόση τρέλας και μεταξύ τους υπεραγαπημένοι! Στήριζαν και πρόσεχε ο ένας τον άλλον, μοιράζονταν σκηνές, το φαί τους, ακόμα και την τουαλέτα. Ήταν άνθρωποι που άφησαν τις καθημερινές τους ανέσεις, τις μεγάλες δουλειές τους, τους δικούς τους ανθρώπους - κάποιοι και τα παιδιά τους- και όχι μόνο βοήθησαν στα πρότζεκτ, αλλά μας έμαθαν πόσο όμορφο είναι ένας λαός να είναι ενωμένος και τόσο αγαπημένος στις δυσκολίες, που ζήλεψα και την κουλτούρα τους και τον χαρακτήρα τους. Ιδιαίτερα θαύμασα το πνεύμα της Βασιλείας: έκτιζε, κουβαλούσε με μεγάλη ταχύτητα, έφτιαχνε μπετόν, σκαρφάλωνε, έκοβε ξύλα, φύτευε, μαγείρευε για 50 άτομα στην κουζίνα, δίδασκε και έπαιζε στα παιδιά, πάντα γεμάτη θετική ενέργεια, να τρέμει στην κυριολεξία από χαρά και ενθουσιασμό! Και όπως όλες οι γυναίκες του camp έχουν δείξει πόση μεγάλη δύναμη έχουν και πως η χειρονακτική εργασία δεν είναι μόνο αντρική υπόθεση!»

Πιστεύω με όλο μου το είναι στα λόγια του Orion πως "Δεν αρκεί να προσφέρεις μια ή δύο φορές βοήθεια σε φτωχούς και πληγέντες. Πρέπει να προσφέρεις βραχυπρόθεσμα βοήθεια και να τους πείσεις να βοηθηθούν από μόνοι τους. Θα χρειαστεί να πείσεις κυβερνήσεις, πολιτικούς, αλλά και έναν προς έναν. Πάνω από όλα όμως, πιστεύω στη δύναμη των ανθρώπων. Μαζί μπορούν να κάνουν θαύματα! Με τον εθελοντισμό, δεν βοηθάς μόνο τον άλλο που έχει ανάγκη, αλλά και τον εαυτό σου!" 

Και είδα την ευτυχία με τα μάτια μου! Όχι μόνο με την έννοια της προσφοράς και τον αντίκτυπο στα πρόσωπα των ντόπιων πληγέντων. Είδα την ευτυχία όταν καταφέρνει ο άνθρωπος να ζει σε απόλυτη αρμονία με τη φύση και να γίνεται ένα μαζί της, όταν μπορεί να αρκείται μόνο στα απολύτως απαραίτητα αλλά συνάμα να βοηθάει τον συνάνθρωπό του και να νιώθει γεμάτος! Όταν ο άνθρωπος μαθαίνει να επικοινωνεί με τη γλώσσα του σώματος και με τη ψυχή του, όταν μαθαίνει να μην έχει σύνορα και πατρίδα του να είναι όλη η γη!

Η ευτυχία μάλλον είναι εκείνες οι στιγμές απόλυτης ικανοποίησης και χαράς που δίνουν νόημα στον μικρόκοσμό μας. Που μας ξυπνάνε αληθινά συναισθήματα και μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί. Που μας κάνουν να πετάμε και να νιώθουμε υπερδύναμοι. Είναι οι δικές μας μικρές και μεγάλες στιγμές, κρατάνε λίγο και γι’ αυτό είναι τόσο μοναδικές... Αυτή μου η εμπειρία ήταν η δική μου στιγμή απόλυτης ευτυχίας και ναι λοιπόν, υπάρχει ευτυχία στον κόσμο, άμα τη βρεις!
Γίνε και ΕΣΥ διεθνής εθελοντής, ΜΠΟΡΕΙΣ ή στήριξε την προσπάθειά μας με δωρεά! Μάθε περισσότερα εδώ: https://www.consciousimpact.org / http://www.wheeling2help.com/