Ηλέκτρα Φωτιάδου: Θυμάται όμορφα περιστατικά με τα παιδιά της 

Τι έγραψε για εκείνη ο γιος της και τι της είπε η κόρη της μια μέρα που βρίσκονταν στο αυτοκίνητο 

Μια συνέντευξη γεμάτη συναισθήματα και αλήθειες παραχώρησε στο περιοδικό “Down Town”  η ηθοποιός Ηλέκτρα Φωτιάδου. Όπως γράφει και στην εισαγωγή του ο δημοσιογράφος Γιάννης Χατζηγεωργίου σε αυτή την πιο προσωπική συζήτηση που έχει κάνει ποτέ μέχρι σήμερα δημόσια η ηθοποιός στα μικρά “παραθυράκια” της ζωής της που επέλεξε πρώτη φορά να ανοίξει είναι πως η ψυχική δύναμη και η αισιοδοξία είναι τα μόνα αδιαπραγμάτευτά της. 

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν ένιωσε ποτέ “χαμένη” η ίδια απάντησε: Ναι. Ένιωσα. Αλλά αυτό δεν διήρκησε πολύ. Δεν κράτησε πολύ το “μαύρο”. Θέλω πάντα να στρέφομαι στο φως. 
Είναι σημαντικό να το λες εσύ αυτό…
Το καταλαβαίνω. Ακόμη και σε εξαιρετικά δύσκολα γεγονότα της ζωής μου πότε δεν είπα “αμάν τι έπαθα!”. Δεν είμαι μοιρολάτρης. Δεν κλαίγομαι. Δεν είναι έτσι ο χαρακτήρας μου. 
Πως μπορείς να δεις το φως σε μια μεγάλη απώλεια;
Σε μία μεγάλη απώλεια βλέπεις το φως του παρόντος. Και της ζωής σου. Πρέπει να συνεχίσεις να υπάρχεις! Πρέπει να συνεχίσεις να λειτουργείς, να δίνεις και να παίρνεις. Πώς αλλιώς; Η ζωή δεν τελειώνει με τίποτα! Δεν μπορείς να κλειστείς στο καβούκι σου. Δεν το επιτρέπει η ίδια η ζωή να αφήνεσαι. Πρέπει να δρας. Αλλιώς, δεν βοηθάς ούτε τον εαυτό σου, ούτε τους γύρω σου, ούτε τους εξαρτώμενους από σένα”.  
Όταν όμως η απώλεια δεν αφορά ένα αντικείμενο αλλά κάτι έμψυχο δεν είναι πιο εύκολο για μια γυναίκα να καταρρεύσει; 
Δεν είμαι βέβαιη για αυτό. Ο “πυλώνας” είναι η γυναίκα. Οι γυναίκες έχουμε πολλές δυνάμεις. 
Αυτά τα φωτεινά σου μάτια δακρύζουν εύκολα; 
(χαμογελάει). Άκου τι θυμήθηκα τώρα. Κάποτε είχαν βάλει στο σχολείο του γιου μου μια πρόταση για να τη συμπληρώσουν: “Αγαπώ τη μητέρα μου γιατί…”. Και ενώ όλα τα παιδάκια έγραφαν “γιατί μου παίρνει δώρα”, “γιατί με πάει βόλτες” κλπ, ο γιος μου έγραψε: “Γιατί λάμπεις σαν τον ήλιο”. Και μια άλλη φορά όταν η κόρη μου ήταν τεσσάρων ετών και βρισκόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο γυρνάει και μου λέει, αυτό περίπου που με ρώτησες: “Μαμά σε αγαπώ γιατί έχεις τα πιο λαμπερά μάτια!”… Για να σου απαντήσω όμως, τα μάτια μου όχι, δεν δακρύζουν εύκολα.