Μάριος Ιωάννου: Τhe Dreamer

Δηλώνει περιπλανώμενος και ονειρεύεται μiα χρωματιστή τέντα τσίρκου, γεμάτη ηθοποιούς και νούμερα. Προς το παρόν όμως, ο ταλαντούχος ηθοποιός Μάριος Ιωάννου, βάζει -για πρώτη και τελευταία φορά-  τα σκι του και ενδίδει σε μία ελεύθερη κατάβαση στη ζωή του!

ΦΟΡΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΚΑΙ ΠΑΠΙΓΙΟΝ. Τα αθλητικά του παπούτσια, άλλοτε γλιστρούν και άλλοτε βουλιάζουν στο χιόνι. Σκάει στα γέλια και συνεχίζει την ανάβαση στη χιονοδρομική πίστα Sun Valley. Μέχρι που φτάνει η στιγμή να φορέσει τα σκι και να ισορροπήσει στο χιόνι. Ένα αλλιώτικο σόου, αρχίζει. Τον κοιτάζω καθώς ποζάρει ως… δεινός σκιέρ. Αποπνέει μία παιδικότητα, αλλά και μία ανεπιτήδευτη σεμνότητα. Χαρακτηριστικά που ίσως, δεν περιμένεις να βρεις σε έναν ηθοποιό, που έχει κερδίσει βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου (για την ταινία Kalabush το 2003) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που έχει συμμετάσχει σε 22 ταινίες και που έχει στο ενεργητικό του σπουδαίους θεατρικούς ρόλους. Και αυτά είναι μόνο μερικά στοιχεία από το πλούσιο βιογραφικό του Μάριου Ιωάννου, ο οποίος έχει συνεργαστεί με πολύ γνωστούς σκηνοθέτες σε Ελλάδα και Κύπρο, έχει κάνει επιλεκτικές συμμετοχές σε τηλεοπτικές παραγωγές και έχει τη δική του θεατρική ομάδα, τη Theatre Tribe. Αυτή την περίοδο ισορροπεί ανάμεσα στις δύο πτυχές της προσωπικότητάς του. Το δράμα και την κωμωδία. Ανεβάζει για δεύτερη φορά την παράσταση Woyzeck του Georg Büchner και ταυτόχρονα το Stand up Comedy The εφτάψυχο show. Στο μεσοδιάστημα ονειρεύεται, θυμώνει με όσα συμβαίνουν γύρω του και ξέρει να απολαμβάνει τις μικρές στιγμές. Όπως ένα ποτήρι κουμανταρία, με ζεστούς ξηρούς καρπούς στην Πλατεία του Τροόδους, παρέα με τις αναμνήσεις του.

Σαν ταινία παλιά
Από μικρός μου άρεσε να υποδύομαι ρόλους. Κάποια στιγμή με την αδελφή μου, φτιάξαμε και τη δική μας θεατρική ομάδα. Ήμασταν τέσσερα παιδιά, φορούσαμε λευκά σορτσάκια και πουκάμισα και κόκκινα φουλάρια και κάναμε γιορτές. Είχαμε και εισιτήριο, δύο σελίνια. Έρχονταν τα παιδιά κάθονταν στις καρέκλες και τους προσφέραμε γαριδάκια και πατατάκια. Και στο σπίτι θυμάμαι όταν τελείωναν οι κουβέντες των μεγάλων, ερχόταν η δική μου σειρά μου για να κάνω entertaining. Έτσι όταν αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, κανείς δεν αντέδρασε. Είχα πολύ ξηγημένους γονείς. Η μητέρα μου είναι μία θεατρίνα και ο πατέρας μου ήταν ένας πάρα πολύ ελεύθερος άνθρωπος, ο οποίος έφυγε πριν από πέντε χρόνια. Θυμάμαι όταν αποφοίτησα έλεγε «Ο γιος μου έγινε θεατρίνος» και χαμογελούσε.
Το Eθνικό θέατρο
Υπήρχε ένας μύθος τότε γύρω από το Εθνικό, μία αίγλη. Έδωσα τρεις φορές εξετάσεις, αν και έπρεπε να περάσω από την πρώτη. Δεν πειράζει δοκιμάστηκα. Ήρθαν όλα δύσκολα στην αρχή. Γενικά ήμουν επαγγελματίας υποψήφιος. Όλοι με ρωτούσαν «Είσαι τόσο καλός, γιατί δεν σε παίρνουν;». Απάντηση δεν πήρα. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, περνούσαν τα παιδιά των ηθοποιών. Κατάφερα να μπω στο Εθνικό, τη χρονιά που δεν έδωσαν εξετάσεις όλα τα παιδιά των ηθοποιών. Μεγάλη χαρά, πήρα την υποτροφία μου, πήγαινα στη σχολή, ήμουν ευτυχισμένος.
Η πρώτη παράσταση
Ήταν στη σχολή, με το έργο Η Γυναίκα της Ζάκυνθος του Διονύσιου Σολωμού. Ήμασταν στη μεγάλη αίθουσα της Δραματικής Σχολής του Εθνικού και θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τη λειτουργία του ηθοποιού. Όταν έκανα την αφήγησή μου, ένιωσα το τέλειο. Ότι ενεργειακά κρατούσα αυτούς τους ογδόντα θεατές, με ένα μαγικό ραβδί. Όταν τελείωσε η παράσταση, δεν ήθελα να βγάλω το μακιγιάζ. Πήγα στο σπίτι με τα μάτια μαυρισμένα, ενθουσιασμένος και περήφανος.
Μία απέραντη γιορτή
Στην Αθήνα έμεινα 14 χρόνια. Εκεί σπούδασα, εκεί είχα την πρώτη μου επαφή με τον κινηματογράφο, τις πρώτες μου μικρού μήκους ταινίες. Εκεί γνώρισα αναρχικούς, δούλεψα στα Εξάρχεια, έλαβα μέρος σε καταλήψεις, έζησα έντονη ζωή. Εκεί γνώρισα τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία σε ένα πιο πνευματικό επίπεδο, το θέατρο. Εκεί πείνασα, χόρτασα, χόρεψα, δίψασα. Η Αθήνα ήταν σαν μία γιορτή.
Ο απόηχος ενός βραβείου
Βεβαίως, η Αθήνα μου έδωσε και ένα βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο με έκανε πολύ ευτυχισμένο, όσο ζούσα στον απόηχό του. Ήταν απίστευτη η ηθική ικανοποίηση όταν πήρα αυτό το βραβείο. Δεν άλλαξαν όμως και πολλά στην επαγγελματική μου ζωή. Ο κόσμος ήταν πιο κομπλεξικός μαζί μου. Δεν μου έδιναν εύκολα δουλειά. Δύο χρόνια μετά το βραβείο, άρχισα να εργάζομαι πάλι σε μπαρ. Ένα βράδυ έτυχε να περάσει από εκεί ένας γνωστός σκηνοθέτης, ο οποίος μου είπε «Μάριε φύγε. Πήγαινε Νέα Υόρκη, δεν είναι η Αθήνα για σένα». Από την Αθήνα έφυγα, όταν μου πέρασε ο έρωτας. Πάνε τώρα έξι χρόνια.
Η επιστροφή στην Κύπρο
Το γουστάρω πολύ όλο αυτό που ζω. Όταν επέστρεψα, νόμιζα πως δεν το ήθελα. Και ξαφνικά μού προέκυψαν πράγματα. Με εμπνέει πολύ αυτός ο τόπος. Μου έδωσε τις ευκαιρίες να δοκιμάσω και να τολμήσω πράγματα. Γνώρισα πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες, υπέροχους ανθρώπους στην ομάδα μου. Βέβαια ζώντας εδώ, δεν παρακολουθώ τηλεόραση ούτε και ακούω ραδιόφωνο. Ζω ελεύθερα μέσα στο δικό μου κεφάλι.
Μία παράσταση από τα παλιά
Μου αρέσει να επαναπροσεγγίζω τα πρότζεκτ που κάνω. Να τα ξαναεπισκέπτομαι, όπως τους παλιούς έρωτες. Με κανένα παλιό έρωτα δεν τελείωσα εντελώς. Ξαναεπιστρέφω. Το ίδιο και με τα έργα. Ο Woyzeck δεν έκανε τον κύκλο του. Έτσι όταν φέτος, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατόν χρόνων από το θάνατο τού Georg Büchner, μου ζητήθηκε από τη γερμανική πρεσβεία να το επαναλάβω, αποδέχθηκα με χαρά. Το ίδιο έκανα και με το Ημερολόγιο ενός Τρελού που ανέβασα πριν από έξι χρόνια. Το παρουσίασα ξανά πρόσφατα.
Ένας σύγχρονος Woyzeck
Για μένα αυτό το έργο είναι πολύ επίκαιρο. Τον Woyzeck τον συναντώ μέσα μου πολύ συχνά. Όταν βλέπω μία αισθητική που δεν σέβεται τον άνθρωπο. Όταν πάω σε ένα νοσοκομείο και κοιτώ τους ανθρώπους να περιμένουν στην ουρά, με πλαστικά σακούλια, για να πάρουν τα φάρμακά τους. Τον συναντώ, όταν βλέπω τον άνθρωπο να αφήνεται και να γίνεται ένας αριθμός στη σειρά και που δεν επαναστατεί, όταν του κόβουν τη σύνταξη, γιατί αισθάνεται πως αυτό του αξίζει.
Θέατρο για όλους
Η παράσταση προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους πάντες. Αυτό είναι το ζητούμενό μου. Αισθάνομαι ότι ο Κύπριος πάει να δει τα πάντα εάν του επικοινωνούνται σωστά. Εάν η σχέση του με το θέατρο χάλασε, δεν φταίει ο ίδιος. Φταίει το θέατρο όπως ήταν, όπως είναι, σε μεγάλο βαθμό. Δεν λέω ότι είναι κακό, ούτε αμφισβητώ τους συναδέλφους μου. Απλά σε ό,τι αφορά στους σκηνοθέτες έγινε πολύ μουσειακό. Είναι διανοουμενίστικο, σοβαροφανές και τρομάζει.
Ένα απέραντο τσίρκο
Έχω απίστευτη σχέση με το τσίρκο, το οποίο υπάρχει και στο στόρι του έργου. Το λατρεύω. Ονειρεύομαι ένα περιπλανώμενο τσίρκο, που να στήνει τη σκηνή του σε διάφορα μέρη και θα έρχονται οι άνθρωποι από τα γύρω χωριά. Και αντί νούμερα με ζώα, θα υπάρχουν ηθοποιοί. Νιώθω πλανόδιος στη ζωή μου.
Επίσης, αγαπώ τα χρώματα και οτιδήποτε μπορεί να δώσει χαρά και να απομακρύνει, έστω και για λίγο, τον άλλο από τα προβλήματά του. Αλλά δεν θέλω να τον αποκοιμίζω, γιατί εγώ δεν είμαι δελτίο ειδήσεων. Θέλω να τον ξυπνήσω.
Περιπλανώμενος θεατρίνος
Επιδιώκω να εκτεθώ. Γι' αυτό και δεν πηγαίνω ποτέ μου σε κύριες σκηνές, δεν θέλω αυτή την ασφάλεια. Δεν θέλω τον Αρχιεπίσκοπο και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις πρώτες θέσεις.  Όταν έκανα το Ημερολόγιο ενός Τρελού, έπαιρνα την τσαντούλα μου και πήγαινα στα χωριά, για να δώσω παραστάσεις. Έπαιξα σε αντίξοες συνθήκες. Μέσα στα καφενεία, πάνω σε ψυγεία παγωτού. Κρεμάστηκα στα ταβάνια για να παίξω, την ώρα που ψήνονταν τα σουβλάκια και σερβίρονταν οι σιεφταλιές. Σε κάποιο χωριό δεν ήρθε ψυχή να με δει, σε ένα άλλο ίσα-ίσα που γλίτωσα τις ντομάτες, ενώ σε ένα τρίτο, την ώρα της παράστασης, ξεκίνησαν να μου κάνουν παραγγελιές για τραγούδια. Όλα αυτά ήταν μία ευκαιρία για να δοκιμαστεί ο εγωισμός του ηθοποιού.
Ένα θέατρο Λαϊκό
Δεν θα μπορούσα να είμαι σε μία σκηνή και να πληρώνομαι δύο χιλιάδες ευρώ για να παίζω αστικά έργα, τη στιγμή που άλλοι άνθρωποι δεν έχουν γάλα και ψωμί. Ο καλλιτέχνης πρέπει να βγαίνει από την αλήθεια που υπάρχει γύρω του. Αυτό που κάνω στα χωριά, είναι το λαϊκό θέατρο. Όπως και το The εφτάψυχο show. Το πρώτο βράδυ της παράστασης κάθονταν τρεις νεαροί που δεν ξεκολλούσαν από το κινητό τους. Φεύγοντας είπα «δεν γίνεται πρέπει να σας απομακρύνω από τη μοναξιά σας». Εδώ είναι το στοίχημα για μένα πια.
The εφτάψυχο show
Πρόκειται για ένα stand up Comedy που γεννήθηκε μετά από ένα δύσκολο χειμώνα, γεμάτο πόνο και αγωνία και το παρουσιάζω στο Ό,τι να 'Ναι στη Λεμεσό. Ένας άνθρωπος αποφασίζει να ανακαλύψει ότι έχει εφτά ζωές όπως και οι γάτοι. Έτσι ενεργοποιεί ένα κέντρο στον εγκέφαλό του με πτώσεις που κάνει από το μπαλκόνι του. Είναι πολύ ωραίο πράγμα, να εκτίθεσαι μέσα στον κόσμο τόσο θανάσιμα. Το πρώτο βράδυ, σκεφτόμουν «θα γελάσει κανείς; Έχω χιούμορ ή μήπως μόνο σε μένα φαίνονται όλα αυτά αστεία;». Τελικά ο θεός του Θεάτρου με αγαπά πάντα. Γιατί έγινε το θαύμα και όταν άκουσα το πρώτο γέλιο, είπα «εδώ είμαστε».
Ο ρόλος του ηθοποιού
Ακόμη και τώρα που φόρεσα τα σκι, το αγάπησα αυτό το πράγμα. Γιατί ήταν κάτι, που δεν είμαι ακριβώς εγώ. Με βγάζει από τη θερμοκρασία της ημέρας. Οπότε είναι ρόλος. Δώσε μου φακό και βλέμματα. Φτάνει να διασκεδάζω τους ανθρώπους. Να τους συγκινώ. Νομίζω είμαι και κωμικός και δραματικός ηθοποιός. Την ώρα που προσπαθούσα να βάλω τα σκι, ήταν το δραματικό κομμάτι. Αφότου τα έβαλα και μετά, άρχισε το κωμικό. Πατώ με το ένα πόδι σε ένα ποίημα του Καρυωτάκη και με το άλλο πόδι σε μία τηλεοπτική ντίσκο εκπομπή με ξανθιές γκόμενες. Και μέσα στη μέση είμαι εγώ και άντε να καταλάβεις τι υποφέρω.
Στο μυαλό του Μάριου Ιωάννου
Είμαι άνθρωπος της ύλης. Μου αρέσουν τα ωραία ρούχα, είμαι ηδονιστής με τις γεύσεις, με τον έρωτα… Τον τελευταίο καιρό ψάχνομαι πνευματικά. Πιστεύω στο Θεό. Συνέχεια. Το θεωρώ χαζό την ώρα που φυτρώνουν δέντρα, που κάνω ρυτίδες ή που βλέπω ένα μωρό να μεγαλώνει να αμφισβητώ το Θεό. Ο έρωτας στη ζωή μου παίζει Καβαφικό ρόλο. Είναι αυτό το ουτοπικό. Πάντα φεύγει και πάντα τον αναζητώ. Αλλά πιστεύω στην αγάπη. Είναι διαφορετικά αυτά τα δύο.
Κοιτάζοντας μπροστά
Το καλοκαίρι θα ξεκινήσουμε τα γυρίσματα για την κινηματογραφική μεταφορά του Woyzeck. Επίσης θα συμμετέχω σε μία ταινία μεγάλου μήκους και θα θα συνεχίσω με Το Ημερολόγιο ενός Τρελού και τις περιοδείες στα χωριά. Αυτή τη φορά, θέλω να έχω και κάμερα μαζί μου. Να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ. Για σκέψου σε εκείνο το χωριό που πήγα να παίξω και δεν ήρθε κανείς να υπήρχε κάμερα…

Συνέντευξη στην Βαρβάρα Γεωργιάδου