Η Ελένη Ράντου για την άνοια της μητέρας της: «Αν μου ζητούσε να την αποσυνδέσω, δεν θα μπορούσα να το κάνω»

«Ο άνθρωπος είναι ζωντανός αλλά σαν να έχει φύγει».

Στο podcast της Μαρίας Μπακοδήμου μίλησε η Ελένη Ράντου, όπου αναφέρθηκε και στη μητέρα της η οποία τα τελευταία έξι χρόνια πάσχει από άνοια.

Συγκεκριμένα η ηθοποιός μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια οικογένεια που έχει ένα μέλος της άνοια, αλλά και για το πόσο της έχει στοιχίσει της ίδιας η ασθένεια της μητέρας της.

«Ο άνθρωπος που έχει αναλάβει τον φροντιστή πρέπει να έχει βοήθεια από ψυχολόγο για να ανταπεξέλθει. Το να μην σε θυμάται ο γονιός σου, σε χτυπάει τόσο πολύ που αποκλείεται να μην ταρακουνήσει το ψυχολογικό σου κομμάτι. Ο άνθρωπος είναι ζωντανός αλλά σαν να έχει φύγει. Στο σπίτι κάποια στιγμή επικρατούσε η απόλυτη τρέλα και με τις κοπέλες που ερχόντουσαν για φροντίδα αλλά και με εμάς. Η σύγχυση ήταν μεταδοτική, ειδικά όσο η μητέρα μου μιλούσε. Πολλά τραύματα όσα και αν τα συνειδητοποιήσεις, δεν σημαίνει ότι τα λύνεις κιόλας. Μετά από απίστευτη δουλειά που έχω κάνει με τον εαυτό μου δεν κατάφερα να αλλάξω, κατάφερα απλά να καταλάβω γιατί κάνω ότι κάνω. Προσπάθησα να γαληνέψω το τέρας μέσα μου», είπε αρχικά η αγαπημένη ηθοποιός.

Ενώ στη συνέχεια ανέφερε και το πρώτο σύμπτωμα που οδήγησε στη σημερινή άνοια της μητέρας της, αλλά τον δικό της προσωπικό φόβο μήπως και τη ξεχάσει, λέγοντας: «Το πρώτο σύμπτωμα της άνοιας είναι η έλλειψη συναισθημάτων. Τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι πολύ επιθετικά. Η μητέρα μου είναι σε φάση που δεν μιλάει. Χρειάζεται τη φροντίδα ενός μωρού. Από όλη την οικογένεια, φροντιστής θα γίνει ο ένας. Είσαι τόσο εξαρτημένος από τον άρρωστο άνθρωπο, όσο είναι και εκείνος από εσένα. Υπήρξαν πολλές στιγμές που πήρα προσωπικά και πληγώθηκα με το γεγονός ότι φρόντιζα την μητέρα μου, αλλά δεν έπαιρνα αγάπη λόγω του ότι με την ασθένεια δεν μπορεί να νιώσει τίποτα από όλα αυτά. Πάω κάθε μέρα στην μητέρα μου γιατί έχω έναν τρόμο ότι αν αφήσω μέρες, δεν θα με γνωρίζουν καθόλου. Παλεύεις με τα δικά σου φαντάσματα όταν έχεις έναν άνθρωπο με άνοια. Μαθαίνεις να δίνεις εντελώς ανιδιοτελώς, που το κάνεις μια φορά για το παιδί σου και μετά για τον γονιό σου».

Ακολούθως ανέφερε και το πιο δύσκολο κομμάτι για αυτήν που είναι το εχθρικό βλέμμα της μητέρας της:«Πολλές φορές μπαίνω μέσα και βλέπω το βλέμμα της να είναι εχθρικό και φεύγω κομμάτια. Δυσκολεύομαι να το διαχειριστώ όλο αυτό. Έχει τύχει να της πω “μην με ξανακοιτάξεις έτσι γιατί θα σε πετάξω από το μπαλκόνι. Συνεχώς μιλάω στον εαυτό μου και του τονίζω τι πρέπει να κάνω. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι είναι ένας άνθρωπος άρρωστος και όχι η μητέρα σου. Οι ενοχές που είχα για να πάει η μητέρα μου σε ειδικό χώρο που θα έχει παρακολούθησε, ήταν εξοντωτικές, γιατί στο σπίτι μου ένιωθα ότι έχω τον έλεγχο. Υπέστη εγκεφαλικό και χρειαζόταν νοσοκομειακή υποστήριξη», είπε χαρακτηριστικά.

Ενώ λίγο πριν το τέλος απάντησε και στο ενδεχόμενο να αποσυνδέσει τη μητέρα της για να μην ταλαιπωρείτε άλλο ούτε αυτή, ούτε η μητέρα της: «Οι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας στα δύσκολα. Τώρα που η μητέρα μου είναι σε δύσκολη κατάσταση, δεν θέλω να φύγω από το πλευρό της. Μου αρέσει που δεν εγκαταλείπω την μάχη, σε μια μάχη που είναι χαμένη. Όταν θα φύγει από τη ζωή η μητέρα μου, μπορεί και να υπάρχει φρικτή λύτρωση, παρόλα αυτά ποτέ μου δεν έχω ευχηθεί να φύγει για να λυτρωθεί. Το ότι ακόμα πηγαίνω εκεί, την βλέπω και την ακουμπάω, δεν μπορώ να το αλλάξω. Αυτό συμβαίνει εδώ και έξι χρόνια περίπου. Αν η μητέρα μου ζητούσε να την αποσυνδέσω, θα της έλεγα να απευθυνθεί αλλού, δεν θα μπορούσα να το κάνω. Κανείς δεν είναι έτοιμος για τον θάνατο», ανέφερε.

Αξίζει να σημειωθεί πως στο τέλος της συζήτησης για την άνοια είπε πως θα ήθελε και η κόρη της να της φερθεί όπως φέρεται και η ίδια στην μητέρα της σε περίπτωση που νοσήσει με άνοια.