Ρούλα Γεωργιάδου: Συγκινεί η εξομολόγηση για την άνοια της μητέρας της - "Πάει καιρός που δεν μιλάει πια"

"Την αντίκρυσα με ένα μαραζωμένο βλέμμα στο κενό".

Σε μια συγκινητική ανάρτηση προχώρησε το μεσημέρι της Τρίτης, 4 Μαρτίου, μέσα από τον λογαριασμό της στο facebook, η Ρούλα Γεωργιάδου.

Η επώνυμη Κύπρια, σε μια κατάθεση ψυχής, αναφέρεται στη «μάχη» της μητέρας της με την άνοια, αναρτώντας ένα πολύ γλυκό στιγμιότυπο των δυο τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άννα Βίσση: Επηρεασμένη από την τραγωδία στα Τέμπη ερμηνεύει βουρκωμένη το "Τρένο" [βίντεο]

Στην εξομολόγηση της, η Ρούλα Γεωργιάδου, γράφει τα εξής: «Όταν τα μάτια μιλούν… Ο δρόμος μου σήμερα με έφερε πολύ κοντά στο πατρικό μου και ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να δω και να αγκαλιάσω τη μάμμα μου. Ήθελα ξαφνικά να χωθώ στην αγκαλιά της και να με καναπέδες. Πάει καιρός που δεν μιλάει πια. Δυό τρεις λεξούλες μόνο και αυτές με το ζόρι. Την πέτυχα ξύπνια στη κουζίνα της. Την αντίκρυσα με ένα μαραζωμένο βλέμμα στο κενό. Μόλις της φώναξα δυνατά “μάμμα μου” πουρέκκα μου διέκρινα μια σπίθα. Δύο μύες στο πρόσωπο κατάφεραν να το κάνουν χαμόγελο. Λες και της χάρισες ζωή!!! Μ αγαπάς? τη ρώτησα.Τότε σήκωσε τα δύο φρύδια της προς τα πάνω. Δεν μπορώ να πω αν το έκανε συνειδητά.Δεν μ αγαπάς μανούλα? Τι είναι αυτό το “οχι” που μου δείχνεις.;Και τότε κατάλαβα ότι είχε κάποια διαύγεια. Μου έδειξε με τα μάτια της τη καρέκλα. Κάθισα κοντά της και της έπιασα τα χέρια και τα φίλησα. “Τώρα μ αγαπάς” επέμενα.
Η λεξούλα βγήκε επιτέλους καθαρά. Πολύ. Εστίαζε συνεχώς στα μάτια μου. Λες και μου έλεγε γιατί άργησες να έρθεις να με δεις.Αν λοιπόν νομίζουμε ότι άνθρωποι με άνοια δεν καταλαβαίνουν κάνουμε λάθος. Αρκεί μια βαθιά διείσδυση στις κόρες των ματιών μας που μας λένε χίλιες λέξεις. Η κινητικότητα της είναι σχεδόν μηδενική και όμως έσμιξε τα χείλη της και ακούστηκε αχνός ήχος από φιλί. Την άρπαξα άτσαλα στην αγκαλιά μου της έβγαλα για δευτερόλεπτα λάστιχα, σωληνάκια και οξυγόνο και την γέμισα σβουρηχτά φιλιά. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της αγαλλίαση μετά απ αυτό. Το ήθελε πολύ και φχαριστήθηκε έστω και μέσα από τη σιωπή της. Σ αγαπώ μάνα μου το θέλαμε και οι δύο σήμερα. Η μία την άλλη λατρεμένη μου.Φεύγοντας υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι και πέντε, δέκα λεπτά με αυτούς που τους χρωστάμε την ύπαρξη μας είναι αρκετά για να ρουφούν αληθινό οξυγόνο στα πνευμονία τους». 

Δείτε την ανάρτηση πιο κάτω: